Βούλιαξε και η εξωτερική μας πολιτική

Χήρες, σύζυγοι, διπλωμάτες-κομματάρχες, διπλωμάτες που εκλιπαρούν για μία ακόμη μετάθεση για να χρηματοδοτηθεί η ολοκλήρωση των σπουδών των παιδιών τους στο εξωτερικό, είναι μια εικόνα κάθε άλλο παρά ευχάριστη.

— Έτσι, πάντως, δεν γίνεται εξωτερική πολιτική, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν η πολιτική ηγεσία του υπουργείου εμφανίζεται φοβισμένη, να κρύβεται πίσω από τη σκιά της είτε στην ΕΕ, είτε στο ΝΑΤΟ, είτε στις διμερείς σχέσεις με χώρες όπως η Τουρκία, η ΠΓΔΜ, η Αλβανία.

— Ποια είναι η θαρραλέα πρωτοβουλία που έχει αναλάβει η ηγεσία του υπουργείου όλους αυτούς τους μήνες, ακόμη και στο εξάμηνο της ελληνικής προεδρίας; Σε ποιο από τα μεγάλα ζητήματα της ευρύτερης περιοχής μας επεδίωξε να έχει ενεργό ρόλο; Μήπως προσπάθησε, ως προεδρία, να εμπλακεί έστω και σε συμβολικό επίπεδο στην κλιμακούμενη κρίση με τη Μόσχα;

Μα, τότε ο κ. Βενιζέλος επισκέφτηκε μεν το Κίεβο, αλλά ξέχασε να πάει και στη Μόσχα, όπως επέβαλλε η στοιχειώδης διπλωματική λογική.

— Τα αποτελέσματα φαίνονται και τώρα, όπου η προνομιακή σχέση που παραδοσιακά είχε η Αθήνα με τη Μόσχα έχει ισοπεδωθεί και πιθανότατα η ρωσική κυβέρνηση υπολογίζει πιο πολύ την κυβέρνηση της… Ανδόρας, παρά αυτή της Αθήνας.

— Και ο κατάλογος των αστοχιών δεν τελειώνει, φυσικά, εκεί.

Μήπως η Ελλάδα επεδίωξε να έχει κάποιον ρόλο, έστω και μικρό, στη διένεξη Ισραηλινών-Παλαιστινίων; Υπήρξαν ιδέες; Έγιναν προτάσεις; Φυσικά και όχι. Ακολουθείται το δόγμα της «διπλωματίας σε κώμα».

Με την Αίγυπτο το περίφημο μομέντουμ, που είχε δημιουργηθεί και επί Δ. Αβραμόπουλου και καλλιεργήθηκε και με τη στήριξη που προσφέρθηκε και από τον Β. Βενιζέλο, με τις ευλογίες των Αμερικανών, στο καθεστώς του προέδρου Σίσι, χάνεται και δύσκολα πλέον θα υπάρξει συνεννόηση για το θέμα της οριοθέτησης της ΑΟΖ.

— Με τον ίδιο τρόπο χάθηκε το μομέντουμ και με τη Λιβύη, που τώρα βουλιάζει σε εμφύλιο πόλεμο, ενώ ακόμη πιο τραγική είναι η κατάσταση με την Αλβανία, καθώς τα Τίρανα συνεχίζουν να εμπαίζουν το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών και να προσβάλλουν ολόκληρη την Ελλάδα. Πότε με το θέμα της συμφωνίας για τις θαλάσσιες ζώνες, πότε με τη διοικητική διαίρεση εις βάρος της ελληνικής μειονότητας, πότε με την ανάδειξη -σε επίσημη πολιτική- του θέματος των Τσάμηδων.

— Χρειάστηκε, πράγματι, πολύ μεγάλη προσπάθεια για να είναι η Ελλάδα παντελώς απούσα από την κοσμογονία που συμβαίνει στην περιοχή. Το χειρότερο όμως δεν είναι η απουσία της, αλλά κυρίως ότι η παρουσία της περνά εντελώς αδιάφορη και απαρατήρητη. Είναι μια ελληνική εξωτερική πολιτική που βουλιάζει στο φάσμα της ανυπαρξίας και της αναξιοπιστίας…

— Πραγματικά έχει ενδιαφέρον να δούμε τι αποτέλεσμα είχε η διά του Β. Βενιζέλου παρέμβαση στον Τ. Ερντογάν και στον Αχμ. Νταβούτογλου, η οποία μάλιστα διαφημίστηκε και στα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ για να επιδείξει η Άγκυρα καλή βούληση για την επίλυση του Κυπριακού.

Με την επίσκεψη του κ. Ερντογάν στο ψευδοκράτος θα έχουμε το στίγμα για το πώς αντιλαμβάνεται από τη νέα θέση του το Κυπριακό. Εμείς δεν περιμένουμε εκπλήξεις και ανατροπές της σταθερής εδώ και σχεδόν εξήντα χρόνια πολιτικής της Τουρκίας για λύση χωριστική και εντελώς διζωνική, η οποία πλέον το μοναδικό αντικείμενο που έχει για την Τουρκία είναι ο διαμοιρασμός, μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων με όρους… ισότητας, του φυσικού αερίου, που βρίσκεται όμως στη νότια πλευρά του νησιού!

— Υπήρξε -έστω και για την τιμή των όπλων- η οποιαδήποτε ενόχληση της τουρκικής πλευράς στο θέμα της μετατροπής ενός ιστορικού ελληνικού κτιρίου, που στέγασε ελληνικό σχολείο, το 1879, στην Αρτάκη στον Μαρμαρά, σε ισλαμικό θρησκευτικό σχολείο; Ίσως να μην ήθελαν να γίνει διάβημα, αλλά θα μπορούσε να υπάρξει -έστω για να καταγραφεί- η επίσκεψη κάποιου διπλωμάτη από το γενικό προξενείο Κωνσταντινούπολης. Απλώς για να βγάλει μια selfie μπροστά στην είσοδο του ιστορικού κτιρίου…

— Δυστυχώς, βλέποντας τα τελευταία χρόνια πόσα χιλιόμετρα κάνει καθημερινά ο εκάστοτε τούρκος γενικός πρόξενος στην Κομοτηνή, μόνο μελαγχολικές σκέψεις προκαλεί η ακινησία των ελλήνων διπλωματών που υπηρετούν στην Τουρκία, οι οποίοι λες και φοβούνται να βγουν έξω από το γραφείο τους ή έστω από τα όρια των κοσμικών περιοχών του Πέραν.

— Τους τελευταίους δύο μήνες, μετά μάλιστα και τις ευρωεκλογές που σηματοδοτούν και την αλλαγή προσώπων όχι μόνο σε ανώτατες αλλά και ανώτερες θέσεις στην ιεραρχία της ΕΕ, προσπαθούμε να αντιληφθούμε εάν η χώρα μας, από τα πιο παλιά μέλη της ΕΕ, διεκδικεί σοβαρά κάποιες θέσεις προκειμένου να καλυφθούν από Έλληνες. Αν εξαιρέσει κάνεις την προσπάθεια που είχε κάνει ο Γ. Παπανδρέου για λόγους όχι τόσο πατριωτικούς, αλλά για να βολέψει δικούς του ανθρώπους (Σ. Λαμπρινίδη, ως εκπρόσωπο της ΕΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον Άλεξ Ρόντο, ως εκπρόσωπο της ΕΕ για το Κέρας της Αφρικής και φυσικά την κ. Μπιρμπίλη, που την προώθησε σε κάποια υπηρεσία του ΟΗΕ), ουδεμία προσπάθεια γίνεται για την προώθηση Ελλήνων σε κάποιες από τις πολλές θέσεις που διατίθενται κάθε φορά που αλλάζει η Κομισιόν.

— Στελέχη υπάρχουν πολλά, αλλά δυστυχώς η έλλειψη αξιοκρατίας δεν επιτρέπει να αναδειχθούν αυτά τα στελέχη. Επιπλέον, ούτε η πολιτική ηγεσία ενδιαφέρεται για να προωθήσει την ελληνική παρουσία και επιρροή σε κοινοτικά όργανα και αντιπροσωπείες…

****

Τον χαβά τους οι Σκοπιανοί…

Στα Σκόπια, μόλις άρχισαν να βεβαιώνονται ότι η μεγάλη αρχαιολογική ανακάλυψη της Αμφίπολης μάλλον δεν αφορά τον ίδιο τον Μέγα Αλέξανδρο, αναθάρρησαν και άρχισαν να αραδιάζουν τις δικές τους ιστορίες.

Έτσι, ένας από τους γνωστούς αρχαιολόγους της ΠΓΔΜ, ο Αρ. Τεντόφ, απεφάνθη, μιλώντας σε φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, ότι ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου βρίσκεται στη «Μακεδονία», θέλοντας έτσι να τονώσει το «πατριωτικό» συναίσθημα στη γειτονική χώρα. Καμία θεωρία όμως από την ΠΓΔΜ δεν μπορεί να εξηγήσει πώς διεκδικούν την πολιτιστική και ιστορική κληρονομιά της αρχαίας Μακεδονίας και του Αλεξάνδρου σλαβόφωνοι πληθυσμοί που μετακινήθηκαν ύστερα από αιώνες στην περιοχή. Έλεος πια. Αυτό ούτε και ο κ. Ερντογάν δεν έχει τολμήσει να το σκεφθεί και να ισχυριστεί ότι είναι απόγονος και γνήσιος κληρονόμος του… Ιουστινιανού!