Το λυκόφως της ΕΕ και το εθνικό νόμισμα
Η δημιουργία της Ευρωζώνης, η οποία κάθε άλλο παρά άριστη νομισματική ένωση ήταν, η υιοθέτηση του ευρώ σύμφωνα με τα πρότυπα του ισχυρού μάρκου και η συνακόλουθη συνθήκη του Μάαστριχτ απετέλεσαν τα βασικά εργαλεία για την επιβολή της γερμανικής οικονομικής ηγεμονίας σε όλα τα θεσμικά επίπεδα της ΕΕ. Παράλληλα, ο οικονομικός εθνικισμός οδήγησε, όπως ήταν φυσικό, σε μία υφέρπουσα γεωπολιτική επέκταση στην Ευρώπη (βλέπε πρώην Γιουγκοσλαβία και Ουκρανία).
Επίσης, ένας άλλος παράγοντας έπαιξε σημαντικό ρόλο και επέτεινε τα προαναφερθέντα διαλυτικά φαινόμενα και την εντεινόμενη ανισότητα μεταξύ των βόρειων χωρών της ΕΕ και των αντίστοιχων της ΝΑ Ευρώπης. Αυτός ήταν η ήδη –από τη δεκαετία του ʼ80– επερχόμενη παγκοσμιοποίηση και η πλήρης απελευθέρωση των αγορών κεφαλαίου και εμπορευμάτων. Η μία διάσταση της παγκοσμιοποίησης συνδέεται με την υπερίσχυση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που δημιούργησε, μεταξύ άλλων, τις προϋποθέσεις για την πιστωτική επέκταση και τη συνακόλουθη υπερχρέωση των αδύναμων οικονομιών του Νότου. Επιπλέον, το μεγαλύτερο μέρος των κεφαλαίων στις διεθνείς αγορές κατευθύνθηκαν προς χρηματοοικονομικά προϊόντα με υψηλές βραχυπρόθεσμες αποδόσεις και υψηλό ρίσκο αντί σε επενδύσεις στην πραγματική οικονομία όπου οι αποδόσεις είναι μικρότερες και έχουν μεγαλύτερο χρονικό ορίζοντα. Η δεύτερη διάσταση εστιάζεται στις διαπραγματεύσεις και τις συμφωνίες στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) όπου η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έδωσε έμφαση στα προϊόντα της Γερμανίας και των άλλων βόρειων χωρών με την υψηλή τεχνολογία σε βάρος των αντίστοιχων των χωρών του Νότου με χαμηλή προστιθέμενη αξία (αγροτικά κ.λπ.). Ο ανταγωνισμός από τα εισαγόμενα προϊόντα τρίτων χωρών, δεδομένου και του ακριβού ευρώ, αύξησε έτι περισσότερο το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου στις χώρες του Νότου.
Με βάση τα παραπάνω, η επιμονή των συστημικών κομμάτων, των καναλιών και των δημοσιογράφων του ισχύοντος ολιγαρχικού συστήματος στο πρόταγμα ότι το ευρώ αποτελεί μονόδρομο είναι μία ψευδαίσθηση που χρησιμοποιείται για τη δημιουργία φόβου στους πολίτες ώστε οι γερμανοί επικυρίαρχοι, οι τοκογλύφοι και οι εγχώριοι δωσίλογοι υπάλληλοί τους να μπορούν να ασκούν ανεπηρέαστα την εξουσία τους και να διαχειρίζονται την business του αέναου χρέους. Η όποια διαπραγμάτευση δεν έχει νόημα και η χώρα μας δεν έχει μέλλον μέσα στο ευρώ. Ακόμη και εάν μηδενιστεί το χρέος οι προαναφερθέντες παράγοντες δεν θα επιτρέψουν στην ελληνική οικονομία να ορθοποδήσει και να ακολουθήσει ένα εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο. Οι αντιμνημονιακοί αιθεροβάμονες υποστηρίζουν ότι είναι δυνατό να αλλάξουν τις πολιτικές της λιτότητας εντός της Ευρωζώνης με τη συνεργασία και των άλλων χωρών του Νότου. Δείχνουν να αγνοούν τελείως την ισχύ του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, την κερδοσκοπική βουλιμία των μεγάλων τραπεζών και των διεθνών funds και τον γερμανικό οικονομικό εθνικισμό. Η ΕΕ πρέπει να επανασυσταθεί με ένα νέο θεσμικό πλαίσιο στη βάση μίας ένωσης ισότιμων και ανεξάρτητων κρατών, όπου ο αμοιβαίος σεβασμός και η αλληλεγγύη θα χαρακτηρίζουν τις κοινές πολιτικές και θα αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης και των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών.
Η χώρα μας πρέπει συντεταγμένα να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Όμως η υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος αποτελεί μόνο την αναγκαία συνθήκη για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Η ικανή συνθήκη, όπως έχει καταδειχθεί από τα ιστορικά παραδείγματα άλλων χωρών, έχει σχέση με την λειτουργία των θεσμών στο πλαίσιο των οποίων οι βασικές προτεραιότητες πρέπει να είναι η εμβάθυνση της δημοκρατίας, το κράτος δικαίου και η μείωση των εισοδηματικών ανισοτήτων. Οι οικονομολόγοι των συστημικών κομμάτων ας μελετήσουν λίγο τη σχολή των θεσμικών οικονομολόγων.