Ολιγοπώλια προπαγάνδας με κόμματα-εταιρείες

Η διαπλοκή, το σύστημα των μνημονιακών συμφερόντων δεν «πάνε διακοπές».. Εξαντλούν και το έσχατο χρονικό περιθώριο προκειμένου να «κλείσουν τις δουλειές», να «κουμπώσει» από παντού το σύστημα ώστε, στο σοβαρό ενδεχόμενο να προκηρυχθούν εκλογές στους επόμενους μήνες, να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν συντονισμένα τον εχθρό λαό και να αποτρέψουν την επερχόμενη ιστορική τους ήττα.

Η ελληνική εκδοχή του μπερλουσκονισμού προχωρεί τώρα στην κοινοβουλευτική-νομοθετική της κατοχύρωση. Για άλλη μια φορά, η κοινοβουλευτική-δημοκρατική διαδικασία παραβιάσθηκε τόσο με τον σκανδαλώδη τρόπο που εισήχθη η περίφημη τροπολογία για τη «συγχώνευση» των ΜΜΕ όσο και με τη φαστ-τρακ συνταχθείσα έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, γεγονός που εγείρει βάσιμες υποψίες ότι η έκθεση αυτή, όπως και το περιεχόμενο της περίφημης τροπολογίας, αποτελούν το «προϊόν» της απόφασης των ενδιαφερομένων ιδιοκτητών των ΜΜΕ…

Αυτή η, επονείδιστη για τη δημοκρατική μας Πολιτεία, πράξη έρχεται να ολοκληρώσει μια θλιβερή περίοδο που αφορά τη σχέση πολιτικής εξουσίας και συμφερόντων που εμπλέκονται με τα ΜΜΕ, μια σχέση η οποία ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1989 με την περίφημη συγκυβέρνηση ΝΔ και του τότε Συνασπισμού… Τότε, εν μία νυκτί, παραδόθηκαν κυριολεκτικώς χωρίς κανέναν περιορισμό, χωρίς καμία δέσμευση, χωρίς κανέναν νομικό κανόνα οι δημόσιες τηλεοπτικές συχνότητες στους «ανερχόμενους» τότε ιδιοκτήτες των ΜΜΕ… Η μόνη «δέσμευση» της τότε συγκυβέρνησης ήταν ότι οι «ρυθμίσεις» θα καθορίζονταν στο μέλλον… Από τη δική της πλευρά, η ΝΔ και ο τότε αρχηγός της Κ. Μητσοτάκης όχι μόνο εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα που τους στήριζαν, αλλά προοικοδομούσαν την -εξελιχθείσα αργότερα σε κυρίαρχη- δομή της διαπλοκής.

Όμως, το τεράστιο, το κρίσιμο ιστορικό λάθος αφορά την ηγεσία του τότε Συνασπισμού. Γιατί δεν παρέδωσαν μόνο τον πιο σημαντικό, τον ήδη κυρίαρχο ιδεολογικό μηχανισμό των ΜΜΕ στα ιδιωτικά συμφέροντα αλλά ταυτόχρονα εκχώρησαν ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ στα συμφέροντα αυτά. Έκτοτε το σύστημα της διαπλοκής απέκτησε αυτόνομη πολιτικοϊδεολογική εξουσία, με αποτέλεσμα να φθάσει σήμερα να ΝΟΜΟΘΕΤΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ. Υποτίθεται ότι η εκχώρηση των δημοσίων συχνοτήτων στους ιδιώτες-επιχειρηματίες θα διασφάλιζε τον πλουραλισμό στην ενημέρωση, την πολυφωνία, την έκφραση των αναγκών και των αιτημάτων των θεσμικών φορέων και των κοινωνικών ομάδων. Όλα αυτά σ’ ένα πλαίσιο «υγιούς ανταγωνισμού», τον οποίο διασφάλιζε η αποτροπή της συγκέντρωσης ΜΜΕ σε δομές μονοπωλιακού ή ολιγοπωλιακού χαρακτήρα.

Το άκρον άωτον της υποκρισίας. Ακόμα και ο σχετικά πρόσφατος νόμος του 2007, που απαγόρευε «κάθε σύμπραξη μεταξύ επιχειρήσεων Μέσων Ενημέρωσης», πετάχτηκε στα σκουπίδια… Ακόμα και τα προσχήματα είναι πιο ενοχλητικά και επιζήμια για την πολιτικοοικονομική δομή συμφερόντων που οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή.

Όσο λειτουργούσε το δικομματικό σύστημα διακυβέρνησης, οι ιδιοκτήτες των συστημικών ΜΜΕ και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα διατηρούσαν -έστω και τυπικά- στην πολιτική ατζέντα της ενημέρωσης τη διάκριση μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Για πρώτη φορά ο συστημικός προπαγανδιστικός ολοκληρωτισμός εκδηλώθηκε κυνικά στην περίοδο του «εκσυγχρονισμού», όπου η εύνοια και η υποστήριξη που παρεσχέθη από τα συστημικά ΜΜΕ προς τον «καταλληλότερο» Κ. Σημίτη, παρέπεμπε στις πιο σκοτεινές εποχές προπαγάνδας που γνώρισε ο τόπος μας…

Η «μνημονιακή εποχή» και η ουσιαστική πολιτικοϊδεολογική ταύτιση και ενσωμάτωση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στη νεοφιλελεύθερη στρατηγική και στην αποδοχή -από μέρους τους- της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας σε επίπεδο μείζονος σημασίας αποφάσεων για το μέλλον της χώρας και του λαού της, οδήγησε συνακόλουθα στην ΠΛΗΡΗ ΟΜΟΓΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΟΜΗΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΩΝ ΜΜΕ.

Με μοναδική πολιτικοϊδεολογική τους ταυτότητα την «ατζέντα» των Μνημονίων, τα συστημικά ΜΜΕ, αφού έτυχαν όλο αυτό το διάστημα σκανδαλώδους εύνοιας με την, παράνομη στην πράξη, χρήση των συχνοτήτων επί δεκαετίας, με τα αφειδώς και σκανδαλωδώς παρεχόμενα «δανεικά και αγύριστα», ακόμα και με το πρόσφατο σκάνδαλο της χρήσης ψηφιακών συχνοτήτων και με τη συνεχή κοροϊδία με το αγγελιόσημο, έρχονται σήμερα να θεσμοποιήσουν και να νομιμοποιήσουν με τη «συγχώνευσή» τους το μονοπώλιο της προπαγάνδας του σύγχρονου μνημονιακού ολοκληρωτισμού.

Όμως, η θεσμική αναβάθμιση της διαπλοκής δεν εξαντλείται στο πεδίο των ΜΜΕ, αλλά επεκτείνεται στην έμμεση ιδιωτικοποίηση του ιδίου του κομματικού συστήματος.

Με πρόσχημα τη «διαφάνεια» του πολιτικού χρήματος τα κόμματα μετατρέπονται σε ιδιωτικές κερδοσκοπικές εταιρείες… Στο πλαίσιο αυτό, εάν ένας επιχειρηματίας ή ένας όμιλος επιχειρήσεων θέλει να «αγοράσει» έναν κομματικό μηχανισμό, έχει πολλούς τρόπους να το πράξει. Πέρα από τις «δωρεές» σε χρηματικά ποσά ή ακίνητη περιουσία ή τις παροχές σε «είδος», ένας επιχειρηματίας μπορεί να ιδρύσει μια εταιρεία που πιστοποιείται ως εταιρεία ενός συγκεκριμένου κόμματος ή ακόμα ως εταιρική σχέση στην οποία συμμετέχει το κόμμα…

Στην ουσία, μέσα από αυτές τις εμπορευματικού χαρακτήρα διαδικασίες τα κόμματα βρίσκονται εκτεθειμένα στις πιέσεις των ιδιωτικών συμφερόντων και από εδώ και πέρα τα οικονομικά συμφέροντα έχουν τη δυνατότητα να «αγοράσουν» κάποια κόμματα και να ασκούν απευθείας και όχι εμμέσως τη διακυβέρνηση της χώρας. Τα φαινόμενα του Πειραιά και του Βόλου στις πρόσφατες εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης αποτελούν την πρόγευση, το πολιτικό «πείραμα» των εξελίξεων που δρομολογεί το σύστημα των πολιτικοοικονομικών συμφερόντων.

Οι δημοκρατικοί θεσμοί πλήττονται και ευτελίζονται με συστηματικό τρόπο. Όσο όμως η Δημοκρατία, ως ύπατο αγαθό, θα αποδυναμώνεται, όσο οι συνειδήσεις των πολιτών θα αμβλύνονται τόσο περισσότερο θα καθίσταται μη αντιστρεπτή η πορεία της εθνικής καταστροφής που ακολουθούμε. Η πτώση της σημερινής μνημονιακής κυβερνητικής εξουσίας, η αντιμετώπιση και ρήξη με το σύστημα της διαπλοκής, η εφαρμογή ενός προγράμματος διεξόδου, η διαμόρφωση μιας ευρύτερης κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας, ικανής να στηρίζει και να προωθήσει μια πορεία εξόδου από την κρίση, αποτελούν κρίσιμες και απόλυτα αναγκαίες προϋποθέσεις για τη σωτηρία της χώρας και του λαού.