Η ώρα της μεγάλης σύγκρουσης με τον Βορρά
Και το φορτίο θα είναι βαρύ και ασήκωτο για τους έλληνες παραγωγούς, καθώς θα καταστραφούν ολόκληρες περιοχές που ζουν από τις εξαγωγές στη Ρωσία.
Δεν μπορεί να πέφτεις να κοιμηθείς ήσυχος ότι ο κόπος σου θα αμειφθεί και το πρωί να ξυπνάς και να μαθαίνεις ότι τα προϊόντα σου σαπίζουν στις νταλίκες γιατί η Αμερική επέβαλε εκβιαστικές κυρώσεις κατά της Μόσχας, για να κάτσει στα… αυγά του ο επικίνδυνος Πούτιν, ο οποίος για άλλη μια φορά απέδειξε ότι δεν χαμπαριάζει, απαντώντας με εμπάργκο στα εισαγόμενα από χώρες της ΕΕ προϊόντα και προκαλώντας αντιδράσεις στον κόσμο που ξαφνικά βρέθηκε στο καναβάτσο.
Οι δραματικές αυτές εξελίξεις, που μεγεθύνουν την ελληνική τραγωδία, με τις στερήσεις και τα μνημονιακά μέτρα εξόντωσης των νοικοκυριών, θέτουν εξαρχής το θέμα τού πώς ξεκίνησε η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, η ΕΟΚ, που δεν είχε καμία σχέση με ενιαία οικονομική πολιτική και, πολύ περισσότερο, δεν στόχευε στην πολιτική ενοποίηση. Και αυτό το είχαν αποφασίσει μεγάλοι ηγέτες, που αν ζούσαν σήμερα δεν θα πίστευαν πού κατάντησε το όραμά τους.
Δεν μπορεί να αποφασίζει ο Βορράς για τον Νότο. Να έχει το τιμόνι η Γερμανία, ως παντοδύναμη οικονομικά, και να σε πηγαίνει όπου θέλει η κάθε κυρία Μέρκελ χωρίς να σε υπολογίζει, αν και ο Γερμανός ζει… μπέικα με τις δουλειές που του δίνουν οι άλλες χώρες, με πρώτες του Νότου.
Δεν είναι δυνατόν να αποφασίζει ο Βορράς -το Βερολίνο- για τη ζωή σου, για το αύριο των παιδιών σου.
Να τα βάζει η Ουάσινγκτον με τη Μόσχα, να ζητάει από την ΕΕ να βάλει πλάτη και να θέλει τα καπρίτσια των Αμερικάνων να τα πληρώσουν οι Ευρωπαίοι, και στη συγκεκριμένη περίπτωση κυρίως οι Νότιοι.
Η σύγκρουση ΗΠΑ – Ρωσία, με ενδιάμεσο παίκτη την ΕΕ -η οποία δεν έχει τίποτε να χωρίσει με τον Πούτιν, αντίθετα παίρνει το ρωσικό φυσικό αέριο (όχι βέβαια τζάμπα), και ούτε είχε καμία κάψα για τον προσεταιρισμό της Ουκρανίας, που τη θέλει η Αμερική για να μπει στο μάτι του Κρεμλίνου-, δείχνει ότι πρέπει να μπει ένα τέλος στις στρεβλώσεις και κυρίως στην κατεστημένη νοοτροπία -που έχει ρίζες στη Γερμανία- ότι ο Νότος θα είναι δούλος του Βορρά και οι πολίτες θα σκύβουν το κεφάλι στους Βόρειους.
Δεν μπήκαμε στην ΕΟΚ, τη μετέπειτα ΕΕ, για να αποκτήσουμε νέα αφεντικά.
Είναι ευκαιρία να μπουν πρωταρχικά πράγματα στη θέση τους. Να πάψει να ισχύει το γνωστό «τα δικά σου, δικά μου και τα δικά μου, δικά μου», που το έχει κάνει Ευαγγέλιο η Γερμανία αλλά και όλος ο Βορράς.
Να γίνει λογαριασμός, κύριοι μεγαλόσχημοι της σημερινής Ευρώπης.
Και ένας πρώτος λογαριασμός μπορεί να γίνει με κάθε χώρα-μέλος του κλαμπ. Ποια η αξία των προϊόντων που αγοράζει η Γερμανία από την Ελλάδα και ποια η αξία των ειδών -π.χ., Μερσεντές, υποβρύχια- που εισάγει η Ελλάδα από τη Γερμανία. Τι δουλειές έχουν αναλάβει εδώ γερμανικές εταιρείες, όπως η Χόχτιφ, και ποιες οι αντίστοιχες της Ελλάδας στη Γερμανία. Και τη διαφορά που προκύπτει να τη μοιράζονται οι δύο χώρες. Απλά πράγματα, με τα οποία δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς. Και, ως γνωστόν, οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.
Με δυο λόγια, το συμπέρασμα που προκύπτει από τη μέχρι σήμερα λειτουργία της ΕΕ είναι ότι δεν μπορεί ο Νότος, που παράγει και τρέφει τον Βορρά, να είναι ο φτωχός συγγενής. Πραγματικότητα που δεν μπορεί να την αμφισβητήσει ούτε να την αγνοήσει κανείς.
Η συνέχεια ανήκει στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση. Αλλά και στους τεχνοκράτες και στους καθηγητάδες που αρθρογραφούν, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα και την ώρα που γράφουν νομίζουν ότι κάνουν μάθημα στο πανεπιστήμιο.
Και βέβαια τον λόγο έχει τώρα η κοινωνία, ο λαός, που αν δεν μπει μπροστά δεν αλλάζει τίποτε και οι κρατούντες νομίζουν ότι δεν συμβαίνει τίποτε. Όπως η Μαρία Αντουανέτα, που όταν της είπαν ότι ο λαός δεν είχε ψωμί να φάει, απάντησε: «Και γιατί δεν τρώει παντεσπάνι;».
Υ.Γ.: Οι σελίδες του «Π» είναι στη διάθεση όποιου θέλει να καταθέσει τις απόψεις του στο θέμα που ανοίγουν σήμερα τα «Θαρραλέα».