Το πάθημα με το ΝΑΤΟ δεν έγινε τελικά μάθημα…

Πραγματικά διερωτάται κανείς πώς είναι δυνατόν ένας έμπειρος πια πολιτικός, όπως ο κ. Τσίπρας, να απαντά με τέτοια «ελαφρότητα» σε ένα τόσο σοβαρό θέμα. Όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να κινηθούμε με βάση τα συμφέροντά μας και όλοι επιθυμούμε να μας υπολογίζουν και να έχουμε ρόλο. Το ερώτημα είναι: Εξυπηρετούνται καλύτερα τα εθνικά συμφέροντα όντας έξω από τη Συμμαχία;

Η ιστορία έχει αποδείξει ακριβώς το αντίθετο. Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, μετά τα γεγονότα του 1974 στην Κύπρο, έβγαζε την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο δυσμενείς θα ήταν οι επιπτώσεις για τη χώρα μας και σε αντιδιαστολή, τι οφέλη θα αποκόμιζε η Τουρκία. Από τη μια μέρα στην άλλη τα τουρκικά Νατοϊκά Στρατηγεία αναβαθμίστηκαν επιχειρησιακά, «ανέλαβαν» επιπλέον -σε επίπεδο ΝΑΤΟ- και τον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου, έλαβαν αυξημένες χρηματοδοτήσεις για νατοϊκές στρατιωτικές υποδομές στο έδαφός τους -σε αντίθεση με την Ελλάδα που απώλεσε σημαντικές πιστώσεις «πακέτων υποδομών»- και φυσικά σε όλα τα νατοϊκά fora και σε όλες τις συζητήσεις για τα στρατιωτικά θέματα της Συμμαχίας η Ελλάδα ήταν απούσα για έξι ολόκληρα χρόνια. Ευτυχώς που πολύ σύντομα ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής κατανόησε το λάθος και έπειτα από διπλωματικές προσπάθειες ετών, το 1980, με τη «Συμφωνία Rogers» -παρά τις ατέλειές της- επανέφερε την Ελλάδα στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Οι παλαιότεροι θυμούνται ότι τα χρόνια που ακολούθησαν έγινε ένας πραγματικός αγώνας δρόμου από τους έλληνες διπλωμάτες και αξιωματικούς, εντός της Συμμαχίας, για να περιοριστεί η «ζημιά»…

Και το ερώτημα προς τον κ. Τσίπρα είναι απλό: Όταν η χώρα σου βρίσκεται σε μια ευρύτερη περιοχή που όλες οι όμορες χώρες είναι, ή επιθυμούν διακαώς να γίνουν, κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ, όταν η τεράστια πλειοψηφία των εταίρων σου στην ΕΕ είναι και μέλη του ΝΑΤΟ, όταν ο βασικός σου «αντίπαλος», η Τουρκία, διεκδικεί ολοένα και μεγαλύτερο ρόλο εντός του ΝΑΤΟ, εσύ ως Ελλάδα αποχωρείς οικειοθελώς;

Το δικαίωμα της «ομοφωνίας» στα όργανα του ΝΑΤΟ δεν το σκέφτεσαι; Ότι μπορείς να «μπλοκάρεις» μια νατοϊκή απόφαση που δεν εξυπηρετεί τα εθνικά σου συμφέροντα; Ότι συμμετέχεις με λόγο, άποψη και ψήφο σε όλη τη διαδικασία λήψεως των αποφάσεων; Τι κερδίζεις με το να αφήσεις τους άσπονδους «φίλους» σου να αποφασίζουν χωρίς εσένα;

Η απάντηση είναι ένα μεγάλο τίποτε!

Αυτό που θα περίμενε κάποιος να ακούσει από τον κ. Τσίπρα είναι το πώς θα ενδυναμωθεί ο ρόλος της χώρας μας στους μεγάλους διεθνείς οργανισμούς και όχι αν έχουν ή όχι λόγο ύπαρξης. Ούτως ή άλλως, για το ΝΑΤΟ τουλάχιστον, το ερώτημα έχει απαντηθεί στη Σύνοδο Κορυφής τoυ Σικάγου το 2012, με την έγκριση του νέου Στρατηγικού Δόγματος της Συμμαχίας. Αλλά αυτά είναι «ψιλά γράμματα» για τον κ. Τσίπρα, που προκειμένου να ικανοποιήσει -έστω και πρόσκαιρα- κάποιες ακραίες κομματικές «συνιστώσες»… αποφαίνεται, ως νέος πλανητάρχης, ότι το ΝΑΤΟ δεν έχει λόγο ύπαρξης. Όμως, στο σημερινό διεθνές «σκληρό» γεωπολιτικό γίγνεσθαι, τέτοιες θέσεις είναι τουλάχιστον επικίνδυνες και δεν υπηρετούν το εθνικό συμφέρον…