Για τις γερμανικές αποζημιώσεις (πάλι)
Αφηγήθηκε ανάμεσα στα άλλα: «Στις 5/11/95 το απόγευμα πάω, μαζί με τον γραμματέα Θ. Σωτηρόπουλο, στον κ. Χάρτμαν (σ.σ.: Πήτερ Χάρτμαν, υφυπουργός Εξωτερικών) και επιδίδουμε τη διπλωματική νότα. Τη διαβάζει προσεκτικά και μου λέει “το θέμα έχει λήξει”. “Μα πώς έχει λήξει;”, του λέω. Εκείνος επιμένει, “έχει λήξει, ό,τι ήταν να σας δώσουμε σας το δώσαμε και μέσω του ΝΑΤΟ”. Του απαντώ: “Μα, ΝΑΤΟϊκή βοήθεια δώσατε και στην Τουρκία και στην Πορτογαλία που δεν μπήκαν καν στον πόλεμο”. Μου ανταπαντά, “χρήματα πήρατε και μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης”. “Μα αυτά τα χρήματα δεν είναι προσωπικά”, απαντώ εγώ και του ζητώ να μου δώσει την απάντηση του υπουργείου Εξωτερικών γραπτώς. Λίγο αργότερα με φωνάζει να μιλήσουμε τετ-α-τετ και εκεί μου λέει: “Άκου, γραπτή απάντηση δεν θα λάβεις ποτέ. Αφού ο Παπανδρέου το είπε με ντελάλη (σ.σ.: η ελληνική κυβέρνηση είχε προαναγγείλει στον Τύπο ότι θα προβεί σε ρηματική διακοίνωση προς τη γερμανική πλευρά), θα βγάλουμε και εμείς ανακοίνωση”. Πριν προλάβω να γυρίσω στην πρεσβεία η ανακοίνωση είχε ήδη βγει. Στην Αθήνα είπαν ότι αυτά ήταν απαράδεκτα και δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτή μια τέτοια αντίδραση από πλευράς Γερμανίας. Ξέσπασε θύελλα. Υπήρξε όμως διαφωνία Πάγκαλου – Παπούλια. Όταν έστειλα την ενημέρωση ο Πάγκαλος, ο οποίος ήταν αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, βρισκόταν σε επίσκεψη στην Κύπρο, μου έδωσε λοιπόν οδηγίες να πάω στο γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών και να μεταφέρω την ελληνική αντίδραση με το δέον ύφος, όμως ο κ. Παπούλιας μου είχε δώσει άλλες οδηγίες…».
Κατά τον Ι. Μπουρλογιάννη – Τσαγγαρίδη, «έπρεπε να είχαμε υποβάλει τις απαιτήσεις μας από την εποχή της επανένωσης της Γερμανίας. Αυτό ήταν κάτι που μας έβλαψε γιατί όταν το κάναμε ήταν ήδη αργά. Ήταν λάθος η μεγάλη καθυστέρηση. Ήταν λάθος και το ότι δόθηκε τεράστια δημοσιότητα στον Τύπο. Επίσης έπρεπε να είμαστε έτοιμοι και με συγκεκριμένα ποσά ακόμα και αν δεν ήταν απόλυτα ακριβή».
Τι προτείνει ο πρέσβης ε.τ. ως «λύση»; Θεωρεί ότι δεν υπάρχει δικαστικός τρόπος διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών, αλλά μόνο διπλωματικός: «Κατά τη γνώμη μου η δικαστική οδός αποκλείεται… Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι μόνο μέσω της διπλωματικής οδού, με πολύ λεπτό χειρισμό και αφού γίνουν προκαταρκτικές συνομιλίες. Θα πρέπει να πάμε διά της πειθούς αν και αυτή τη στιγμή οι Γερμανοί είναι οι ισχυρότεροι στην Ευρώπη».
Η πρότασή του είναι να συσταθούν επιτροπές τριών – τεσσάρων ατόμων με επικεφαλής τον Μανώλη Γλέζο και να επισκεφθούν τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και τα γραφεία των ευρωπαϊκών αποστολών στις Βρυξέλλες…
Σε όλα τούτα εμείς να ΠΡΟΣΘΕΣΟΥΜΕ: Δεν υπάρχει ΕΠΙΤΥΧΙΑ σε κανένα σχέδιο, όσο δίκαιο αν φαίνεται ή είναι, αν δεν υπάρχει ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ-ΣΧΕΔΙΟ. Από ένα τέτοιο έχουμε ανάγκη (και) για τις (απαράγραπτες) γερμανικές οφειλές και αποζημιώσεις.