Η επιτυχία και η ευτυχία έρχονται όταν ξεβολευόμαστε

Η ίδια θεωρεί ότι η τέχνη είναι η μεγαλύτερη πολιτική πράξη και παρέμβαση. Ακροβατώντας σε τρεις θεατρικές δουλειές, μιλά για την αξία της παιδείας, η οποία πρέπει να κατέβει στον λαό και όχι να κρατείται για προσωπική φιλοδοξία. Κάνει λόγο όμως και γι’ αυτούς που αντιστέκονται χωρίς να είναι στην πρώτη γραμμή, αλλά και για εκείνους που ξυπνούν σαν την ωραία κοιμωμένη και με επιμονή ζητούν ένα άλλο μέλλον.

// Από πότε ήθελες να γίνει ηθοποιός;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, από μικρή. Το 2008 δημιουργήσαμε με έλληνες και μετανάστες φοιτητές μια θεατρική ομάδα και γυρίζαμε όλη την ελληνική επαρχία. Θέατρο σπούδασα στην Αγγλία και στην Αμερική και παρόλο που θα μπορούσα να δουλέψω στο εξωτερικό, ήθελα να ‘ρθω στην πατρίδα να το παλέψω. Με το θέατρο του Νέου Κόσμου του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, αυτό το καλοκαίρι και για λίγες ακόμη παραστάσεις, σε κείμενο της Ξένιας Καλογεροπούλου και του Θωμά Μοσχόπουλου, έπαιξα την «Κοιμωμένη που ξύπνησε». Είναι μια άλλη εκδοχή του παραμυθιού. Η ωραία κοιμωμένη ξυπνά στο σήμερα και ψάχνει το φιλί του πρίγκιπα στη μοντέρνα πόλη… Μια παράσταση για όλες τις ηλικίες.

// Τι συναντά «Η ωραία κοιμωμένη» το 2014, στην Αθήνα;
Μια αποξένωση, μια σκληρή πραγματικότητα. Ακόμη και τον πρίγκιπά της δεν μπορεί να συναντήσει καλά καλά αφού η μάνα του όλο του τηλεφωνεί για να του πει να προσέχει και να μάθει πού βρίσκεται. Ο πρίγκιπας του σήμερα είναι σαν και εκείνη. Κλεισμένος σ’ ένα σπίτι με τους γονείς του να φοβούνται μην τρυπηθεί. Όπως ακριβώς οι δικοί της γονείς, που την είχαν σε στενό κλοιό στο παλάτι. Τα παιδιά του σήμερα είναι υπερ-προστατευμένα με αποτέλεσμα να μην αφήνουν τη φαντασία τους να καλπάσει. Δεν ζουν την αθωότητά τους. Περπατούν σε μια πόλη γεμάτη από αυτοκίνητα, με αγενείς και απότομους ανθρώπους. Μέσα σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες η ωραία κοιμωμένη ψάχνει την αγάπη.

// Τα καταφέρνει;
Η παράσταση έχει ένα πολύ σημαντικό μήνυμα να δώσει. Με εφόδιο το πείσμα, την καλή διάθεση, την κατανόηση, τον διάλογο και την καλή καρδιά η ζωή θα δικαιώσει το όραμά μας. Οι γονείς βλέποντας την παράσταση, στο τέλος, πέρα από τα συγχαρητήρια και τις ευχές, έκαναν άθελά τους και την αυτοκριτική τους. Με το να έχουν τα παιδιά τους μέσα σε ένα κλουβί, για να μην πάθουν τίποτα, ουσιαστικά τους κόβουν τα φτερά που χρειάζονται για να ανεξαρτητοποιηθούν και να ωριμάσουν. Χρειάζεται ψυχραιμία στη ζωή και λίγη χαλαρότητα. Δεν μπορείς να δημιουργείς σε ένα παιδί φόβους και σύγχυση για τη ζωή.

// Οι γονείς βλέπουν τα παιδιά τους ως προέκτασή τους. Τα θέλουν επιτυχημένα…
Η επιτυχία και η ευτυχία έρχονται όταν ξεβολευόμαστε. Για να αγγίξεις την επιτυχία και την ευτυχία χρειάζεται μια πρόκληση. Χρειάζεται ένας αγώνας. Δεν σου χαρίζεται τόσο εύκολα ούτε η επιτυχία ούτε η ευτυχία.

// Και ενώ η «Ωραία κοιμωμένη» θα κλείσει οσονούπω τα μάτια της, έχεις ξεκινήσει τις πρόβες για την πρεμιέρα του «Φον Δημητράκη» με τον Πέτρο Φιλιππίδη στο θέατρο «Μουσούρη». Ξεκινάτε στις 8 Οκτωβρίου για δεύτερη συνεχή σεζόν τη θεατρική επιτυχία του χειμώνα, όπως χαρακτηρίστηκε…
Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό. Θα παίξω τη Φωφώ, την κοπέλα που μπαίνει τελευταία στην αντίσταση, επειδή φοβάται, αλλά όταν έρχεται η στιγμή δεν λυγίζει.

// Η παράσταση «Φον Δημητράκης», τρομερά επίκαιρη θα έλεγα στο σήμερα, μιλά για τους ανθρώπους που είναι κολλημένοι με την καρέκλα της εξουσίας. Ο Φον Δημητράκης προτιμά να συνεργαστεί με τη ναζιστική κυβέρνηση για να ικανοποιήσει την προσωπική του φιλοδοξία να γίνει υπουργός…
Η εξουσία σαφέστατα μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη. Αλλοτριώνει τον άνθρωπο, τον κάνει αλαζόνα, κατεστημένο. Το έχουμε ζήσει πολύ έντονα στην Ελλάδα. Σήμερα ζούμε σε πάρα πολύ δύσκολες συνθήκες, ιστορικά, πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά. Για να προχωρήσουμε πρέπει να έχουμε επίγνωση της κατάστασης. Το να έχει κάποιος επίγνωση της κατάστασης όμως είναι κάτι πολύ σπάνιο. Χρειάζεται παιδεία.

// Ο πατέρας σου πολιτικός, αλλά και η μητέρα σου. Πώς και δεν σε κέρδισε η πολιτική;
Για μένα η τέχνη είναι η υψηλότερη πολιτική πράξη. Είναι παρέμβαση. Ευχαριστώ τους γονείς μου που με στήριξαν και με άφησαν να δημιουργώ. Είναι μεγάλη χαρά για μένα που παίζω στη σκηνή με τον Πέτρο Φιλιππίδη. Έναν ηθοποιό που τα δίνει όλα πάνω στο σανίδι, που αγαπάει τους συναδέλφους του, το θέατρο και τον άνθρωπο.

// Έχεις άγχος για τον ρόλο σου, σε μια τόσο κεντρική σκηνή;
Στη δύσκολη στιγμή νιώθω ότι θα τα καταφέρω. Σαν τη Φωφώ, την ηρωίδα που υποδύομαι. Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι για την πρώτη γραμμή. Και δεν χρειάζεται. Η Φωφώ φοβόταν να μπει στην αντίσταση γιατί πίστευε ότι θα λυγίσει, θα απογοητεύσει αυτούς που την πίστεψαν. Όταν ήρθε η στιγμή, ούτε μίλησε ούτε φοβήθηκε ούτε λύγισε. Ήταν καίρια χωρίς να ήταν πομπώδης. Και αυτή είναι στάση ζωής. Να μιλάς με τα έργα σου.

// Τα όμορφα έργα από πού πηγάζουν;
Από την παιδεία. Είναι το άλφα και το ωμέγα στη ζωή. Και δεν μιλάω για τη στείρα εκπαίδευση μέσω των σχολικών μαθημάτων. Μιλάω για την καλλιέργεια. Και η κουλτούρα στον άνθρωπο έρχεται με την ενασχόλησή του με τον πολιτισμό. Ο πολιτισμός αγαπάει τις επιστήμες, τις τέχνες, την παιδεία γιατί αγαπάει τον άνθρωπο. Γιατί οι επιστήμες δημιουργήθηκαν από την αγάπη του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο. Η ιατρική βοηθάει το μέλλον της ανθρωπότητας, το θέατρο ευφραίνει την ψυχή, το τραγούδι ηρεμεί τον πόνο. Τι να το κάνω να κατέχει κάποιος όλες τις γνώσεις του κόσμου και να τις κρατά για την προσωπική του φιλοδοξία, ευημερία, δόξα, αναγνώριση; Η γνώση είναι δύναμη και έχει αξία όταν προσφέρεται. Ο μορφωμένος άνθρωπος γνωρίζει τη σημασία της προσφοράς που κάνει καλό σε όλη την κοινωνία.

// Άρα οι πνευματικοί άνθρωποι πρέπει να κατέβουν στον λαό;
Ναι. Η γνώση πρέπει να μεταδοθεί σε όλη την κοινωνία και όχι μόνο σ’ αυτούς που έχουν για να την πληρώνουν. Οι μορφωμένοι άνθρωποι είναι το ατού μιας χώρας. Πρώτον γιατί δεν είναι ξεροκέφαλοι, έχουν μάθει να αποδέχονται, να κάνουν διάλογο, να στέκονται με αξιοπρέπεια στο ύψος των περιστάσεων, να εξελίσσονται, να σπουδάζουν τη ζωή. Για να γίνει η επανάσταση το 1821, για να ελευθερωθεί το έθνος, χρειάστηκε να διαποτιστεί ο λαός με τις άξιες του διαφωτισμού από τους λόγιους της εποχής. Χρειάστηκαν οι καθοδηγητές του έθνους και φυσικά οι στρατιωτικοί ηγέτες, οι γενναίοι, τα παλικάρια στη μάχη. Αυτοί οι άνθρωποι άλλαξαν την πορεία ενός ολόκληρου έθνους και δημιούργησαν εθνική συνείδηση.

// Πιστεύεις ότι ο χαρακτήρας του ανθρώπου αλλάζει;
Ελάχιστα, αλλά ναι. Του ανθρώπου που θέλει να εξελίσσεται. Και ο άνθρωπος που διαβάζει εξελίσσεται.

// Πώς βλέπεις το μέλλον;
Προσπαθώ να το βλέπω με αισιοδοξία. Γι’ αυτό και γύρισα στην Ελλάδα, για να αναμετρηθώ με τις δυνάμεις μου. Δεν ξέρω αν ζούμε μια νέα κατοχή. Γιατί δεν έχω ζήσει την κατοχή για να ξέρω πώς είναι. Πάντως ξέρω ότι ζούμε σε μια πολύ έκρυθμη κατάσταση με πολύ απογοητευμένους ανθρώπους. Η σωτηρία θα έρθει μέσα από τα σπλάχνα της χώρας και όχι από το εξωτερικό. Η ψήφος μας είναι η δύναμή μας, η επιμονή μας είναι η δύναμή μας, η γνώση μας είναι η δύναμή μας και η ψυχραιμία μας είναι η δύναμή μας.

// Είσαι πάντα τόσο αισιόδοξη;
Ναι. Μοιάζω λίγο με την ηρωίδα της ταινίας «Αμελί» που έχουμε και το ίδιο όνομα. Μ’ αρέσει αυτή η ηρωίδα, είναι μυστήρια, σουρεαλιστική.

// Η τέχνη η σουρεαλιστική σου αρέσει;
Ναι. Οι δύσκολες ταινίες με γαργαλάνε. Αυτές που δεν τις καταλαβαίνω. Τι θέλει να πει ο σκηνοθέτης, άραγε; Με τρελαίνει.

Στο «Θέατρο του Νότου» ξεκινάω στις 6 Οκτωβρίου και μια ακόμη δουλειά. Πρόκειται για την παράσταση «Μετρώντας τα φορέματά της», η οποία στηρίζεται στο έργο και στη ζωή της Γερτρούδης Στάιν, προσωπικής φίλης του Πικάσο που έβαλε τον κυβισμό και τον σουρεαλισμό στη λογοτεχνία. Μπλέκουμε εξήντα λέξεις, μέσα από ένα έργο της, σε ένα ταξίδι αγάπης που δεν έχει κανόνες. Άλλωστε και η ίδια η ζωή δεν είναι σουρεαλιστική, χωρίς κανόνες;