Η παλαιστινιακή μαντίλα, φερετζές του τουρκισμού

Η διαφορετικότητα της πετυχημένης κινητοποίησης (είχε πάνω από 2.000 άτομα, πολύ περισσότερα από όσα μπορεί να μαζέψει η τοπική κοινωνία για οποιοδήποτε λόγο – πλην ίσως του… καρναβαλιού) οφειλόταν στον διοργανωτή, που δεν ήταν άλλος από το προξενικό κύκλωμα των τουρκόφρονων της Θράκης.

Είναι δεδομένο πως η κοινή γνώμη των ελλήνων μουσουλμάνων ταυτίζεται με των υπολοίπων Ελλήνων στο Παλαιστινιακό: Είναι σαφώς υπέρ των θυμάτων και εναντίον του ρατσιστικού εβραϊκού κράτους. Με βάση λοιπόν αυτό το πρόσφορο έδαφος, οι επαγγελματίες Τούρκοι της περιοχής σκέφτηκαν να κινητοποιήσουν τον μειονοτικό κόσμο και να αξιοποιήσουν δεόντως τις εικόνες του συγκεντρωμένου πλήθους. Επισήμως διοργανωτής η αυτοαποκαλούμενη Ανώτατη Συμβουλευτική Επιτροπή της μειονότητας.

Πρώτα πρώτα βάλανε επικεφαλής τους δύο τουρκομουφτήδες, Μετέ και Σερίφ, με τον πρώτο όχι μόνο να μιλάει στην πλατεία της Ξάνθης αλλά και να προσεύχεται! Έτσι, πέρα από τη νομιμοποίηση και την προβολή του ως «ηγέτη», πέτυχαν και τη μετατροπή μιας υποτίθεται πολιτικής διαδήλωσης σε θρησκευτική. Επρόκειτο για πλήρη διαστροφή του ζητήματος, αφού οι ανά τον (δυτικό, τουλάχιστον) κόσμο διαδηλώσεις έχουν βάση τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα εθνικά δίκαια των Παλαιστινίων, όχι το… Ισλάμ. Άλλωστε ο Μετέ δήλωσε ξεκάθαρα τις προτεραιότητές του: Μνημονεύοντας εκ των υστέρων το ανατολικό Τουρκεστάν, τους Τουρκομάνους, τη Μυανμάρ (!) κ.λπ., συμπλήρωσε: «Δηλώσαμε ένα ”όχι” (στις σφαγές) για όπου υπάρχουν Τούρκοι και μουσουλμάνοι»!

Αλλά και οι πολιτικές παρουσίες του συλλαλητηρίου ήταν εντελώς ανάρμοστες για μία φιλοπαλαιστινιακή εκδήλωση. Είναι τουλάχιστον γελοίο να βλέπεις τους κολαούζους του τούρκου προξένου και τα έμμισθα μέλη του παρακρατικού του μηχανισμού να κορδώνονται την παλαιστινιακή μαντίλα, ένα σύμβολο ηρωικού και απελπισμένου αγώνα κατά πάντων. Είναι η ίδια υποκρισία με την οποία ο αφέντης τους στην Άγκυρα δηλώνει δακρύβρεχτα αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, ενώ ταυτόχρονα αφενός διατηρεί στο υψηλότερο σημείο τις διμερείς οικονομικές σχέσεις του με το Ισραήλ κι αφετέρου στηρίζει παντοιοτρόπως, διά του κανιβαλικού και αμερικανοκίνητου ΙΚΙΛ – ISIS, την αποσύνθεση των αραβικών κρατών της περιοχής.

Άλλωστε αυτός ήταν ο απώτερος στόχος της κινητοποίησης: Να φανεί διεθνώς ότι ένας τουρκικός πληθυσμός της ελληνικής επικράτειας συντάσσεται με τη γραμμή της μητέρας πατρίδας (γι’ αυτό και τα αγγλόγλωσσα συνθήματα περίσσεψαν). Θυμίζουμε εδώ ότι ήταν η πρώτη μαζική ανοιχτή διαδήλωση αποκλειστικά μουσουλμανικού κόσμου (συμμετείχαν και κάποιοι ελάχιστοι πλειονοτικοί, καλοπροαίρετοι ή αφελείς) μετά το επεισοδιακό 1988. Ένα βήμα, λοιπόν, έγινε. Κι αν αυτή τη φορά τηρήθηκαν τα προσχήματα και δεν υπήρξαν τουρκικές σημαίες αλλά ελληνικές, την επόμενη φορά (ή τη μεθεπόμενη) δεν θα χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για μια… μικροαλλαγή.

Κώστας Καραΐσκος,
Διευθυντής του «Αντιφωνητή»
Κομοτηνή