Υπερείχε ποσοτικά και ποιοτικά το έργο του κ. Κιτρομηλίδη
Τονίζοντας ότι αυτό δεν σημαίνει πως «δεν τιμώ τον κ. Διαμαντούρο και το έργο του».
Ως προς την επισήμανσή μας ότι η Ακαδημία Αθηνών έχει εξαφανισθεί κι ότι είναι μακριά από τον ελληνικό λαό –με την οποία ο κ. Σταθόπουλος διαφωνεί– θα μας επιτρέψει με όλο τον σεβασμό και την εκτίμηση που έχει τούτη η εφημερίδα προς το πρόσωπό του και για τη συμμετοχή του στα κοινά από τις θέσεις που κατείχε, όπου οι παρεμβάσεις του ήταν σημαντικές για την πορεία της χώρας, να έχουμε την άποψη που έχει ίσως το σύνολο του ελληνικού λαού: Ότι το πρώτο πνευματικό Ίδρυμα της χώρας, δεν μπορεί να μην έχει άποψη για τα δεινά που στα έξι χρόνια των Μνημονίων ζει η χώρα και οι πολίτες της, που έχουν φθάσει στο έσχατο σημείο να συνωστίζονται στα συσσίτια και συνάνθρωποί μας να αυτοκτονούν. Κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι οι ακαδημαϊκοί μας, ξέρουν τι συμβαίνει και δυο λέξεις τους δεν θα μπορούσε να τις αγνοήσει η πολιτική εξουσία. Και σίγουρα θα τις είχαν λάβει σοβαρά υπόψη οι επιτηρητές μας. Και είναι πολύ πιθανόν, για να μην πούμε βέβαιο, ότι Ακαδημίες άλλων χωρών θα είχαν εκφράσει δημόσια τη συμπαράστασή τους και αυτή θα ήταν μια πολύ σημαντική φωνή για την Ελλάδα. Η αφωνία δεν κάνει καλό… Ο ελληνικός λαός θέλει δίπλα του την Ακαδημία, τους ακαδημαϊκούς, στις αγωνίες του… Δεν ζει αποκομμένη από την αμείλικτη πραγματικότητα. Αν η Ακαδημία δεν είναι τώρα, κύριε Σταθόπουλε, κοντά στον έλληνα πολίτη που κτυπιέται από ανεμοδαρμένα μνημονιακά κύματα, πότε θα είναι;
Και όμως κάθε άλλο παρά ουτοπικό είναι…
Η επιστολή που μας έστειλε ο επιφανής πανεπιστημιακός δάσκαλος και ακαδημαϊκός κ. Μιχάλης Σταθόπουλος έχει ως εξής:
«Κύριε Διευθυντά
Σε σχέση με το δημοσίευμά σας στο φύλλο της 24.8.2014 με τίτλο «Γιατί δεν ψήφισα τον Διαμαντούρο για ακαδημαϊκό» θα ήθελα να παρατηρήσω τα εξής:
Όσα γράφετε για τη θέση μου στην εκλογή προς πλήρωση έδρας Πολιτικής Επιστήμης στην Ακαδημία Αθηνών είναι ακριβή. Τάχθηκα υπέρ της υποψηφιότητας του κ. Κιτρομηλίδη, θεωρώντας ότι το έργο του υπερέχει ποιοτικά και ποσοτικά του έργου του κ. Διαμαντούρου. Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι δεν τιμώ τον Νικηφόρο Διαμαντούρο ως επιστήμονα, αλλά και για το σημαντικό έργο που προσέφερε ως Συνήγορος του Πολίτη (στην Ελλάδα) και κυρίως ως Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής (στο εξωτερικό), όπου διήνυσε επιτυχώς δύο θητείες. Η διεθνής αυτή αναγνώριση του Νικηφόρου Διαμαντούρου τιμά και τη χώρα μας.
Θεωρώ όμως αβάσιμη τη γενίκευση της κριτικής σας για την Ακαδημία. Η Ακαδημία ούτε έχει εξαφανισθεί (το επιστημονικό-ερευνητικό έργο που προσφέρουν τα Κέντρα και τα Γραφεία έρευνας της Ακαδημίας δηλώνουν ακριβώς το αντίθετο) ούτε μένει “μακριά από τον ελληνικό λαό”. Αλλά είναι ουτοπικό να νομίζουμε ότι η Ακαδημία μπορεί να αλλάξει ή να αμβλύνει τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Ούτε είναι η αποστολή της να παίρνει θέση σε πολιτικά θέματα (όπως η μνημονιακή ή αντιμνημονιακή πολιτική), πολύ περισσότερο που τα μέλη της είναι αυτονόητο ότι δεν έχουν τις ίδιες πολιτικές απόψεις. Ως προς εμένα προσωπικά, πιστεύω ότι, όταν αξιολογούμε τις πράγματι τραγικές συνέπειες αλλά και τις αιτίες της οικονομικής κρίσης, θα πρέπει πρώτα να κάνουμε αυτοκριτική και ύστερα κριτική στους ξένους.
Με ευχαριστίες εκ των προτέρων για τη δημοσίευση της επιστολής μου.
Μιχ. Σταθόπουλος».