Πανηγύρια για την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ πριν από 40 χρόνια
Αύριο Δευτέρα, 1η Σεπτεμβρίου, ο… εμπνευστής του Μνημονίου και καταστροφέας της χώρας μας Γιωργάκης Παπανδρέου, τέως πρωθυπουργός και πατροκτόνος προτού να καθέξει δημόσια αξιώματα, θα γιορτάσει μαζί με τους εναπομείναντες λιγοστούς φίλους του την τεσσαρακοστή επέτειο της ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ. Δύο ημέρες αργότερα, στις 3 Σεπτεμβρίου, ο τυπικός ως προς τις ημερομηνίες Βενιζέλος, θα πανηγυρίσει την ίδια επέτειο έχοντας διαλύσει προηγουμένως με τις… «Ελιές» και εσχάτως με τη «Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη» το ΠΑΣΟΚ!
Αμφότεροι είναι οι πλέον ακατάλληλοι για εορτασμούς. Όχι μόνο επειδή δεν παρέστησαν κατά την ιστορική αυτή ημέρα, στις 3 του Σεπτέμβρη του 1974, όπου ανακοινώθηκε στον ελληνικό και ξένο Τύπο η ίδρυση του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Αυτό είναι πλημμέλημα. Ο Σημίτης, άλλωστε, είχε παραστεί, για να την κοπανήσει αμέσως μετά, μεταβαίνοντας στη Δυτική Γερμανία και παραμένοντας εκεί επί εξάμηνο προκειμένου να βάλει στα σκαριά τα μετέπειτα σκοτεινά του σχέδια.
Οι δύο προαναφερθείσες… προσωπικότητες ψέγονται διότι εν μέσω τρομερών αδιεξόδων για την Ελλάδα και τους κατά μεγάλο ποσοστό εξαθλιωμένους πολίτες της, ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΥΝ! Οι άνθρωποι αυτοί είναι απλώς, σύμφωνα με τη σοφή λαϊκή ρήση, για τα πανηγύρια. Αφήνω την τεράστια οικονομική τους ευρωστία σε χώρα άνεργων, ωρομίσθιων (οι ωρομίσθιοι είναι… κατόρθωμα Σημίτη) και πενόμενων συμπολιτών τους!
Ποιος προλόγισε την ιδρυτική διακήρυξη του Ανδρέα Παπανδρέου; Μήπως ο μακαρίτης ο Γιώργος Κατσιφάρας; Μήπως ο επίσης μακαρίτης και άγρια δολοφονηθείς Παύλος Μπακογιάννης; Ο… άγνωστος λεγάμενος, πάντως, είχε πει μεταξύ άλλων:
«Επειδή τις τελευταίες μέρες πολλά λέχθηκαν και πολλά γράφτηκαν για προσωποπαγή πολιτικά σχήματα σε αντιδιαστολή με πολιτικούς σχηματισμούς που η δόμησή τους γίνεται επί τη βάσει συλλογικών και εναλλασσόμενων ηγεσιών, είναι χρήσιμο να διευκρινιστεί εξαρχής πως ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι ο PRIMUS INTER PARES, ο πρώτος μεταξύ ίσων, στη συλλογική αυτή προσπάθεια και πως έτσι αντιλαμβάνεται και ο ίδιος τον ρόλο του στα πλαίσια του νέου πολιτικού κινήματος. Μετά τις οδυνηρές εμπειρίες της δικτατορίας αλλά και του δεκαοχτάμηνου της εκτροπής που προηγήθηκε ύστερα από την αποστασία –αποστασία που προλείανε αποφασιστικά το έδαφος για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας– (…) γενικό είναι το αίτημα για εξύψωση των πολιτικών ηθών σʼ αυτόν τον τόπο».
«Το νέο πολιτικό κίνημα (…) φιλοδοξεί, εκτός των άλλων, να εισαγάγει νέα πολιτικά ήθη, γεγονός που σημαίνει πως είναι αδιανόητη και ανεπίτρεπτη η αναβίωση του παλαιοκομματισμού. Από τη διαπίστωση αυτή απορρέουν δύο πράγματα: Πρώτα πρώτα πως δεν είναι ούτε νοητό ούτε θεμιτό να αντιμετωπίζεται πια ο Έλληνας ως δυνάμει ψηφοφόρος που με λογής τεχνάσματα και υποσχέσεις ή με την υποδαύλιση υπαρκτών και ανύπαρκτων φόβων, θα του υποκλέπτεται η ψήφος. Ο Έλληνας θα αντιμετωπίζεται από δω κι εμπρός ως ώριμος πολίτης που έχει χρέος να ενδιαφέρεται για τα κοινά και να συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση της πολιτικής ζωής του τόπου. Το δεύτερο πράγμα που απορρέει από την άρνηση για αναζωπύρωση του παλαιοκομματισμού αφορά τις σχέσεις των εκφρασμένων και διαρθρωμένων πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Από δω κι εμπρός, αυτή τουλάχιστον είναι η πρόθεση η δική μας, θα υπάρξει πολιτισμένη αντιδικία στον πολιτικό στίβο που θα συνεπάγεται και θα προϋποθέτει τον σεβασμό για τον αντίπαλο. Αρκεί όλα τα πολιτικά σχήματα –και κυρίως η Δεξιά– να μη θέτουν πια σε αμφισβήτηση την εθνικοφροσύνη των άλλων και την ικανότητα των αντιπάλων τους να κυβερνούν επωφελώς για τον λαό και το έθνος τη χώρα, όταν το επιτάσσει η λαϊκή θέληση. Εθνικοφροσύνη και προοδευτικότητα –αυτό πρέπει να το καταλάβουν επιτέλους οι πάντες– δεν αποτελεί αντίφαση. Άλλωστε τι είναι αν δεν είναι έκφραση υπέρτατης εθνικοφροσύνης το σύνθημα: Εθνική Ανεξαρτησία;»
Ο… άγνωστος λεγάμενος που είχε πει δημοσίως αυτά που μόλις διαβάσατε πριν από σαράντα χρόνια είναι η αφεντιά μου. Δεν κομπάζω για τα τότε ειπωθέντα. Αντίθετα ντρέπομαι. Διότι τίποτα από αυτά δεν τηρήθηκε. Ιδίως οι λεγόμενες δημοκρατικές διαδικασίες οι οποίες στην πράξη καταργήθηκαν απʼ την πρώτη στιγμή. Ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε μια συναρπαστική φυσιογνωμία, με σπάνια ρητορική δεινότητα και άλλες αξιοθαύμαστες αρετές. Δεν αρνούμαι ότι προσωπικά με είχε γοητεύσει και αρχικά του συγχωρούσα τις αλλεπάλληλες διαγραφές των πιο αξιόλογων στελεχών ενός κόμματος που ουδέποτε υπήρξε «κίνημα». Με συμπαθούσε πάντως και μου είχε εμπιστοσύνη κι αυτό με κολάκευε. Την παραμονή της 3ης του Σεπτέμβρη έφυγα πρώτος από το Καστρί τις πρωινές ώρες λέγοντάς του: «Φεύγω για να σκεφτώ τι θα πω αύριο. Τι ώρα να σου τηλεφωνήσω για να ακούσεις και να εγκρίνεις το κείμενό μου;» Απάντηση: «Πες ό,τι θες». Μετά το Προσυνέδριο την άνοιξη του 1975 δεν άντεξα άλλο και αποχώρησα οικειοθελώς από το ΠΑΣΟΚ καταγγέλλοντάς τον. (Πριν από τις εκλογές του 1977 –το ΠΑΣΟΚ διεκδικούσε τότε την αξιωματική αντιπολίτευση– με επανέφεραν σηκωτό στο κόμμα, μέσω του οποίου απέκτησα τους τίτλους τους εγγεγραμμένους στο βιογραφικό μου).
Καταλήγω υποθετικά: Παρά τα μεγάλα ελαττώματα του Ανδρέα, είμαι σίγουρος, πάντως, ότι, αν ζούσε σήμερα, η χώρα μας δεν θα είχε καταντήσει, όπως την κατάντησαν οι διάδοχοί του και κυρίως ο Σαμαράς.