Κεραυνοί Παυλόπουλου κατά κυβερνητικών παραγόντων που ενοχλήθηκαν από τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας
Και επισημαίνει ότι «είναι εντελώς ανεδαφική η άποψη ορισμένων, ιδίως πολιτικών, κύκλων που μιλούν για, δήθεν, ”κράτος δικαστών”».
Μάλιστα ο κ. Παυλόπουλος χαρακτηρίζει «παρήγορο σημάδι ”άμυνας” απέναντι στις καταστροφικές επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης επί των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου» την «έστω και μερική αλλαγή στάσης της νομολογίας, ιδίως του Συμβουλίου της Επικρατείας, μεταξύ 2013 και 2014. Η αλλαγή αυτή σηματοδοτεί την πρόθεση του Ανώτατου Διοικητικού Ακυρωτικού Δικαστηρίου να υπερασπισθεί την ουσιαστική εφαρμογή των διατάξεων του Συντάγματος. Ιδίως δε εκείνων που αφορούν το κράτος δικαίου και τα δικαιώματα του ανθρώπου».
Ο καθηγητής κ. Παυλόπουλος, στη δεύτερη έκδοση του βιβλίου του, τεκμηριώνει ακόμη περισσότερο τις θέσεις του κυρίως στα εξής σημεία:
1. Η βαθιά οικονομική κρίση υπονομεύει διαβρωτικά α) την έννομη τάξη, β) το κράτος δικαίου και γ) τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου.
2. Το Σύνταγμα αποπνέει συγκεκριμένη κοινωνικοοικονομική ιδεολογία: α) το Σύνταγμα προστατεύει τον στενό πυρήνα του κράτους, β) το Σύνταγμα θέτει συγκεκριμένους φραγμούς στην ανεξέλεγκτη αποκρατικοποίηση ή και ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων δημόσιου χαρακτήρα, των οποίων η λειτουργία έχει ζωτική σημασία για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου (π.χ. ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ) και γ) το Σύνταγμα εγγυάται ένα minimum κοινωνικού κράτους δικαίου.
3. Το «δημοσιονομικό δημόσιο συμφέρον» δεν μπορεί να θίγει εφεξής τον πυρήνα των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου.
4. Όπως και το ΕΕΤΗΔΕ, ο ΕΝΦΙΑ οδηγεί σ’ έμμεση δήμευση της ακίνητης ιδιοκτησίας και είναι άρα αντισυνταγματικός.
5. Η ανάγκη είσπραξης χρημάτων από την πλευρά του Δημοσίου έχει οδηγήσει: α) Στην εισαγωγή στην έννομη τάξη μας ως και διατάξεων (άρθρο 3 παρ. 1 του ν. 3943/2011) που ποινικοποιούν τα χρέη προς το Δημόσιο και τα νομικά πρόσωπα του ευρύτερου δημόσιου τομέα δίχως νʼ απαιτείται υπαιτιότητα του οφειλέτη. Πρόκειται για «μεσαιωνικού» τύπου διατάξεις οι οποίες προσβάλλουν βαναύσως το νομικό μας πολιτισμό και πρέπει να καταργηθούν και β) Στη μεγάλη συρρίκνωση του δικαιώματος δικαστικής προστασίας κατά του παρανομούντος Δημοσίου.