Δημόσιο χρέος και φοροελαφρύνσεις… με φόντο το Παρίσι
Η κυβέρνηση, μπροστά στα ογκούμενα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα και ιδιαίτερα την «κατακραυγή» με τη φορολογική επιδρομή του ΕΝΦΙΑ στη μικρή και μεσαία ιδιοκτησία, επιχειρεί με προπαγανδιστικά «τρικ» να εξωραΐσει την εικόνα της και να καλλιεργήσει προσδοκίες για το μέλλον. Προβάλλει τη συνάντηση με την «τρόικα» στο Παρίσι ως σημαντικό γεγονός, υποσχόμενη φοροαπαλλαγές, τερματισμό Μνημονίου και έξοδο από την κρίση. Ωστόσο τίποτα από τα παραπάνω δεν προέκυψε στις συζητήσεις, εκτός από την επίμονη απαίτηση της «τρόικας» (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ) για εφαρμογή των δεσμεύσεων («προαπαιτούμενα»), μεταθέτοντας τη συζήτηση για το δημόσιο χρέος στο αόριστο μέλλον.
Η φοροεπιδρομή στο μεγαλείο της
Ο ΕΝΦΙΑ αποκάλυψε, με καθαρότερο ίσως τρόπο, το αποκρουστικό πρόσωπο των μνημονιακών πολιτικών, δήμευσης λαϊκών εισοδημάτων και μικρομεσαίας ιδιοκτησίας. Αρκεί να αναφέρουμε ότι το 2009 οι φόροι ιδιοκτησίας ανέρχονταν σε 480 εκατ. και με τον ΕΝΦΙΑ φθάνουν 3,2 δισ. (αύξηση έξι φορές). Επίσης δεν υπάρχει αφορολόγητο όριο, ενώ η μεγάλη ιδιοκτησία έχει αναλογικά μικρότερη επιβάρυνση κ.ά. Παρά τις διαβεβαιώσεις για βελτιώσεις, ο ΕΝΦΙΑ στην ουσία δεν βελτιώνεται αφού παραμένει ο στόχος για 3,2 δισ. Ο ΕΝΦΙΑ μόνο καταργείται! Ασφαλώς φόρος ιδιοκτησίας είναι αναγκαίος, αλλά με αφορολόγητο τουλάχιστον 200.000 ευρώ σε τρέχουσες εμπορικές τιμές, με κλιμακούμενο προοδευτικό συντελεστή ανάλογα με μέγεθος περιουσίας, φορολογία των off shore εταιρειών, έλεγχος της λίστας Λαγκάρντ, κατάργηση σκανδαλωδών φορολογικών προνομίων των πλουσίων κ.ά. Χρειάζεται επίσης γενικότερη αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος με κριτήρια ταμιακά, κοινωνικής δικαιοσύνης και ανάπτυξης. Επίσης, δραστική μείωση ΦΠΑ σε είδη πρώτης ανάγκης, αφορολόγητο 12.000 ευρώ για χαμηλά εισοδήματα, μείωση φορολογικής επιβάρυνσης μισθωτών, συνταξιούχων, μικροεπιχειρήσεων και αγροτών, προοδευτική κλίμακα φορολογίας ανάλογα με το εισόδημα κ.ά. Αξίζει να σημειώσουμε ότι από το λαθρεμπόριο καυσίμων το Δημόσιο χάνει κάθε χρόνο πάνω από 3 δισ., ενώ το πρόγραμμα «Ποσειδών» για την καταπολέμησή του παραμένει ανενεργό από το 2008! Χρειάζεται κατά συνέπεια πολιτική βούληση, την οποία η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει ούτε θέλει να έχει!
Τα «προαπαιτούμενα»
Οι συζητήσεις στο Παρίσι έφεραν στο προσκήνιο πολλές επώδυνες μνημονιακές δεσμεύσεις τις οποίες η κυβέρνηση αποσιωπά, ενώ η εκπλήρωσή τους αποτελεί όρο για «ψίχουλα» φοροελαφρύνσεων στα «χειμαζόμενα» λαϊκά στρώματα. Μιλάμε για αλλαγές στο Ασφαλιστικό με στόχο την παραπέρα μείωση των συντάξεων, για νέες «διαθεσιμότητες» στο Δημόσιο, για απελευθέρωση απολύσεων και περιορισμό του δικαιώματος απεργίας, με αντίστοιχο δικαίωμα ανταπεργίας (lockout) των εργοδοτών, για προώθηση πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας από to 2015 στα «κόκκινα δάνεια», με τιμή αφετηρίας 1/3 της αντικειμενικής αξίας (η κυβέρνηση προτείνει 2/3) που μοιραία θα οδηγήσει στο ξεσπίτωμα χιλιάδων εργαζόμενων, συνταξιούχων, επαγγελματιών και άλλων λαϊκών στρωμάτων που είναι σε αδυναμία αποπληρωμής. Πάνω απ’ όλα όμως τα «προαπαιτούμενα» αφορούν τη χρόνια «ομηρία» του ελληνικού λαού στις πολιτικές Μνημονίου και κυρίαρχους της Eυρωζώνης, που απορρέουν από τις δανειακές συμβάσεις. Μόνο με κατάργηση Μνημονίου, καταγγελία συμβάσεων και συνολική στροφή στην ασκούμενη οικονομική πολιτική μπορεί να αποτραπεί η παραπέρα φτωχοποίηση του ελληνικού λαού και η καταδίκη της νεολαίας σε «μεταναστευτική περιπλάνηση»!
Το «κούρεμα» χρέους… αφετηρία εξόδου από την κρίση
Στο επίκεντρο της βαθιάς κρίσης που διαπερνά την ελληνική οικονομία είναι το δυσβάστακτο και επαχθές δημόσιο χρέος, το ύψος του οποίου ανέρχεται σε 324 δισ. ευρώ (175% του ΑΕΠ). Πρόκειται για χρέος που δεν μπορεί να εξοφληθεί. Ακόμα κι αν κάθε χρόνο έχουμε 1-2 δισ. ευρώ πλεόνασμα στον προϋπολογισμό, θα χρειαστούν δύο με τρεις αιώνες (!) για την εξόφλησή του! Άρα η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους είναι προϋπόθεση για να γίνει βιώσιμο (εξοφλήσιμο). Ταυτόχρονα είναι όρος για επιβίωση της ελληνικής κοινωνίας. Ως τώρα οι πολιτικές λιτότητας δεν μείωσαν, αλλά επιδείνωσαν το πρόβλημα, αφού πριν μπούμε στο Μνημόνιο το χρέος ήταν 125% του ΑΕΠ. Η απαίτηση «κουρέματος» πρέπει να αποτελεί βασική προτεραιότητα μιας φιλολαϊκής κυβέρνησης απέναντι στην «τρόικα» και την Ευρωζώνη. Αφετηριακή αρχή της πολιτικής «η σωτηρία του λαού πάνω από όλα» και όχι η σωτηρία της Ευρωζώνης με θυσία του ελληνικού λαού. Η αμφισβήτηση πληρωμής τόκων και χρεολυσίων αποτελεί κρίσιμο μοχλό πίεσης για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για έξοδο από την κρίση. Ωστόσο κι αυτό δεν αρκεί. Χρειάζεται συνολική ανατροπή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών του Μνημονίου, δημόσιος και κοινωνικός έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα, πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης και μείωσης της ανεργίας, ενίσχυση αγοραστικής δύναμης μισθών και συντάξεων (επαναφορά κατώτατου μισθού στο προ κρίσης επίπεδο των 751 ευρώ), επαναθεμελίωση εργασιακών δικαιωμάτων και πολλά άλλα, που δεν είναι ο χώρος εδώ για μεγάλη ανάλυση. Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν μια κυβέρνηση που θα θέτει ως προτεραιότητα τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και της χώρας, θα διασφαλίζει την εθνική και λαϊκή κυριαρχία και θα ακολουθεί πολιτική ισότιμων και αμοιβαία επωφελών σχέσεων με όλες τις χώρες και όχι να μένουμε παθητικοί συνοδοιπόροι και κολαούζοι επιλογών των κυρίαρχων ελίτ Βρυξελών και Βερολίνου.
ytoliosblog.wordpress.com