«Τζουμπέδες» και «κοπέλια»…

Ακόμα κι ο Δημήτριος Βούλγαρης, που τον αποκαλούσαν κοροϊδευτικά «Τζουμπέ», ήταν πιο αξιοπρεπής απέναντι στον Γουλιέλμο Σπόνεκ, τον δανό οικονομολόγο που είχε συνοδεύσει τον βασιλέα Γεώργιο Α΄ στην Ελλάδα. Ο Σπόνεκ, που έπαιζε ρόλο «τρόικας» τότε, έγινε μισητός από τον λαό κι αναγκάσθηκε, κάτω από τη γενική κατακραυγή –έπειτα από δύο και πλέον έτη–, να σηκωθεί να φύγει για την πατρίδα του. Εκεί του ανέθεσαν τη διοίκηση μιας Τράπεζας, όπως έκαναν εδώ με τον Στουρνάρα. «Έξω ο Σπόνεκ», φώναζαν οι Έλληνες το 1864. Ύστερα από 150 χρόνια, το 2014, οι Έλληνες φωνάζουν: «Έξω η “τρόικα”». Και οι «Τζουμπέδες» μας, ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος, βρήκαν τη λύση… Δεν θα ξανάρθει η «τρόικα», αλλά θα πηγαίνουν εκείνοι σʼ αυτήν! Θα τους σφυρίζουν και θα τρέχουν σαν σκυλάκια, να πάρουν εντολές. Διότι τα εθνοκτόνα μέτρα, Μνημόνια και «προαπαιτούμενα», δεν πρόκειται να σταματήσουν. Δεν θα μας εκτελούν εξ επαφής, αλλά εξ αποστάσεως… Το αποτέλεσμα, φυσικά, θα είναι το ίδιο. Θύματα θα είμαστε εμείς, κάτω από τις σφαίρες γερμανοευρωπαίων δυναστών. Τα αισχρά πολυνομοσχέδια –που τελειωμό δεν έχουν– θα μας έρχονται… τηλεγραφικά! Να μην το ξεχνάμε: Πηγή όλων των δεινών μας είναι η εχθρική Γερμανία. Είτε ο Κάιζερ βρισκόταν στην εξουσία, είτε ο Χίτλερ, είτε η Μέρκελ, η γραμμή του γερμανικού ιμπεριαλισμού ποτέ δεν άλλαξε. Εφέτος συμπληρώθηκαν εκατό χρόνια από την κήρυξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μόλις άναψε εκείνη η φωτιά της παγκόσμιας καταστροφής, ο γερμανός αξιωματούχος Μαξιμιλιανός Χάρδεν, διακήρυξε απερίφραστα: «Τον πόλεμο εμείς τον θελήσαμε –γιατί να το κρύψουμε;–, θελήσαμε τον πόλεμο για να εξασφαλίσουμε στο διηνεκές την ευημερία της Γερμανίας και την ηγεμονία της επί όλων των άλλων δυνάμεων…». Το ίδιο ισχύει ακριβώς και σήμερα, με τον Γ΄ Παγκόσμιο –οικονομικό– Πόλεμο που έχει κηρύξει η θαυμάστρια των «ανακριτικών μεθόδων» της Γκεστάπο. Κι αυτές τις «μεθόδους» –και μάλιστα «εκσυγχρονισμένες»– αποδέχονται οι μνημονιακοί λαντζέρηδες προκειμένου να μένουν γαντζωμένοι στην εξουσία και να εξυπηρετούν τα ξένα συμφέροντα. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, επιβήτορες της εξουσίας, δεν τα βλέπουν αυτά. Αντιθέτως, μας λένε, με πάσα σοβαρότητα, ότι υφίσταται «σχέδιον ανωμαλίας» από τον… ΣΥΡΙΖΑ και καθυβρίζουν τις απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, τις ηρωικές αυτές γυναίκες, που έδωσαν σε όλους μάθημα με την αγωνιστικότητά τους. Για τη συγκυβέρνηση «ομαλότητα» σημαίνει: Να μας εξαθλιώνουν οι Γερμανοί, να μας καθυβρίζουν, να ξεπουλάμε την πατρίδα μας όσο όσο, να διαλύονται όλοι οι επαγγελματικοί κλάδοι και τα Ταμεία, να διαλύονται οι Ένοπλες Δυνάμεις και εμείς, σαν ραγιάδες, να υποκλινόμαστε στο σαράι της καγκελαρίας και να εκλιπαρούμε για πιστοποιητικά «ευρωπαϊκής νομιμοφροσύνης». Τον Δεκέμβριο του 1960, η Γερμανία, σε μια προσπάθεια να μεταβάλλει και τότε την πατρίδα μας σε αποικία, ανέλαβε να καλύψει μέρος της περιβόητης αμερικανικής στρατιωτικής «βοήθειας». Ο πρόεδρος της ΕΔΑ Γιάννης Πασαλίδης, σε αυστηρή ανακοίνωσή του, ετόνισε: «Με τη βοήθεια των “συμμάχων” μας του “ελεύθερου κόσμου” και με τη δουλοφροσύνη των “υπερπατριωτών” της Δεξιάς, οι γερμανοί ναζιστές ξανάρχονται στην πατρίδα μας, ως “προστάτες”. Ο λαός μας έχει πλέον πικρή πείρα…». Σήμερα, οι συνεχιστές εκείνης της πολιτικής της Μπον, με τη συμπαράσταση των «ευρωπαίων εταίρων» και με τη δουλοφροσύνη Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ, επανήλθαν πιο «αποτελεσματικοί» και πιο αμείλικτοι «προστάτες». Έχουμε, βέβαια, πικρή πείρα. Αυτήν όμως την πείρα πρέπει να την αξιοποιήσουμε. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται γενικό ξεσήκωμα κατά της γερμανοκρατίας και κατά των μνημονιακών υπηρετών που κατέχουν παράνομα την κυβέρνηση. Διότι το δεύτερο και το τέταρτο κόμμα, περιφρονώντας τη λαϊκή ετυμηγορία, εξακολουθούν να σφετερίζονται την εξουσία, με το σόφισμα ότι… άλλο είναι οι ευρωεκλογές και άλλο οι εθνικές εκλογές. Και ότι στην πρώτη περίπτωση, δήθεν, δεν καταγράφεται η λαϊκή θέληση! Η «προϊστάμενη αρχή» του κ. Σαμαρά, η Φύρερ του Βερολίνου, τον διέταξε «να μην μπλέξει σε εκλογικές περιπέτειες», γνωρίζοντας ότι ο εκλεκτός της θα συντριβεί σε μια τέτοια αναμέτρηση. Σαμαράς – Βενιζέλος τρέμουν την ψήφο των πολιτών και τη λαϊκή Νέμεση. Το ότι, λοιπόν, η συγκυβέρνηση σφετερίζεται την εξουσία και παίρνει αποφάσεις κατά διαταγήν της «τρόικας», που αποτελούν γκιλοτίνα για τους Έλληνες, αυτό δεν είναι πολιτική ανωμαλία! Αντιθέτως, κατά τη «λογική» των παρανόμως διαβιούντων στο Μέγαρο Μαξίμου, «πολιτική ανωμαλία» εξυφαίνει ο κ. Τσίπρας, επειδή ζητάει την πολιτική ομαλότητα και τον σεβασμό της λαϊκής ετυμηγορίας. Επειδή, όμως, τις κάλπες στο τέλος οι υπηρέτες της «τρόικας» δεν θα τις αποφύγουν, κάποιοι αποτυχημένοι και απελπισμένοι κάνουν σχέδια για την πολιτική τους διάσωση, ώστε να μη βρεθούν εκτός Κοινοβουλίου και απολέσουν τον βουλευτικό μισθό. Κι αναφέρομαι στη ΔΗΜΑΡ και τον κ. Κουβέλη, που άρχισαν να ερωτοτροπούν με τον ΣΥΡΙΖΑ και να διατυπώνουν, φανερά και υπογείως, προτάσεις συνεργασίας. Να μην πέσει σʼ αυτή την παγίδα ο ΣΥΡΙΖΑ. Ένα τέτοιο «σύμφωνο» θα αποτελέσει βαρύ-θανατηφόρο λάθος. Θα είναι λεόντειος σύμπραξη υπέρ της ΔΗΜΑΡ. Εκείνη θα εισέπραττε πολιτική νομιμοποίηση και «εξαγνισμό» από τα αμαρτήματά της, αφού εψήφισε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα και τα Μνημόνια της γερμανοκρατίας. Η Αριστερά θα επωμίζετο το βαρύ φορτίο των «ριψάσπιδων». Ο έτερος των συμβαλλομένων, ο ΣΥΡΙΖΑ, θα εξετίθετο σε γενική δυσπιστία, θα έχανε την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων και η Νέα Δημοκρατία θα επλουτίζετο με επιχειρήματα. Γιʼ αυτό, η πονηρή «μεθοδολογία» του κομματιδίου του κ. Κουβέλη θα πρέπει να ενταφιασθεί αμετάκλητα. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ μπορούν να συμπλεύσουν –δεν τους εμποδίζει τίποτα– αφού έχουν διαπράξει τα ίδια αδικήματα σε βάρος των πολιτών, ψηφίζοντας όποια μέτρα τους έδινε η Μέρκελ και ο Σόιμπλε. Ποζάρουν ως Κεντροαριστερά. Η ταμπέλα είναι ψευδεπίγραφη, διότι τα δύο αυτά κόμματα ούτε το Κέντρο εκπροσωπούν ούτε την Αριστερά. Είναι ένα «θεατρικό μπουλούκι» που δίνει κακόγουστες πολιτικές προτάσεις, με συνέπεια το… «μαξιλάρωμα» από τους αγανακτισμένους θεατές. Και τα δύο αυτά κόμματα έχουν συμπράξει με τη στάση τους στην πολιτική ανωμαλία που βιώνουμε εδώ και χρόνια. Αλλά κι αυτοί που κάποτε πίστεψαν αυτά τα δύο κόμματα, τώρα, που είδαν την πορεία και τις πράξεις τους, τα εγκατέλειψαν. Οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ, που έμεναν με την ανάμνηση του Ανδρέα Παπανδρέου και είχαν γοητευτεί από το σύνθημά του «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», διαπιστώνουν πλέον ότι, σταδιακά, με Σημίτη, Γιωργάκη και τώρα με τον Βενιζέλο, το κόμμα του πράσινου ήλιου, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με εκείνο που κάποτε πίστεψαν. Το «κλασικό» σύνθημα αντεστράφη και έγινε: «Η Ελλάδα ανήκει στους Γερμανούς». Ωρίμασε η ώρα για να αυτοδιαλυθεί το ΠΑΣΟΚ. Δεν εκφράζει ούτε καν τους παραπλανημένους οπαδούς του. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος το μετέτρεψε σε «συνιστώσα» της Νέας Δημοκρατίας. Η γραμμή του είναι ίδια με της Δεξιάς και μάλιστα της ξενόδουλης Δεξιάς. Και η ΔΗΜΑΡ κατέρρευσε προτού καλά καλά συνειδητοποιήσει ποια είναι η πολιτική της ταυτότητα. Πρόσφατα εδήλωσαν οι ίδιοι οι εκπρόσωποί της πως το μόνο σίγουρο γιʼ αυτούς είναι ότι παραμένουν πιστοί στο ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Διευκρίνισαν, δηλαδή, ότι ρόλος τους είναι να αποτελούν δεκανίκι της μνημονιοκρατίας ενώ εκλιπαρούν για την εύνοια των κατακτητών. Δεν έχουν λόγο υπάρξεως και δεν τους υπολογίζουν ούτε οι ξένοι πάτρωνες. Αποτελεί και η ΔΗΜΑΡ συστατικό στοιχείο της πολιτικής ανωμαλίας. Το ίδιο ισχύει και για το «Ποτάμι», έτερο πονηρό κατασκεύασμα στήριξης του χρεοκοπημένου ευρώ. Τι πρέπει να γίνει τώρα; Η αντιμνημονιακή αντιπολίτευση –όλου του φάσματος– να συνεργασθεί και να ξεκινήσει ανένδοτο αγώνα –καθαρά και ξάστερα– κατά της Γερμανίας, σε όλους τους τομείς και με όλα τα μέσα. Διότι «Ευαγγέλιο» της Μέρκελ και όραμα παραμένει εκείνο του Χίτλερ. Και μάλιστα «όραμα» ασύγκριτα πλατύτερο σʼ έκταση και ασυγκράτητα άπληστο σε περιεχόμενο. Στον επίλογο του διαβόητου βιβλίου του και σʼ αμέτρητους λόγους του, ο Χίτλερ διεκήρυσσε ιταμά και απερίφραστα τι επεδίωκε: «Ένα κράτος, που σε μια εποχή τέλειας μόλυνσης των φυλών, θα προφυλάει, με κάθε τρόπο, τα καλύτερα στοιχεία της δικής του, πρέπει μια μέρα να κυριαρχήσει πάνω στη γη…». Που θα πει ότι «ζωτικός χώρος» σημαίνει να κατακτάς χώρους απόλυτα ζωτικούς για τους άλλους και να αφανίζεις εκατομμύρια ζωές άλλων, για να ικανοποιήσεις όχι τις ζωτικές ανάγκες σου, αλλά τη δίψα σου για άμετρη δύναμη κι αμέτρητα οφέλη… Αυτό κάνει σήμερα η καγκελάριος με τα Μνημόνια, τα «προαπαιτούμενα», τις «υποχρεώσεις» και με το ευρώ. Και βασίζεται στις κυβερνήσεις, που έχουν απωλέσει το αίσθημα της εθνικής αξιοπρέπειας. Σε κυβερνήσεις που δέχονται οι πολίτες να υφίστανται τα βασανιστήρια της σύγχρονης Γκεστάπο. Ο κ. Σαμαράς δεν αντιλαμβάνεται ότι με τα «προαπαιτούμενα» και με τα παρανοϊκά «πολυνομοσχέδια» αποδυναμώνει τη Δημοκρατία, την οποία ήδη έχει ευτελίσει η συγκυβέρνηση. Χρειαζόμαστε τώρα όχι απλά μια άλλη κυβέρνηση, αλλά ένα νέο ΕΑΜ να ξεσηκώσει τον κόσμο. Εκείνη η μπροσούρα που έγραψε τότε ο Δημήτρης Γληνός, με τίτλο: «Τι είναι και τι θέλει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο», περιέχει πολλά διδάγματα και για το σήμερα. Μεταφέρω εδώ μερικά μόνο επίκαιρα σημεία: «Αληθινά, ο φριχτότερος εχθρός μας τούτη τη στιγμή θα ήταν η παθητική αποδοχή της μοίρας μας, θα ήταν η αποκαρδίωση, η απελπισία και η μοιρολατρία…». Προσθέτω, εγώ, αυτό που είχε πει ο Δημοσθένης στον Φίλιππο: «Της Ελλάδος αδικουμένης, αισχρόν το σιγάν»… Συνεχίζω όμως τις επισημάνσεις του Γληνού: «Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας αρχίζει από την καθημερινή πάλη για το ψωμί, για τα συσσίτια, για τα μεροκάματα, για τα φάρμακα, ενάντια στην εξαθλίωση του λαού και τη λιμοκτονία του». «Η καθημερινή αντίσταση, παθητική και ενεργητική, ενάντια στον κατακτητή και στα κοπέλια του, είναι πρώτη προτεραιότητα. Κι ακόμη, ο φρονηματισμός του λαού, η καταπολέμηση κάθε συμβιβασμού με τη σκλαβιά». Σε άλλη παράγραφο αναφέρει: «Τώρα που έχασε ο λαός τη λευτεριά του, τώρα καταλαβαίνει τι σημασία έχει να την κρατήσει στα χέρια του και να μην την εμπιστεύεται σε άλλους…». Η μπροσούρα, λοιπόν, του ΕΑΜ αποκτά και σήμερα απίστευτη επικαιρότητα. Θα έλεγε κανείς ότι έχει γραφεί και για τη σημερινή σκλαβιά. Ήλθε η ώρα να παραιτηθεί ο πρωθυπουργός της συμφοράς, προτού ισοπεδωθεί τελείως η χώρα. Ο κ. Σαμαράς, που τρέμει τις κάλπες μετά την ήττα του στις ευρωεκλογές, δεν έχει διδαχτεί τίποτα από τον ιδρυτή της παρατάξεώς του. Ο γέρος Καραμανλής, όταν το 1963 έχασε τις εκλογές με μικρή διαφορά από την Ένωση Κέντρου, από ευθιξία σηκώθηκε κι έφυγε. Ο κ. Σαμαράς, που ηττήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ με αισθητή διαφορά, στερείται της ευθιξίας που διέκρινε τον ιδρυτή της ΕΡΕ και της Νέας Δημοκρατίας. Υπάρχει, όμως, μια εξήγηση γιʼ αυτό: Ο Καραμανλής έπαιρνε τις αποφάσεις για τον εαυτό του, μόνος του, ενώ τις αποφάσεις για τον κ. Σαμαρά τις παίρνει η Μέρκελ. Κι αυτή ακριβώς είναι η πολιτική ανωμαλία που βιώνουμε…