Διά χειρός…
…του Νίκου Ξυδάκη από την «Τρίτη γνώμη» του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Η Αργεντινή είναι μια μόνο ψηφίδα»:
Η Ευρώπη, η μεγάλη χαμένη
«Η οικονομική πίεση είναι πολιτικό όπλο: οι ΗΠΑ υπενθυμίζουν την ισχύ τους σε όποιον αμφισβητεί την επιρροή και τις νουθεσίες τους.
Η Ευρώπη και η απρόθυμη ηγεμονεύουσα Γερμανία αισθάνονται την πίεση περισσότερο και από την Αργεντινή. Δεν τιμωρούνται μόνο οι μεγάλες τράπεζες για τα βρώμικα παιχνίδια τους, η Ευρώπη μοχλεύεται στην Ουκρανία, και πιέζεται να αντιπαρατεθεί με τη Ρωσία, στρατηγικό προμηθευτή ενέργειας και εμπορικό εταίρο. Η κλιμακούμενη αντιπαράθεση περί του Ουκρανικού, με τα μέτρα εμπάργκο, θα πλήξει όχι μόνο τη Ρωσία αλλά και τους Ευρωπαίους. Έτσι, η Ρωσία απομακρύνεται από την Ευρώπη και στρέφεται προς τους εταίρους της των BRICS. Συμφωνεί ενεργειακή προμήθεια με την Κίνα, εδραιώνει τις συνεργασίες της με την Ινδία στην αμυντική βιομηχανία, προσκαλεί την Αργεντινή στη σύνοδο των BRICS τον περασμένο μήνα. Στη σύνοδο αυτή άλλωστε οι πέντε μεγάλες χώρες συμφώνησαν στη δημιουργία της δικής τους αναπτυξιακής τράπεζας, με προίκα 50 δισ. δολ. και συναλλαγματικά διαθέσιμα 100 δισ., μια φιλόδοξη δομή παραπληρωματική και ανταγωνιστική προς το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, παραδοσιακά επηρεαζόμενες από τις ΗΠΑ.
Η Ευρώπη αποκτά σύνορα με πεδία πολέμων και εθνοτικού χάους, από την Ουκρανία έως τη Λιβύη και τη Μέση Ανατολή. Υποδέχεται βουβά κύματα μεταναστών και προσφύγων.
Η Ευρώπη… Προς το παρόν, είναι η μεγάλη χαμένη, διπλωματικά, πολιτικά και οικονομικά, παρότι δεν ενεπλάκη ευρέως στους πολέμους της περασμένης δεκαετίας, παρότι δεν εγέννησε το κραχ του 2008. Παραμένει πάντα η κατʼ εξοχήν ζώνη ειρήνης, δημοκρατίας και ευημερίας στον πλανήτη. Όχι πια όμως αδιάβροχη. Δοκιμάζεται βάναυσα η εσωτερική συνοχή της, δοκιμάζεται το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών της, δοκιμάζονται οι προσδοκίες των νεότερων γενεών, δοκιμάζεται η ίδια η υπόσταση του ευρωπαϊκού σχεδίου. Το Μπουένος Αϊρες, το Κίεβο, η Μοσούλη, η Τρίπολη, η Γάζα δεν είναι μακριά».
***
…του Μύρωνα Μιχαηλίδη, καλλιτεχνικού διευθυντή της Λυρικής Σκηνής, από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Να είμαστε παρόντες στην κοινωνία»:
Πόλος ανάπτυξης η πολιτιστική βιομηχανία
«Ο πολιτισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την κοινωνική πρόοδο. Όταν το κράτος με την πολιτιστική πολιτική του διασφαλίζει την ομαλή λειτουργία των πολιτιστικών οργανισμών και εγγυάται το λειτουργικό και αναπτυξιακό πρόγραμμά τους που προωθεί τη δημιουργικότητά τους, τότε συμβάλλει στην εύρυθμη λειτουργία της πολιτιστικής βιομηχανίας.
Σε αυτό το δομικό πλαίσιο, η πολιτιστική βιομηχανία μπορεί να αποτελέσει έναν κύριο πόλο οικονομικής εξέλιξης της χώρας –με μακραίωνη πολιτιστική παράδοση–, μια πηγή καινοτομίας. Η έννοια της πολιτιστικής βιομηχανίας δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό, αλλά ως ένα αναπτυξιακό μοντέλο μεγέθυνσης της εθνικής οικονομίας, όπου το πολιτιστικό προϊόν δημιουργεί προστιθέμενες αξίες σε διαφορετικούς παραγωγικούς τομείς, όπως είναι η απασχόληση και ο τουρισμός, υποβοηθώντας τον πρωτεύοντα ρόλο της εκπαίδευσης στην καλλιέργεια της πολιτιστικής μας συνείδησης και ταυτότητας. Η τελευταία, είναι το ουσιώδες συστατικό στη ζωή μιας δημοκρατικής κοινωνίας και της προοπτικής της να ευημερήσει».
***
… του διευθυντή της «Καθημερινής» Αλέξη Παπαχελά, από το σχόλιό του με τίτλο «Απέναντι στο Ισραήλ, μεταξύ ηθικής και ρεαλισμού»:
Χάνει και τους φίλους του το Ισραήλ
«Το Ισραήλ χάνει τους φίλους και τους υποστηρικτές του διεθνώς, τους ανθρώπους που στήριξαν σε δύσκολους καιρούς το δικαίωμά του να υπάρχει και να προστατεύει τα ζωτικά του συμφέροντα και την ασφάλεια των πολιτών. Αυτά που συμβαίνουν τώρα στη Γάζα, σε συνδυασμό με την προφανή άρνηση κάθε συμβιβασμού με τους Παλαιστινίους, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για την υποστήριξή του.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια ιδιαίτερα δύσκολη θέση. Τα στρατηγικά της συμφέροντα επέβαλαν το τελευταίο διάστημα τη στενή, εμφανή και μη, συνεργασία με το Ισραήλ. Απέδωσε καρπούς αυτή η σχέση και για τα ελλαδικά και για τα κυπριακά συμφέροντα. Το ρήγμα μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας βαθαίνει και δύσκολα θα επουλωθεί όσο βρίσκεται στην εξουσία ο Ερντογάν. Το νέο ενεργειακό σκηνικό στην Ανατολική Μεσόγειο δεν αφήνει πολλά περιθώρια χειρισμών. Η Αθήνα πρέπει να βαδίσει σε ένα τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στην υποστήριξη βασικών αρχών δικαίου και ηθικής και στον ρεαλισμό, μια ισορροπία που μόνο εύκολη δεν είναι».
***
…του Δημήτρη Δανίκα από τη «Στήλη άλατος» του στο «Πρώτο Θέμα»:
Ε, δεν παιζόμαστε…
«Η Αλεξίου εμφανίστηκε παρέα με τις απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. Και τραγούδησε. Και συμπαραστάθηκε. Με πλαστικά γάντια καθαριότητας. Έτσι, ως σημειολογική ταύτιση με αυτά τα πλάσματα. Και καλά έκανε!
Όμως οι κακόβουλοι και άσχετοι –αμφότερες οι κατηγορίες περισσεύουν στην Ψωροκώσταινα– εφορμούν με δύο επιχειρήματα. Τόσο πλαστικά όσο και τα γάντια κάθε νοικοκυράς. Όταν μʼ αυτά καθαρίζει τη λεκάνη της τουαλέτας!
Λένε, λοιπόν, “αν πραγματικά την πονάει, τότε να δώσει το κατιτίς από τη θηριώδη περιουσία που έχει συσσωρεύσει με τα τραγούδια της”. Και καταλήγουν: “Αυτά τα κάνει για να συντηρεί τη λαϊκή εικόνα της”.
Απαντώ στα γρήγορα. Κι εσύ, ανόητε, που μουντζώνεις το πολιτικό σύστημα και όσους το υπηρετούν, γιατί δεν τρατάρεις μερικά φραγκοδίφραγκα όλους αυτούς τους ανήμπορους και άνεργους; Ε, ψιτ, γιατί;
Και κάτι ακόμα. Πάλι προς τον ίδιο ανόητο. Τον εκ συστήματος διπρόσωπο και “ακέφαλο”. Αφού τόσο πολύ σε κόφτει η ανθρωπιστική κρίση, γιατί δεν χαραμίζεις δύο ωρίτσες από την καφενόβια ζωούλα σου για να διαμαρτυρηθείς και να φωνάξεις; Ε, ψιτ, γιατί;
Και τέλος, πρέπει να το πω κι αυτό. Όταν οι καλλιτέχνες ιδιωτεύουν, αδιαφορώντας για τους ρακένδυτους συμπολίτες μας, τους βρίζουμε. Όταν συμπαραστέκονται, πάλι τους βρίζουμε. Ε, δεν παιζόμαστε. Πρέπει να το καταλάβουμε, αντιφατικός ο κόσμος που βιώνουμε. Επομένως σε αλλεπάλληλες, καθημερινές αντιφάσεις κι εμείς! Όπως έλεγε και ο αείμνηστος Καρά Αμάν Αλής, “η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο”!».