Τουρκία – Ισραήλ: τρελές μπίζνες

Όμως, αρκετές μέρες πριν από την εκλογή του, ένας δημοσιογράφος, ο Αλή Μπουλάτς, σε άρθρο του στην εφημερίδα «Ζαμάν», με τίτλο: «Τουρκία και Παλαιστίνη», χωρίς να αναφέρει το όνομα του Ερντογάν ούτε του κόμματος που ηγείται (αυτό προφανώς τον έσωσε), βάζει τα πράγματα στη θέση τους.

Γράφει ο δημοσιογράφος:

«Παρά την επιφανειακή ένταση, οι εμπορικές συναλλαγές Τουρκίας και Ισραήλ βρίσκονται στο υψηλότερο σημείο. Το πετρέλαιο από την κουρδική περιοχή του Βόρειου Ιράκ φτάνει στην Τουρκία και μετά μεταφέρεται με τάνκερ στο Ισραήλ. Το Ισραήλ το πέρα των αναγκών του πετρέλαιο, το πουλάει σε τρίτες χώρες. Υπάρχει μια αόρατη συμμαχία στην περιοχή, ανάμεσα σε Κουρδιστάν-Τουρκία-Ισραήλ. Και οι δύο τους προσπαθούν να αποκόψουν τους Κούρδους από την κεντρική κυβέρνηση του Ιράκ.Eν περιλήψει λοιπόν, η Τουρκία συνεχίζει να κραυγάζει κατά του Ισραήλ με μια ηρωική ρητορική χωρίς υπόβαθρο και κάνει μαγκιές με άσφαιρο όπλο. Όλα είναι επιφανειακά και στραμμένα προς το εσωτερικό. Συνεχίζει να φωνάζει, αλλά οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών μια χαρά λειτουργούν. Είναι μια πολιτική ίδια με τη διπρόσωπη πολιτική που ακολουθούν η Αίγυπτος και οι μοναρχίες του Κόλπου. Και αυτοί που τα τραβάνε είναι οι καημένοι οι Παλαιστίνιοι».

***

«Σαράφης στα Τρίκαλα…»

Ο άνθρωπος είναι από μόνος του πολυκατάστημα και μάλιστα κινητό. Κοινώς, παίρνει το «μαγαζί του» –όποτε αυτό είναι αναγκαίο– και πάει εκεί που τον καλεί το… συμφέρον. Έτσι και σε μια προεκλογική ομιλία του Ερντογάν, ο Χατζηοσμάν δεν θα μπορούσε να λείπει, όταν μάλιστα αυτή γίνεται όχι στα βάθη της Τουρκίας, αλλά λίγα χιλιόμετρα από τη Ροδόπη, στην Κωνσταντινούπολη, γενέτειρα του Προέδρου, πλέον, της χώρας. Εδώ που τα λέμε, πώς θα μπορούσε να λείψει απʼ αυτή τη γιορτή ο μέγας θαυμαστής του Ερντογάν και της κυβέρνησής του, του ΑΚΡ και γενικώς ό,τι περιβάλλει την κρατούσα κατάσταση στη γείτονα. Να δείτε που κι αυτός, όπως ο Μουεζίνογλου, νύχτα θα το περάσει το ποτάμι…

***

Άμα σε μεγαλώνουν για… γιουσουφάκι

Το να είσαι ρεαλιστής είναι προσόν. Το να λεονταρίζεις, ηλιθιότητα. Αλλά το να γονατίζεις είναι εγκληματικό (για την Ιστορία), θλιβερό (για το σήμερα). Τα τελευταία (αρκετά) χρόνια, επιστήμονες –που συνήθως σπούδασαν με αμερικανικές υποτροφίες– αρθρογραφούν σε εγχώρια και ξένα έντυπα (κυρίως σε τουρκικά), τσαλαβουτούν στα κόμματα, ιδρύουν συλλόγους και διοργανώνουν φόρουμ με έναν και μόνο στόχο: Να πείσουν την ελληνική κοινή γνώμη πως η περίοδος της τουρκοκρατίας ήταν μια ανθηρή περίοδος για την Ελλάδα. Οπότε, το καλύτερο που έχει να κάνει, είναι να επιστρέψει στις… αγκαλιές του νεοθωμανισμού (πλέον). Το επιχείρημα σήμερα, στα χρόνια της κρίσης, είναι γνωστό: Οι Τούρκοι «σώζουν» την ελληνική οικονομία, κατά τις τουριστικές περιόδους –και όχι μόνο–, ενδιαφέρονται, από αίσθημα αλληλεγγύης, για την πορεία της χώρας και πως όποιος μιλά ενάντια στην τουρκική πολιτική… είναι εχθρός της ανάπτυξης και της ευημερίας του ίδιου του τόπου του. Θα μπορούσε κάποιος να πει, βέβαια, πως ολόκληρη η πολιτική σκηνή της χώρας δείχνει να έχει προσχωρήσει σε αυτή τη θέση, ωστόσο, ο μηδενισμός δεν βοηθά να προχωρήσει κανείς… Κάποιοι χαρακτηρίζουν ως «τουρκολάγνους» αυτούς που εκφράζουν αυτές τις θέσεις. Η δική μας άποψη πάλι είναι πως αυτά είναι «παιδιά για ενοικίαση», παιδιά που μεγάλωσαν για να είναι γιουσουφάκια και τώρα αποζητούν τη βία που θα τους ασκούσε ο κάθε «μερακλής» πασάς. Κι επειδή αυτή τη βία δεν την υφίστανται, αυτοβούλως θέτουν εαυτούς στη διάθεση των… «gonna be» μερακλήδων, για να τους εξυπηρετούν όπως μπορούν. Με θέσεις, γνώμες, «επιστημοσύνη»… Ξεπεσμός…