Ένα κρασοπότηρο σήμερα

– Ένας κύριος ζητάει τον Περικλή.

– Να περάσει, απαντάει ο Περικλής και να ʼσου στο τραπέζι και ο Αισχύλος!

– Πώς από δω, ποιητή; Μη μου πεις πως ψάχνεις για χορηγία;

– Καλά το μάντεψες, στρατηγέ. Έχω γράψει κάτι καινούργιο και για να το ανεβάσω χρειάζομαι την βοήθειά σου, όπως στους «Πέρσες».

– Πρόκειται πάλι για τραγωδία;

– Ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί. Θα το έλεγα τραγωδία επιστημονικής φαντασίας.

– Και πώς ονομάζεις το νέο σου έργο;

– «Τροϊκανοί!», απάντησε ο Αισχύλος και τότε ποιος είδε τον στρατηγό και δεν τον φοβήθηκε!

Έξαλλος ο Περικλής, διαισθανόμενος προφανώς το μέγεθος του δράματος, έπιασε το γεμάτο κρασοπότηρο και το εκσφενδόνισε στον τοίχο του ταβερνείου.

Ελλάδα 2014 μ.Χ.

Έλληνες αρχαιολόγοι συνθέτουν τα κομμάτια του κρασοπότηρου. «Πρόκειται για σπάνιο εύρημα», λένε οι ειδήμονες και όλα δείχνουν πως το αρχαίο αυτό αντικείμενο θα καταλάβει περίοπτη θέση σε κάποιο μουσείο.

Έχω, όμως, μια σκέψη. Μια ιδέα, λίγο πολύ του κρασιού…

Να, λέω, αυτό το κρασοπότηρο αντί να εκτεθεί προς τέρψη των τουριστών να αξιοποιηθεί έτσι ώστε να ξυπνάει τη μνήμη των πολιτικών. Να τοποθετηθεί, δηλαδή, στην αίθουσα του Υπουργικού Συμβουλίου. Να το βλέπουν ο Αντώνης και ο Βαγγέλης κάθε φορά που παίρνουν αποφάσεις για τον λαό. Να το παίρνουν μαζί τους και οι υπουργοί στα τραπέζια, στις Βρυξέλλες και τα Παρίσια.

Να θυμούνται την Αθήνα του Περικλή και να τη συγκρίνουν με την Ελλάδα του Μνημονίου.

Αλήθεια, πόσα κρασοπότηρα θα είχε σπάσει εκείνος ο περίφημος άνδρας όταν απειλείτο η Δημοκρατία ή η ελευθερία της πόλης;

Και πόσες ιδέες θα του είχαν κατέβει, όταν έπινε ήρεμος το κρασί του; Ελαφρύνσεις για τον λαό, γη στους ακτήμονες, αριστουργήματα για την Τέχνη, το Πνεύμα και τον Πολιτισμό.

Πίσω από τον Παρθενώνα, ίσως, κρύβεται ένα κρασοπότηρο. Και μάλιστα όχι κρυστάλλινο!