To «αυτεπίστροφον» της λάσπης
Οι οφειλόμενες ευχαριστίες
Όπως, ίσως, θυμούνται οι τακτικοί αναγνώστες του «Π», από του έτους 2004 έως και προ έτους, περίπου, η εφημερίδα αυτή φιλοξένησε –κατά καιρούς– σειρά άρθρων του γράφοντος, αναφορικά με την παρουσία του (Μάιος 2004 – Νοέμβριος 2007) στην ΟΠΑΠ ΑΕ και σε κρίσιμες αποφάσεις που υποχρεούτο να πάρει η τότε διοίκηση.
Δεδομένες, κατά συνέπεια, οι οφειλόμενες ευχαριστίες προς τον κ. Μάκη Κουρή –για το «βήμα» που μου προσέφερε– ιδίως εν όψει της θλιβερής διαπίστωσης του «διαγκωνισμού» και της «πλειοδοσίας» (που τότε παρατηρείτο) για πρόσωπα δήθεν επιλήσμονα του καθήκοντός τους, δήθεν ζημιώσαντα την εταιρεία με δήθεν «χαριστικές» συμβάσεις, συνοδεία και του αναγκαίου οχετού λάσπης, επί δικαίων και αδίκων.
Οι λασπολόγοι και η κρίση της Δικαιοσύνης
Στους λασπολόγους αυτούς (γνωρίζουν καλά οι ίδιοι ποιοί είναι) – δηλαδή σε εκείνους που δεν περιορίσθηκαν στην, οφειλόμενη άλλωστε, δημοσιογραφική κάλυψη μιας είδησης αλλά επί… ώρες στον «αέρα» ή και στο «γυιαλί» ή και με σειρά δημοσιευμάτων υιοθετούσαν, άκριτα και αβασάνιστα, ανυπόστατους, ψευδείς και συκοφαντικούς ισχυρισμούς– «απαντά» το υπʼ αριθμόν 955/2014 αμετάκλητο βούλευμα του αρμόδιου Δικαστικού Συμβουλίου και η, κατά νόμον, προηγηθείσα προς αυτό (και απολύτως γενόμενη αποδεκτή) εισαγγελική πρόταση κατά το περιεχόμενο της οποίας (καταλαμβάνουσας 16 σελίδες) πλην άλλων, προέκυψε ότι:
• «…οι κρίσιμες ενέργειες των κατηγορούμενων δεν αντιβαίνουν στους κανόνες της επιμέλειας και της καλής διαχείρισης της περιουσίας που τους είχε ανατεθεί, ούτε έλαβαν χώρα κατά κατάχρηση της αντιπροσωπευτικής τους εξουσίας, αλλά ήσαν απολύτως αναγκαίες για τη συνέχιση της λειτουργίας του Οργανισμού και την ελαχιστοποίηση της ζημίας του».
• «… η υπογραφή της ανανεωτικής σύμβασης του 2007, στην ουσία ήταν μονόδρομος για τον ΟΠΑΠ».
• «…η διακοπή της λειτουργίας των παιχνιδιών σημαίνει για τον ΟΠΑΠ τεράστιες απώλειες εσόδων, φόρων και μερισμάτων για το Ελληνικό Δημόσιο».
• «…συνεπώς η μόνη διέξοδος και λύση για τον ΟΠΑΠ ήταν η συνέχιση της ήδη υφιστάμενης σύμβασης».
• «…κρίνοντας από την μετέπειτα πορεία του ΟΠΑΠ τα έτη 2007-2010, όπως αυτή εμφανίζεται στους ισολογισμούς του, οι ενέργειές τους αυτές είχαν θετικό αποτέλεσμα για τα οικονομικά του Οργανισμού, αφού υπήρχε σημαντική αύξηση των καθαρών κερδών του, σε σχέση με το 2006».
Βαρύ το τίμημα
Η σθεναρή αντίδραση της τότε διοίκησης (να μην αποδεχθεί και να μη συμπράξει σε πράγματι επιχειρηθείσες μεθοδεύσεις) είχε ασφαλώς και το βαρύ της τίμημα.
Επί επτά (7) συνεχή χρόνια και από την πρώτη, κυριολεκτικά, στιγμή ο γράφων προσπαθούσε –μέσω της αρθρογραφίας του από τις φιλόξενες στήλες αυτής της εφημερίδας– αλλά και με την υποβολή, δύο (2) επιστολών/αιτημάτων του προς την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής των Ελλήνων, να υπεραμυνθεί της τιμής, της υπόληψης και της εν γένει προσωπικότητάς του.
Ωσαύτως και των μελών που συμμετείχαν στη σύνθεση του τότε ΔΣ, προς το σύνολο των οποίων και οφείλονται ειλικρινείς ευχαριστίες, ιδιαίτερα, δε, στον τότε διευθύνοντα σύμβουλο κ. Β. Νειάδα, μαζί με τον οποίο –ως και εκ της ιδιότητας ενός εκάστου– φέραμε το κύριο βάρος και την εντεύθεν αντιμετώπιση της έρευνας και της τελικής αμετάκλητης κρίσης της ελληνικής Δικαιοσύνης.
ΥΓ.: Πλήθος σχετικών δημοσιευμάτων, όπως είναι εύλογο, εμπεριέχονται στη σχετική δικογραφία, της οποίας –πρόδηλα νομίμως– έλαβε γνώση ο γράφων.
Μεταξύ αυτών και εκείνα της αείμνηστης Αριστέας Μπουγάτσου, η οποία –έστω και ως εκ του περισσού η επισήμανση– ρητά εξαιρείται (αλίμονο, άλλωστε) της «φθηνής δημοσιογραφίας» των λασπολόγων.
Ο γράφων είχε την τιμή να τη γνωρίσει προσωπικά, συναντώντας την άπαξ (περιστασιακά) σε δημόσιο χώρο, έκτοτε δε –και για δύο ή τρεις φορές– να «παραπονεθεί» τηλεφωνικώς για ορισμένα από τα «γραπτά» της τα οποία, κατά τον ισχυρισμό του γράφοντος, αδίκως αιτιώντο την ΟΠΑΠ ΑΕ.
Η απάντησή της ήταν πως, όσα έγραφε τότε, δεν στόχευαν στη διοίκηση της εταιρείας –και τούτο ανεξαρτήτως της διαπίστωσης ότι, όντως, αυτή τα «εχρεώνετο»– υπό την έννοια ότι σε «άλλα κέντρα», πρόδηλα πολιτικά και επιχειρηματικά, κινούνταν τα νήματα των μεθοδεύσεων που επιχειρήθηκαν και από αυτά, κατά την εκτίμησή της, θα επιβαλλόντουσαν οι ουσιαστικές αποφάσεις.
Με σεβασμό στη μνήμη της, λοιπόν, αυτές οι γραμμές και με την (άκρως υποκειμενική) πιθανολόγηση ότι ενδεχομένως θα ήθελε να πιστεύει και η ίδια στην ακεραιότητα της τότε διοίκησης.