Κριτική της αθλιότητας
Με εξαίρεση τις αξιοπρεπείς αναλύσεις των δύο καθηγητριών (η παγκάλειος «διατριβή» δεν επιδέχεται κριτικής), οι υπολειπόμενοι αναλυτές-εκφραστές της πανεπιστημιακής elite, για την οποία δεν βρήκαν ούτε μία λέξη αυτοκριτικής και για τη δημιουργία της οποίας έχει ευθύνη η Μεταπολίτευση, επιδόθηκαν σε μία στοχευμένη προσπάθεια αποδόμησης της κοινωνικής, προνοιακής και εν γένει φιλολαϊκής πολιτικής του Ανδρέα Παπανδρέου και του προεκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, την οποία «ακύρωσαν» με τον νεωτερικό και παραπλανητικό όρο «λαϊκισμός».
Ούτε ανακάλυψαν την εθνική συμφιλίωση με την αποπεριθωριοποίηση ενός μεγάλου τμήματος λαϊκών δυνάμεων, των οποίων οι κοινωνικοί, πολιτικοί και απελευθερωτικοί αγώνες είχαν θέσει στο περιθώριο του πολιτικού γίγνεσθαι. Ούτε διαπίστωσαν το γεγονός ότι αυτές οι δυνάμεις, ηττημένες στην παλαιότερη σύγκρουση, ενσωματώθηκαν ως κινητήρια δύναμη του πολιτικού γίγνεσθαι, χωρίς να τεθούν στο πολιτικό περιθώριο οι νικητήριες δυνάμεις. Ούτε αντιλήφθηκαν την εμπέδωση του κράτους δικαίου, αλλά και την εμπέδωση ενός αισθήματος εθνικής υπερηφάνειας, μιας υπερηφάνειας η οποία στηριζόταν σε σημαντικές πρωτοβουλίες της ελληνικής ηγεσίας στα διάφορα φόρα της ΕΕ και καταξιωνόταν με διεθνείς αναγνωρίσεις και επιτυχίες εθνικής εμβέλειας τόσο στο ΝΑΤΟ όσο και στην ΕΕ (το γνωστό veto στο ανακοινωθέν του ΝΑΤΟ, στη Βόννη, τον Δεκέμβριο του 1981, τα ΜΟΠ στη Διάσκεψη του Δουβλίνου κ.ά.).
Μια εθνική υπερηφάνεια, την οποία θλιβεροί επίγονοι των δύο χαρισματικών ηγετών της Μεταπολίτευσης, Ανδρέα Παπανδρέου και Κωνσταντίνου Καραμανλή, απαλλοτρίωσαν και συνεχίζουν να απαλλοτριώνουν στον βωμό της υποτέλειας και της μνημονιακής πολιτικής.
Η Μεταπολίτευση, τόσο στο σκέλος της συντηρητικής όσο και της προοδευτικής διακυβέρνησης, είχε «φυσικά» και τις παραλείψεις και τα λάθη της, ιδιαίτερα στην εκσυγχρονιστική περίοδο, τα οποία δεν επισήμαναν με ακριβοδίκαιο τρόπο οι ιστορικοί αναλυτές. Είναι κυρίως τα λάθη και οι πρακτικές της διαφθοράς και της κατάχρησης εξουσίας στο πλαίσιο της διαπλοκής που, για τους πρωταγωνιστές, δευτεραγωνιστές και συμμέτοχους, όλοι εμείς οι συμπορευθέντες μαζί τους στην ιστορική διαδρομή της παράταξης αισθανόμαστε ντροπή, οδύνη και αγανάκτηση. Και ο λαός, που τους στήριξε, περιφρόνηση και απογοήτευση.
Η πλήρης και αντικειμενική ιστορική διερεύνηση της περιόδου εκείνης απαιτεί τη χρονική απόσταση για να υπάρξει η ορατότητα και ευκρίνεια όλων των πτυχών της μεγάλης αυτής περιόδου, της οποίας το κύριο χαρακτηριστικό είναι η εμπέδωση της Δημοκρατίας αφενός, η διεύρυνση και εμβάθυνσή της αφετέρου. Μιας Δημοκρατίας η οποία, δυστυχώς, απέκτησε την αχίλλειο πτέρνα της κατά τους ενεστώτες καιρούς, δηλαδή κατά το στάδιο της μνημονιακής περιόδου. Και με αυτή την αχίλλειο πτέρνα πρέπει όλοι να ασχοληθούμε.