Το τέλος ενός Προέδρου…

Είναι κάτι που δεν το θέλουν. Αφενός, διότι γνωρίζουν την ήττα την οποία θα υποστούν, αφετέρου, διότι η κηδεμόνας τους μαντάμ Μέρκελ τους έχει απαγορεύσει τέτοια λύση. Η μαντάμ θέλει να είναι σίγουρη ότι δεν θα τεθούν σε κίνδυνο τα γερμανικά συμφέροντα και η ίδια θα εξακολουθήσει να είναι ο πραγματικός «ανώτατος άρχων» και «ρυθμιστής του πολιτεύματος» στην Ελλάδα. Στις 24 Ιουλίου, ο κ. Κάρολος Παπούλιας, με αφορμή την επέτειο για την «αποκατάσταση της Δημοκρατίας», είπε ότι: «Το τελευταίο διάστημα υπήρξε βάναυσος τραυματισμός της λειτουργίας του Κοινοβουλίου» και ανεγνώρισε ότι δέχτηκε πολλές βολές για τις υπογραφές που έβαλε στα διατεταγμένα από τους Γερμανούς νομοσχέδια, στα νομοσχέδια της «τρόικας» που εξόντωναν τον λαό και κατέστρεψαν στην κυριολεξία την ελληνική οικονομία και τους πολίτες. Προέβαλλε δε ως δικαιολογία τις συνταγματικές αρμοδιότητες, που κάνουν διακοσμητικό τον ρόλο του Προέδρου. «Δεν ήθελα να προκαλέσω πολιτική ανωμαλία», ισχυρίστηκε, αλλά την προκάλεσε! Κατά την τελευταία τετραετία, το Σύνταγμα καταπατήθηκε βάναυσα, η κάθε συνταγματική τάξη στην ουσία ακυρώθηκε. Η χώρα μας μετεβλήθη σε αποικία της Γερμανίας, ελέω «Ευρωπαϊκής Ένωσης». Και ο κ. Παπούλιας, που έχει δώσει όρκο να προστατεύει το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία, υπέγραφε όλα τα ξενόφερτα εθνοκτόνα νομοσχέδια που του έδινε η συγκυβέρνηση της εθνικής υποτέλειας. Νομοσχέδια που ακύρωναν την υπόσταση του κράτους. Δυστυχώς, ο κ. Παπούλιας συνέδεσε τη θητεία του με τη χειρότερη περίοδο που εγνώρισε ποτέ αυτός ο τόπος. Περίοδο νέας γερμανικής Κατοχής. Δεν μπόρεσε να ορθώσει ανάστημα στην αυθαιρεσία των ξένων και στην κατεδάφιση της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είπε «όχι» στη νέα χούντα των Μνημονίων, χούντα χειρότερη από την προηγούμενη, του 1967. Και ήταν θλιβερό το θέαμα της πολιτειακής ηγεσίας και της συγκυβέρνησης να «εορτάζουν» την «αποκατάσταση της Δημοκρατίας», ενώ βιώνουμε την απαίσια δικτατορία της μνημονιοκρατίας και των «προαπαιτούμενων» για την εξόντωση του πληθυσμού…

Ο κ. Παπούλιας απέδωσε «φόρο τιμής» στα θύματα των «συνταγματαρχών». Θα έπρεπε να αποδώσει «φόρο τιμής» και στα απείρως περισσότερα θύματα της φορολογίας των πολιτικών. Σε παλαιότερες δηλώσεις του, ο Πρόεδρος υπενθύμιζε ότι στην περίοδο 1941-1944, όταν ήταν ακόμα παιδί, «αντιστάθηκε κατά των Γερμανών». Τι κρίμα, που δεν μπόρεσε να κάνει το ίδιο και σε μεγάλη ηλικία… Συνήθως, για να καλύψουμε σκιές του παρόντος, καταφεύγουμε στο παρελθόν. Κι εκείνος συχνά έκανε αναφορές στα δύσκολα χρόνια: «Πολεμήσαμε κατά του φασισμού, πολεμήσαμε κατά του ναζισμού, πολεμήσαμε για τη Δημοκρατία…». Εύλογο το ερώτημα: Προς τι ο πληθυντικός, κύριε Πρόεδρε; Η συγκυβέρνηση, για να τον καλύψει, επιδίδεται σε μια βασανιστική ερμηνεία του Συντάγματος, προκειμένου να αποδείξει ότι ο «ανώτατος άρχων» καλώς δεν ακύρωσε τις δικές της αυθαιρεσίες, υπό τη μορφή νομοσχεδίων και «προαπαιτούμενων». Όμως, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι εθνικός σύμβουλος των υπευθύνων συμβούλων του. Είχε καθήκον να εκδηλώσει τη διαφωνία του (εάν δεν υπήρχε τέτοια διαφωνία) για την εξουθένωση της κοινωνίας και για τον ρόλο του κηδεμόνα της «τρόικας». Αυτής ακριβώς της «τρόικας», που στην ουσία κατήργησε το Σύνταγμα και τον ίδιο τον «ανώτατο άρχοντα». Δίχως «ρυθμιστή» κινδυνεύουμε να παραδοθούμε στην αυθαιρεσία των κυβερνητικών κομμάτων. Κι αυτό ακριβώς έγινε. Διότι στα υπανάπτυκτα πολιτικά ήθη παρατηρείται το φαινόμενο η «άρχουσα» παράταξη να ρέπει στην τυραννία. Με τον θεσμό της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας, οποιοιδήποτε τυπικοί περιορισμοί και αν θεσπισθούν, πάντα υπάρχει περιθώριο για πρωτοβουλίες του Προέδρου. Το τι του ψιθύριζαν οι επιβήτορες της εξουσίας δεν έχει σημασία. Οι αυλοκόλακες ανέκαθεν υπήρχαν. Ο κ. Παπούλιας υφίσταται την επιρροή προσώπων που δεν είναι σε θέση να δώσουν καλές συμβουλές. «Οι ισχυροί κύκλοι, με τους οποίους η Μεγαλειότης σας έχει ενεργό ή προσωπική σχέση, περιέχουν ελάχιστα πρόσωπα που αντιλαμβάνονται την άποψη της πλειοψηφίας των υπηκόων σας…». Έτσι είπε ο Γλάδστον στη βασίλισσα Βικτωρία. Και άφησε άλλους να ασχοληθούν με τους «κόλακες» που έπαιζαν τους ρόλους τους. Και σήμερα, οι κυβερνώντες δεν αντιλαμβάνονται την άποψη της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών. Κάτι χειρότερο: Μπορεί να την αντιλαμβάνονται, αλλά την περιφρονούν για να φανούν αρεστοί στους ξένους πάτρωνες που διαφεντεύουν τις τύχες της χώρας. Η Δημοκρατία είναι δύσκολο να λειτουργήσει έξω και εναντίον της λαϊκής θελήσεως. Σ’ αυτή στηρίζεται ολόκληρο το Σύνταγμα. Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα. Έξω και εναντίον της λαϊκής θελήσεως κυβερνούν και αυθαιρετούν οι Σαμαράς – Βενιζέλος. Πρόσφατη καταγραφή των πολιτικών δυνάμεων στις ευρωεκλογές έδειξε πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ περιφρονούν τη λαϊκή ετυμηγορία με το σόφισμα ότι οι ευρωεκλογές είναι… «άλλο πράγμα»! Κι ο Πρόεδρος κλείνει τα αυτιά του στη φωνή του λαού. Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή οι πολίτες, με τις ευρωεκλογές, έδειξαν την αποστροφή τους προς τους δύο λαθρεπιβάτες της εξουσίας. Αύριο, με τις εθνικές εκλογές, οι ψηφοφόροι θα εκδηλώσουν την οργή τους δίνοντας μεγαλύτερη πλειοψηφία στο κόμμα του κ. Τσίπρα. Ο κ. Παπούλιας είχε καθήκον να θυμίσει στον κ. Σαμαρά πως η διεθνής ιστορική πείρα διδάσκει ότι όταν υπάρχει άρνηση της Δημοκρατίας για μια μερίδα του λαού, τότε δεν αργεί να επεκταθεί και σε άλλες. Αρνείται τη δημοκρατική διαδικασία των εκλογών ο πρωθυπουργός, επειδή η μεγάλη μερίδα του λαού θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ. Αύριο η «τρόικα» θα απαγορεύσει γενικά την έκφραση της λαϊκής βούλησης. Και οι Σαμαράς – Βενιζέλος θα αποκτήσουν τον τίτλο των νεκροθαπτών της Δημοκρατίας, την οποία ήδη εφρόντισαν να ευτελίσουν. Στο άρθρο Ι του ψηφίσματος της Γαλλικής Γερουσίας, της 18ης Μαΐου του 1804, ετονίζετο ότι: «Η κυβέρνησις της Δημοκρατίας ανατίθεται σ’ έναν Αυτοκράτορα». Σήμερα, η κυβέρνηση της Ελληνικής Δημοκρατίας έχει ανατεθεί στην αυτοκράτειρα Μέρκελ. Όλο αυτό το διάστημα, ο κ. Σαμαράς κυνηγάει εναγωνίως να εξασφαλίσει τον μαγικό αριθμό των 180 βουλευτών, που θα του δώσουν τη δυνατότητα να εκλεγεί Πρόεδρος «κατασκευής» Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ, χωρίς να προηγηθούν εκλογές. Κι αναζητά ελαστικά στη συνείδηση άτομα μεταξύ της ΔΗΜΑΡ και των ανεξαρτήτων, για να συμπληρωθεί ο απαραίτητος αριθμός. Το χρηματιστήριο των συνειδήσεων οργιάζει στο παρασκήνιο αυτό τον καιρό. Πάσα προσφορά δεκτή. Θέλει ο κ. Σαμαράς να δελεάσει πρόσωπα που θα ήταν ανάξια να εκπροσωπούν έναν λαό παλλόμενο από το πάθος της απαλλαγής από την κατάρα της μνημονιοκρατίας.

Τα βλέπει και τα γνωρίζει όλα αυτά ο κ. Παπούλιας. Βλέπει τους Σαμαρά – Βενιζέλο ότι θεωρούν τη Δημοκρατία, (όπως έλεγε για αντιπάλους του, το 1924, ο εθνάρχης Ελευθέριος Βενιζέλος) όχι ως «κοινόν Ναόν, αλλά ίδιον κτήμα». Τι μπορεί να κάνει, έστω και τώρα; Να παραιτηθεί. Ας κοιτάξει πίσω στην Ιστορία ο κ. Παπούλιας. Στις 15 Μαρτίου του 1926, ο ηρωικός ναύαρχος Θ. Κουντουριώτης, Πρόεδρος Δημοκρατίας, υπέβαλε την παραίτησή του ώστε να εξαναγκάσει τον Θ. Πάγκαλο να εγκαταλείψει την εξουσία. Ας πράξει το ίδιο τώρα ο κ. Παπούλιας, για να μην πάθει ότι έπαθε ένας άλλος Πρόεδρος, ο Αλ. Ζαΐμης, ο οποίος επέπρωτο να γίνει ο νεκροθάφτης της Αβασιλεύτου Δημοκρατίας. Ο εκδότης της εφημερίδας μας, ο Μάκης Κουρής, στο άρθρο του της περασμένης εβδομάδας, διατύπωσε ένα πλήρως εμπεριστατωμένο «κατηγορητήριο» κατά του κ. Παπούλια: «Παραλάβατε κράτος, και παραδίδετε αποικία, προτεκτοράτο», του είπε. Και επεσήμανε ότι ποτέ του ο απερχόμενος Πρόεδρος δεν είπε ένα «όχι». Θα έπρεπε να γνωρίζει ο κ. Παπούλιας ότι οι πραγματικοί ηγέτες με τα «όχι» αναδεικνύονται. Ποτέ με αποδοχή εντολών και «προαπαιτούμενων». Εάν, τη στιγμή που έπρεπε, όρθωνε ανάστημα ο κ. Παπούλιας, θα έμενε στην Ιστορία. Τώρα η Ιστορία θα τον προσπεράσει. Τίποτε δεν εξυπηρετεί τη Δημοκρατία χειρότερα, από την ευθυνοφοβία των ηγετών να δέχονται ραπίσματα από τους ξένους. Τέτοιες κηλίδες τίποτα δεν είναι ικανό να τις καθαρίσει. Διότι μένουν οι σελίδες της Ιστορίας για να θυμίζουν την ντροπή. Μένει η κατεστραμμένη νέα γενιά από τη μνημονιοκρατία, που θα ζητά ευθύνες από όλους μας. Ο κ. Παπούλιας φέρεται να εδήλωσε ότι θα εξαντλήσει τη θητεία του. Το αντίθετο πρέπει να πράξει, εάν θέλει να διασώσει κάτι από τη χαμένη αίγλη του. Είναι η τελευταία ευκαιρία που του δίνεται. Οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι πέραν από το «ησυχαστήριο» της Ηρώδου Αττικού, υπάρχει η αγωνία του εξαθλιωμένου λαού να πάει στις κάλπες για να αναδείξει κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και να ξεκινήσει απελευθερωτικός αγώνας. Να ξαναζήσει ένα νέο ΕΑΜ. Θα επαναλάβω την πρόταση, που διετύπωσα σε παλαιότερο άρθρο μου: Οι αντιμνημονιακοί όλου του ιδεολογικού φάσματος να προτείνουν και να στηρίξουν για νέο Πρόεδρο Δημοκρατίας τον καθηγητή κ. Γιώργο Κασιμάτη. Έναν ακέραιο, σοφό, πνευματικό άνθρωπο, συνεπή αγωνιστή, που έχει αποδείξει ότι διαθέτει το σθένος να λέει «όχι». Είναι ο άνθρωπος που απεκάλυψε τις παράνομες συμβάσεις δανεισμού της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Είναι αυτός που έφερε στο φως τις κατάφορες παραβιάσεις του διεθνούς και του ευρωπαϊκού δικαίου και του ελληνικού Συντάγματος, αλλά και την οικονομική εκμετάλλευση της ελληνικής κρίσης. Πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Συνταγματολόγων, συνέταξε επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου το σχέδιο Αναθεωρήσεως του Συντάγματος. Παλιό μέλος του Ομίλου Παπαναστασίου (1966) και βασικό στέλεχος της Δημοκρατικής Άμυνας, ήταν αυτός που ως σύμβουλος και συνεργάτης του αειμνήστου Προέδρου της Κύπρου Τάσσου Παπαδόπουλου, πολέμησε το επονείδιστο Σχέδιο Ανάν στις Βρυξέλλες. Οι αγωνιστικές και επιστημονικές περγαμηνές του Γιώργου Κασιμάτη δεν τελειώνουν εδώ. Η δράση του είναι πολυσχιδής. Με κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και εκλεγμένο αρχηγό του κράτους τον κ. Γ. Κασιμάτη θα γίνουν πραγματικότητα οι στίχοι που μας έρχονταν από την Κεφαλονιά, στίχοι που ξεσήκωναν τους προγόνους μας: «Να έρθει, ναι, μια μέρα, που θα ξεσκισθούν συνθήκαι, και όποιος σε άλυσες εμβήκε, πάλι ελεύθερος να βγει…».