Ένωση ή υποταγή;

Κάτι περισσότερο: Είχε επισημάνει ότι οι οικονομικοί χώροι εκμετάλλευσης από τους ισχυρούς αποτελούσαν την πραγματική αιτία των πολέμων. Έλεγε: «Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του πολέμου θεμελιώνεται στη σύγκρουση των εμπολέμων χωρών για τον έλεγχο, την επέκταση και τη διατήρηση των οικονομικών χώρων εκμετάλλευσης…». Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα με τον Γ’ Παγκόσμιο -οικονομικό- Πόλεμο που βιώνουμε. Η Γερμανία, που κινεί όλα τα νήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (με τα κοράκια τους τραπεζίτες), θέλει την οικονομική εκμετάλλευση και της Ελλάδας, την οποία μετέτρεψε σε αποικία της. Οι κατακτητές εφαρμόζουν μια νέα μορφή γενοκτονίας, με αργό-βασανιστικό θάνατο των υπόδουλων πολιτών. Τους στέλνουν στα εκτελεστικά αποσπάσματα της εφορίας ενώ το δωσιλογικό κράτος τούς αρπάζει τα πάντα. Αυτή την «πολιτική» των κατακτητών εξυπηρετεί η «συγκυβέρνηση» Σαμαρά – Βενιζέλου. Αφεντικό είναι η «τρόικα» (πανταχού παρούσα) και η συγκυβέρνηση των δύο αμαρτωλών κομμάτων εκτελεί χρέη παραδουλεύτρας. Κι έχουμε τους βουλευτές του «πλυσταριού», που ψηφίζουν όλα τα αντιλαϊκά μέτρα, προκειμένου να μη χάσουν τον βουλευτικό τους μισθό. Οι αρχηγοί των δύο κομμάτων, που εξυπηρετούν την πολιτική της καγκελαρίας, μετέβαλαν τον δημόσιο βίο σε… «γουρουνοκούμασο», όπως έλεγαν οι παλιοί Λαμιώτες!

Την εορταστική περίοδο του Δεκαπενταύγουστου, κάποιοι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας επεχείρησαν δειλά να επισκεφθούν τις περιφέρειές τους και υπέστησαν… ψυχρολουσία! Ο κόσμος που νόμιζαν για δικό τους, τους έστρεψε τα νώτα. Το παραδέχθηκε δημόσια η Φωτεινή Πιπιλή, η οποία είπε ότι: «Αντί για ευχές, μας αποδοκίμασαν άγρια για τον ΕΝΦΙΑ…». Και ο λαλίστατος Άδωνης Γεωργιάδης δεν απέκρυψε ότι ο αισχρός αυτός ΕΝΦΙΑ ήταν «αυτογκόλ» για την ανεκδιήγητη κυβέρνηση. Το Μέγαρο Μαξίμου διαπιστώνει έντρομο ότι η λαϊκή οργή βράζει και οι πάλαι ποτέ ψηφοφόροι τους απομακρύνονται τροχάδην και πάνε στην «άλλη όχθη» για να σωθούν. Ο νεκροθάφτης της Νέας Δημοκρατίας, που υποδύεται τον πρωθυπουργό, στρέφεται τώρα προς βορρά. Στις καθιερωμένες εκδηλώσεις της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης, ο Αντώνης Σαμαράς, σε μια εκστρατεία ψεύδους και απάτης, θα εξαγγείλλει δήθεν μέτρα «φοροελαφρύνσεων». Σε μια προσπάθεια να ξεγελάσει τους πολίτες και να κερδίσει το χαμένο έδαφος, θα επαναλάβει τετριμμένα και χιλιοειπωμένα παραμύθια περί «ανακάμψεως», «εξόδου στις αγορές», περί «νέας Ελλάδας», θα υποσχεθεί φορολογικές «βελτιώσεις» και το μόνο που θα επιτύχει είναι να καταστεί περισσότερο αναξιόπιστος, φαύλος και προσκυνημένος στο αφεντικό του, τον… εμίρη Γιούνκερ. Όσο για τον ιπποκόμο του, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, αυτός δεν είναι πια παρά ο θλιβερός κομπάρσος της Νέας Δημοκρατίας. Η πολιτική θύελλα που έρχεται θα τους σαρώσει. Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο και δεν υφίστανται άλλα περιθώρια υπομονής. Οι πολίτες κάθε μέρα βουλιάζουν όλο και περισσότερο. Αυτή η «μνημονιακή συμμορία», που στρογγυλοκάθεται στο Μέγαρο Μαξίμου, πρέπει να φύγει με κάθε τρόπο. Εκείνο όμως που πρέπει να αλλάξει οπωσδήποτε είναι η πολιτική και η στάση μας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο ραγιαδισμός και η μοιρολατρία Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ ότι τίποτε δεν γίνεται έξω από το γερμανοευρωπαϊκό γκέτο, είναι ψέμα. Ηγέτες με σθένος χρειαζόμαστε, για να χαράξουν άλλη πορεία. Και άλλος δρόμος υπάρχει, όπως και άλλες συμμαχίες και επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα. Όλα μπορούν να γίνουν, εάν το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες δεν συνειδητοποιήσουν ότι δεν θα δεχτούμε να παραμείνουμε αποικία της Γερμανίας. Το έχω γράψει και σε προηγούμενα άρθρα μου ότι για να απελευθερωθούμε από τη νέα κατοχή του Δ’ Ράιχ κι από τους δωσιλόγους χρειάζεται ένα νέο ΕΑΜ. Να συσπειρωθούν όλες οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, άσχετα από ποια ιδεολογική όχθη ξεκινούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει αυτοδυναμία. Αλλά η νίκη θα είναι πιο σίγουρη, εάν πριν από τις εκλογές (τις οποίες οι προσκυνημένοι δεν θα τις αποφύγουν) υλοποιηθεί μια ευρύτερη αντιμνημονιακή συμμαχία, με ένα εθνικό πρόγραμμα για την απελευθέρωση. Εκείνη η μπροσούρα που είχε γράψει το 1944 ο Δημήτρης Γληνός, «Τι είναι και τι θέλει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο», επίκαιρη και σήμερα, μας δείχνει τι πρέπει να γίνει: «Μπροστά σ’ αυτό το υπέρτατο παλλαϊκό συμφέρον υποχωρούν όλα τα άλλα για τούτη τη στιγμή. Άρα, κάθε Έλληνας έχει την υποχρέωση να αφήσει κατά μέρος όλα τα άλλα και να μπει στη γραμμή του αγώνα, πλάι σ’ όλα τα άλλα αδέρφια, γιατί μόνο η Ένωση μπορεί να φέρει τη νίκη». Και σε άλλο σημείο τονίζεται ότι: «Ο σημερινός αγώνας του λαού μας, στο περιεχόμενό του, δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά απελευθερωτικός. Πρόκειται να καταχτήσουμε τη λευτεριά μας, να διώξουμε τους ξένους επιδρομείς από τη χώρα μας, να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας στη ζωή και στον πολιτισμό. Πρόκειται να ανοίξουμε το δρόμο για μιαν ελεύτερη, πολιτισμένη κι ευτυχισμένη Ελλάδα…». Οι ίδιοι λοιπόν στόχοι παραμένουν αναλλοίωτοι. Απελευθερωτικός είναι και τώρα ο αγώνας. Και για να πετύχει, χρειάζεται -όπως τότε- η ένωση, που μόνο αυτή μπορεί να φέρει τη νίκη. Το περίεργο είναι ότι το πατριωτικό, αντιστασιακό εκείνο σάλπισμα του Δημήτρη Γληνού -ο οποίος ως γνωστόν ήταν κομμουνιστής- δεν θέλει πια να το ακούσει το… ΚΚΕ! Η σημερινή ηγεσία του διακατέχεται από μια ανιστόρητη, τυχοδιωκτική αντίληψη ότι εάν δεν συνταχθούν άπαντες υπό τη δική της καθοδήγηση, είναι προτιμότερο να μένουμε σκλάβοι! Και μ’ αυτό τον τρόπο η κομμουνιστική ηγεσία, στην ουσία, παίζει το παιχνίδι της Μέρκελ. Διότι εκείνο που ενδιαφέρει την καγκελαρία δεν είναι τι δηλώνει ο κ. Κουτσούμπας, αλλά τι πράττει. Το έγραψα κατ’ επανάληψη ότι το ΚΚΕ δεν διδάσκεται τίποτα από την Ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Θα αναφέρω ακόμη ένα παράδειγμα, μήπως αφυπνισθεί από τη θερινή ραστώνη του ο κ. Κουτσούμπας. Το 1934 η αγανάκτηση του γαλλικού λαού είχε φθάσει στο κατακόρυφο. Οικονομικά σκάνδαλα, κοινοβουλευτικές ατιμίες, η δυσωδία της πολιτικής ζωής ήταν τέτοια που οι απλοί άνθρωποι είχαν αηδιάσει. Οι σχηματισμοί της άκρας Δεξιάς έκαναν μεγάλες πορείες και συγκρούσεις. Ο κομμουνιστής ηγέτης Μορίς Τορέζ εδίσταζε να συμμαχήσει με τη σοσιαλιστική ηγεσία. Φοβόταν μήπως έτσι θα πρόδιδε τις εντολές της Γ’ Διεθνούς. Μα η επιθυμία για ενότητα εκ μέρους της βάσεως σάρωσε τα πάντα. Στις 12 Φεβρουαρίου, τη γενική απεργία που εκήρυξε η Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας (σοσιαλιστική) την ακολούθησε η Ενωτική Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας (κομμουνιστική) και την ημέρα εκείνη οι δύο χωριστές διαδηλώσεις συγχωνεύτηκαν στην κοινή κραυγή: «ΕΝΩΣΗ»! Το κίνημα υπερφαλάγγισε δισταγμούς, καυγάδες, ανταγωνισμούς. Και το καλοκαίρι του 1935, με την ευκαιρία του 7ου Συνεδρίου της Διεθνούς, ο Δημητρόφ έριξε το σύνθημα των λαϊκών μετώπων για όλη την Ευρώπη. Μπροστά στον κίνδυνο του φασισμού, για ποιον λόγο να μην υπάρξει συνεργασία με τα αστικά κόμματα; Ο Τορέζ επρότεινε στους συντρόφους του να μετάσχουν στην κυβέρνηση του Λεόν Μπλουμ. Το Πολιτικό Γραφείο, όμως, εδίσταζε. Το δημοσιογραφικό όργανο της «Κομιντέρντ», ο «Διεθνής Ταχυδρόμος», έγραφε: «Το Λαϊκό Μέτωπο δεν είναι παρά ένας μόνο σταθμός στον δρόμο που οδηγεί στο μεγάλο κόκκινο βράδυ της Επαναστάσεως…». Οι ιταλοί και οι γερμανοί κομμουνιστές είχαν ηττηθεί, εξαιτίας ακριβώς της απομονώσεώς τους. Έχοντας αυτό το γεγονός υπόψη, οι γάλλοι κομμουνιστές αποδέχθηκαν τις συμμαχίες, αλλά υπό τον όρο οι συμμαχίες να είναι το μέσον, όχι ο σκοπός. Από εκείνη τη στιγμή, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας δεκαπλασίασε τα μέλη του. Από 30.000 που ήσαν το 1935 έγιναν σε έναν χρόνο 300.000! Όλα αυτά μήπως λένε τίποτα για τον κ. Κουτσούμπα, που ούτε καν για το θέμα με το δημοψήφισμα για τη μικρή ΔΕΗ δεν θέλησε να ενώσει τη φωνή του με τον ΣΥΡΙΖΑ; Το ΚΚΕ κλείνει τα αυτιά του στη φωνή της Ιστορίας, στην κραυγή για «ΕΝΩΣΗ», για ενότητα δράσεως όλων των αριστερών και όχι μόνο. Με τη στάση του, το ΚΚΕ δείχνει ότι δεν ενδιαφέρεται να απελευθερωθεί η πατρίδα μας από το Δ’ Ράιχ της Μέρκελ. Το μόνο που το απασχολεί είναι η εμπάθειά του κατά του κ. Τσίπρα. Το μήνυμα του ΕΑΜ ξεθώριασε για το σημερινό ΚΚΕ. Το 1963 και το 1964, σοφός γέροντας της ΕΔΑ, ο Γιάννης Πασαλίδης, είχε τονίσει στους συντρόφους του ότι η Αριστερά, μόνη της, δεν μπορούσε να ρίξει την ΕΡΕ. Γι’ αυτό και ενίσχυσε την Ένωση Κέντρου στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Ειλικρινά, πιστεύει ο κ. Κουτσούμπας ότι με το μικρό ποσοστό του ΚΚΕ μπορεί να ρίξει τη συγκυβέρνηση; Ο απλός βασανισμένος κόσμος θέλει να χτίσει, όπως έλεγε ο στίχος του Μπλέικ: «Μες την απελπισία της κόλασης, έναν ουρανό, τον ουρανό μιας καινούργιας Ελλάδας…». Το ΚΚΕ, όμως, από εγωισμό, αφήνει τον λαό «μες την απελπισία της κόλασης», επειδή οι ψηφοφόροι δεν δέχονται το καπέλωμα του ΠΑΜΕ…