Ο «φίλος» που… πεινάει πολύ!

Ο νέος πρόεδρος της «Κομισιόν» κ. Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, που τον υποδεχθήκαμε προ ημερών ως «πολύ φίλο» –όχι απλώς με συνήθεις μεταξύ φίλων ασπασμούς, αλλά ακόμη και με αηδιαστικά χαϊδολογήματα!– είναι απολύτως εξακριβωμένο ότι δεν έχει καμία ιδιαίτερη φιλία με τους Νεοέλληνες. Ένα μόνο πράγμα τον ενδιαφέρει στον υπέρτατο βαθμό: Το ίδιο που ενδιαφέρει και τους άλλους οι οποίοι τον έκαναν πρόεδρο της Κομισιόν: Μην τυχόν και διαλυθεί εξαιτίας μας η Ευρωζώνη. Θυμίζω απλώς αυτό το οποίο είχε δημόσια δηλώσει το 2013, όταν αποχώρησε από την ηγεσία του Eurogroup: «Εντάξει, οι Έλληνες είναι… διαφορετικοί από εμάς (πλάκα έχει το πρώτο πληθυντικό!), αλλά πρέπει γιʼ αυτό να μην τους συμπαθούμε; Θέλετε να το πληρώσει αυτό η Ευρωζώνη;» (όπερ έδει δείξαι)!

Ο κύριος αυτός υπηρέτησε επί μακρόν ως πρωθυπουργός το δουκάτο του Λουξεμβούργου. Ξέρετε τι ακριβώς είναι αυτό το μεγαλόπνοο «δουκάτο»; Είναι (λέμε τώρα…) μια χώρα. Ο συνολικός πληθυσμός της είναι ίσος με τον μισό πληθυσμό της Θεσσαλονίκης. Και έχει μια πρωτεύουσα, το Letzebuerg, με πληθυσμό μικρότερο από τον μισό πληθυσμό της Λάρισας. Όταν μόνο η Αθήνα έχει πέντε εκατομμύρια κατοίκους, ολόκληρη η ελληνική μητρόπολη έντεκα εκατομμύρια και ο οικουμενικός Ελληνισμός της διασποράς είναι κατά προσέγγιση άλλα έντεκα εκατομμύρια. Όμως, μια ματιά, πλαγιαστή ή μη, του κ. Γιούνκερ πάνω στον κ. Σαμαρά, κάνει τον τελευταίο να τρέμει σαν φθινοπωρινό φύλλο, από φόβο. Και ένα ελαφρύ χαμόγελο του κ. Γιούνκερ, πολύ περισσότερο, υποθέτω, ένα high five («χάι φάιβ» λέγεται στα εγγλέζικα η θερμή χειραψία με ενωμένα τα δάχτυλα στον αέρα, δηλαδή, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, κάτι που γειτνιάζει προς… βασιλικό φάσκελο!) κάνει τον σημερινό πρωθυπουργό μας να τρέμει από ευτυχία, αν δεν κλαίει σύγκορμος από ευγνωμοσύνη… (Προ ημερών, ο περίεργος ανωτέρω αξιωματούχος του «δουκάτου» έκλεψε αστραπιαίως στον αέρα ένα ξεγυρισμένο «χάι φάιβ» απʼ την παλάμη του αποσβολωμένου άγγλου πρωθυπουργού κ. Κάμερον, μολονότι ο τελευταίος είχε μόλις προηγουμένως σούρει –επισήμως και από βήματος!– τα εξ αμάξης κατά του εγωιστή κ. Γιούνκερ, διεκτραγωδώντας τη μανία του να αναλάβει πρόεδρος της Κομισιόν…)

Επιπλέον, το Λουξεμβούργο, κατά τη μακρόχρονη ιστορία του, τέθηκε υπό τον έλεγχο πολλών επικυρίαρχων. Ο κ. Γιούνκερ είναι, δηλαδή, εκπαιδευμένος με πλήθος ιστορικών γυμνασμάτων ξένων ηγεμονιών. Τι φυσικότερο από το να του δώσουν αυτές και το πόστο του επικυρίαρχου προέδρου των άλλων! Επιφανέστεροι πρόγονοι του κ. Γιούνκερ ήσαν οι Κέλτες, στη συνέχεια οι… Λιγούριοι, οι Βέλγοι (ιστορικώς γνωστοί ως Treveri), ιδίως, όμως, οι Φραγκογερμανοί. Η διάλεκτος που μιλιέται στο «δουκάτο» ανήκει στη γερμανική γλωσσική ομάδα. Και, τέλος, θα θέλετε, φυσικά, να μάθετε και ένα δυο πράγματα που αφορούν την οικονομία (λέμε τώρα…) της μεγαλόπνοης αυτής γερμανικής («δουκικής») αποθήκης κεφαλαίων…

Τη δεκαετία του 1970, το «δουκάτο» άρχισε να εξαρτάται άμεσα από τραπεζικές δραστηριότητες, εξαιτίας αμερικανικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται εκεί. Καθώς και εξαιτίας της εντόπιας λειτουργίας σειράς υπηρεσιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ταυτόχρονα, οι κυβερνήσεις του «δουκάτου» άρχισαν να εφαρμόζουν μεγαλεπήβολη πολιτική ενθάρρυνσης εταιρειών χαρτοφυλακίου, δηλαδή μεγάλων επιχειρήσεων που ελέγχουν σειρά θυγατρικών εταιρειών, οι οποίες σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου φορολογούνται βαριά. Έτσι, σε μια «χώρα» που μπορεί κανείς να την περπατήσει μέσα σε λίγες ώρες μιας μόνο ημέρας λειτουργούν (κρατηθείτε!) εκατόν σαράντα (140) τράπεζες! Το μυστικό της επιτυχούς πορείας τους είναι η απόλυτη μυστικότητα σε σχέση με τα ονόματα των καταθετών και το ύψος των καταθέσεων. Κατά τα άλλα, η ευκλεής βορειοδυτική Ευρωπαϊκή Ένωση προσπάθησε να εξευτελίσει σκαιώς τη μαρτυρική Κύπρο ως «προσελκύουσα μεγάλα κεφάλαια από μεγάλες χώρες». Και ο «φίλος» κ. Γιούνκερ, όπως είπε εδώ στη συνέντευξή του, «δεν έχει καιρό να απαντήσει σε ερωτήσεις των δημοσιογράφων, διότι… πεινάει πολύ και λιγουρεύεται να φάει κάτι ελληνικό»!