Ποτέ δεν είπατε ένα «ΟΧΙ», κύριε Παπούλια
• Παραλάβατε μια κοινωνία ευημερούσα και έναν λαό που είχε τον επιούσιο, και τον αφήνετε τέσσερα χρόνια τώρα να τρέχει στα συσσίτια και στα σκουπίδια για να φάει, ενώ η αγορά έχει γεμίσει λουκέτα και οι άνεργοι έχουν φτάσει τους 1.500.000. Και ποτέ δεν σας είδε δίπλα του όλος αυτός ο κόσμος… Δεν τον υπερασπισθήκατε από τη φοροεπιδρομή και τη καταλήστευση του μισθού του, της σύνταξής του. Δεν είπατε ένα «όχι» στην κυβέρνηση. Αντίθετα, αποδεχθήκατε τις εντολές της, υπογράφατε τη μία μετά την άλλη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου –και δεν χρειαζόταν τέτοιος… συνωστισμός–, χωρίς να υπάρχει θέμα έκτακτης ανάγκης, με καταστρατήγηση και του Συντάγματος και των διαδικασιών του Κοινοβουλίου, συμβάλλοντας στον βάναυσο τραυματισμό της ποιότητάς του.
• Δεν είπατε ένα «ως εδώ» στην «τρόικα», στους δανειστές, στους φίλους σας τους Γερμανούς… Δεν προστατεύσατε τον ελληνικό λαό από την εκδικητική μανία τους και πέσανε σαν κοράκια πάνω του…
• Σιωπητήριο στα εθνικά θέματα. Σε όλα τα μέτωπα έκαναν βήματα μπροστά όλοι αυτοί που υποβλέπουν την Ελλάδα. Μόλις προχθές σας ευχαριστούσε ο αλβανός ομόλογός σας για το… διαβατήριο που τους δώσαμε για να μπουν στην ΕΕ χωρίς να απαιτήσουμε ως προϋπόθεση την τήρηση της συμφωνίας για την ΑΟΖ και τώρα πάνε να εξαφανίσουν την ελληνική μειονότητα της Χειμάρρας…
• Γιορτάσατε τα 40χρονα γενέθλια της αποκατάστασης της Δημοκρατίας μας, όμως 40 χρόνια τώρα η Κύπρος μας όχι μόνο δεν είδε τη δική της αποκατάσταση, της εθνικής της κυριαρχίας, αλλά ο «Αττίλας» παραμένει εκεί και κάνει βήματα για άλωση της ελεύθερης Κύπρου. Δεν σας είδαμε να μιλήσετε, να πάρετε το αεροπλάνο και να πάτε σε όλες τις πρωτεύουσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να πείτε στους ηγέτες της ότι δεν μπορεί ξένο κράτος, η Τουρκία, που έχει πάρει προενταξιακή διαδικασία, δυστυχώς και με τη δική μας υπογραφή, να κατέχει διά των όπλων το 37% της Κύπρου, κράτους-μέλους της, και οι Βρυξέλλες να σιωπούν στο έγκλημα που συνεχίζεται… Με την Ελλάδα σιωπώσα επίσης…
• Σωστές οι επισημάνσεις για τη Χρυσή Αυγή, αλλά δεν διερωτηθήκατε πώς προέκυψε ξαφνικά, όταν ακόμη και μετά την επτάχρονη τυραννία τέτοιο ακραίο μόρφωμα δεν είχε μπορέσει να ευδοκιμήσει; Κάποιοι άφησαν τις Θερμοπύλες ανοικτές, και σε αυτό έχετε ευθύνη κι εσείς.
• Πολύ αργά θυμηθήκατε τη νέα γενιά. Στα κοντά δέκα χρόνια που είστε Αρχηγός του κράτους, πότε σταθήκατε πλάι της; Πότε μπήκατε μπροστά για όλα αυτά τα νέα παιδιά; Στα πέντε χρόνια της κρίσης, πότε απλώσατε το χέρι στους νέους μας, στο μέλλον της χώρας μας, που είδαν να γκρεμίζονται τα όνειρά τους και να μην ξέρουν πού να σταθούν;
Σε επτά μήνες, τον Φεβρουάριο του 2015, συμπληρώνεται η δεύτερη θητεία σας, κλείνετε δέκα ολόκληρα χρόνια στην ηγεσία της Ελλάδας, στη θέση του επικεφαλής του Ελληνισμού όπου Γης, αξίωμα ζηλευτό αλλά και πολύ βαρύ, που θέλει και γερές πλάτες και κάθε μέρα να είσαι στην πρώτη γραμμή.
Στη γιορτή για την επέτειο των 40 χρόνων από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας (μια παρένθεση θα μας επιτρέψετε, κύριε Πρόεδρε, η χούντα δεν έπεσε από εδώ, έπεσε από το προδοτικό πραξικόπημα για την ανατροπή του Μακαρίου και την εισβολή του «Αττίλα», που οι δικτάτορες του άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες της Κύπρου και μπήκε λες και έκανε περίπατο… – και όταν έχεις απώλεια εθνικού εδάφους, όταν χάνεται κομμάτι του Ελληνισμού, της Μεγαλονήσου μας, δεν γιορτάζεις, δεν πανηγυρίζεις για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Κλαις, είναι ημέρα θλίψης, προβληματισμού και ευθυνών. Στην Κύπρο πρέπει να είναι στραμμένο το βλέμμα μας, αλλά αυτό δεν συμφέρει, γιατί ξυπνάει μνήμες…) αισθανθήκατε την ανάγκη να δώσετε απαντήσεις στα πάρα πολλά ερωτήματα, απόλυτα δικαιολογημένα, για τη δεκάχρονη παρουσία σας στο ανώτατο αξίωμα της χώρας και την προσφορά σας, ιδιαίτερα στα χρόνια της οικονομικής θύελλας, που σάρωσε τα πάντα, με τη συνενοχή των κυβερνήσεων από το 2009 μέχρι σήμερα.
Σε διαπιστώσεις όμως μείνατε, λες και ήσασταν απλός παρατηρητής. Περισσότερο έμοιαζαν με απολογία αυτά που είπατε, αν και σε κανένα σημείο της σύντομης παρέμβασής σας δεν υπήρχε σταλιά αυτοκριτικής. Προφανώς, νομίζετε ότι εκπληρώσατε την αποστολή σας άριστα και δεν υπάρχει κανένα σύννεφο να σκιάζει το πέρασμά σας από το Προεδρικό Μέγαρο της Ηρώδου Αττικού. Και ότι το Σύνταγμα, το πολίτευμα, δεν σας επιτρέπει τίποτε περισσότερο από το τελετουργικό, να δέχεστε τα διαπιστευτήρια των νέων πρέσβεων και να υπογράφετε τυπικά τους νόμους και τα Προεδρικά Διατάγματα. Δεν θα συμφωνήσουμε. Ο θεσμός, και μάλιστα του Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν είναι το ψυχρό γράμμα του Συντάγματος. Αποκτά ουσία ύπαρξης από το πρόσωπο που υπηρετεί τον θεσμό, ο οποίος υπάρχει για τον λαό, για τη ζωή των ανθρώπων και τη συνέχεια της χώρας. Μία λέξη αρκεί, ένα νεύμα σε πάρα πολλές περιπτώσεις είναι πιο ισχυρό από νόμους και άρθρα του Συντάγματος.
Δεν υπάρχει η παραμικρή καταγραφή ότι σε αυτά τα πέντε χρόνια της καταστροφής σάς είδε δίπλα του ο κόσμος, που έχει περάσει τα πάνδεινα και δικαιούται να σας πει τη ρήση του Ευαγγελίου: «Επείνασα γαρ, και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και ουκ εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και ου συνηγάγετέ με, γυμνός, και ου περιεβάλετέ με, ασθενής και εν φυλακή, και ουκ επεσκέψασθέ με». Και, δυστυχώς, απάντηση δεν έχετε να του δώσετε.
Η προσωπική εκτίμηση δεν μπορεί να αποσιωπήσει την αλήθεια, την πραγματικότητα, που δεν είναι φιλική απέναντί σας. Αποχωρείτε, κύριε Πρόεδρε, από το Προεδρικό Μέγαρο χωρίς να έχετε αφήσει πίσω σας το παραμικρό στίγμα, ένα κάποιο αποτύπωμα, να λέει ο λαός «αυτό το έκανε ο Κάρολος Παπούλιας»… Αν στη θέση σας ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, θα είχε φέρει τα πάνω κάτω. Πολλά, πάρα πολλά θα ήταν διαφορετικά. Λιγότερος πόνος, δυστυχία και τρόμος θα υπήρχε.