Ομιλία Γιούνκερ: κενή περιεχομένου!

Τα δύο αυτά συστημικά κόμματα μοιράστηκαν μεταξύ τους και τους τίτλους. Το Λαϊκό Κόμμα, ως ισχυρότερο, πήρε την προεδρία της ΕΕ ενώ το Σοσιαλιστικό Κόμμα πήρε την προεδρία του Ευρωκοινοβουλίου με τον κ. Σουλτς. Στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής, βεβαίως, οι ηγέτες των κρατών-μελών δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν στη διανομή των υπολοίπων αξιωμάτων της ΕΕ, λόγω υπερβολικών διεκδικήσεων ορισμένων χωρών που ήθελαν να πάρουν τη μερίδα του λέοντος. Και έτσι το πρόβλημα της διανομής των αξιωμάτων παρέμεινε για την επόμενη Σύνοδο Κορυφής. Όλα αυτά σημαίνουν ότι δεν υπάρχει δημοκρατική νομιμοποίηση της ηγεσίας της ΕΕ, ούτε και της ΟΝΕ.

Μετά την εκλογή του, ο νέος πρόεδρος της Κομισιόν κ. Γιούνκερ, στην Ολομέλεια της Ευρωβουλής, προέβη σε ένα είδος προγραμματικών δηλώσεων και ευχαριστιών για την εμπιστοσύνη που έδειξε στο πρόσωπό του η μεγάλη πλειοψηφία του Ευρωκοινοβουλίου. Όμως, από την προγραμματική ομιλία του έλειπαν τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για να μετατραπεί η ΕΕ σε ένωση των λαών. Τα ακανθώδη προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η ΕΕ δεν προκάλεσαν το ενδιαφέρον του κ. Γιούνκερ. Πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν μας είπε στην ομιλία του: Τι θα γίνει με την πολιτική λιτότητας; Θα συνεχίσει η νέα Κομισιόν να στηρίζει αυτή την καταστροφική πολιτική που στηρίζεται πάνω στις επιδιώξεις της Γερμανίας;

Όπως είναι γνωστό, η τωρινή κρίση ξεκίνησε από τις ΗΠΑ. Εκεί, όμως, η σωστή πιστωτική και νομισματική πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνηση Ομπάμα και η διοίκηση της FED οδήγησαν στη γρήγορη έξοδο των ΗΠΑ από την κρίση και επανέφεραν την αμερικανική οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά. Και τούτο κατέστη δυνατό με την τόνωση της ρευστότητας στην αγορά και με την έμμεση βελτίωση των εισοδημάτων, όπως, για παράδειγμα, τη γενίκευση των επιδομάτων ανεργίας και της κοινωνικής ασφάλισης, η οποία και οδήγησε σε αύξηση της κατανάλωσης. Όταν η κρίση μεταφέρθηκε από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη, η τότε διοίκηση της ΕΚΤ (Τρισέ – Παπαδήμος), υπακούοντας στις προτροπές του δίδυμου Μέρκελ – Σόιμπλε, ακολούθησε πολιτική λιτότητας που επέφερε σημαντική μείωση της ρευστότητας στις ευρωπαϊκές αγορές και μείωση σε μεγάλο βαθμό της ενεργού ζήτησης αγαθών και υπηρεσιών. Έτσι, σήμερα, η ευρωπαϊκή οικονομία μαστίζεται από τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, δηλαδή υψηλή ανεργία, μείωση της παραγωγής και της απασχόλησης, επενδυτική αδράνεια και αναπτυξιακή στασιμότητα. Τώρα ξύπνησε και η ΕΚΤ (Ντράγκι), η οποία επιθυμεί να προχωρήσει σε πολιτική μηδενισμού του επιτοκίου του ευρώ και αύξηση της ρευστότητας της αγοράς με την πιστωτική επέκταση του τραπεζικού συστήματος των ευρωπαϊκών κρατών. Για όλα αυτά, που κατατυραννούν την οικονομία των κρατών-μελών της ΕΕ, ο κ. Γιούνκερ στην ομιλία του δεν ανέφερε τίποτα. Επειδή, όμως, είναι ευφυής άνθρωπος, ελπίζουμε ότι σύντομα σε ομιλία του θα θίξει και το θέμα της εσφαλμένης οικονομικής πολιτικής που ακολουθήθηκε από την απερχόμενη Κομισιόν και θα μας πει και το δικό του πρόγραμμα, ώστε η ευρωπαϊκή οικονομία να μπορέσει να ξεφύγει από την τωρινή κατάσταση στασιμότητας και να καταφέρει να ακολουθήσει πλέον μια αναπτυξιακή πορεία.

Το άλλο μεγάλο ερώτημα είναι: Υπάρχει δημοκρατική νομιμοποίηση της ηγεσίας της ΕΕ και της Ευρωζώνης; Σήμερα οι ηγεσίες αυτές διαχειρίζονται την τύχη 400 εκατ. πολιτών της Ευρώπης. Και αν εξαιρέσουμε την εκλογή, για πρώτη φορά, του προέδρου της Κομισιόν από το Ευρωκοινοβούλιο, οι υπόλοιποι αξιωματούχοι της ΕΕ και της Ευρωζώνης επιλέγονται, δεν εκλέγονται. Οι ευρωπαίοι πολίτες ουσιαστικά δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα. Όταν οι αξιωματούχοι επιλέγονται και δεν εκλέγονται από τον λαό, η συμπεριφορά τους είναι υπέρ των συμφερόντων εκείνων που τους επέλεξαν. Να γιατί η ΕΕ δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά και γρήγορα την κρίση, γιατί ήταν διορισμένη, δηλαδή επιλεγμένη από το σύστημα και υπόδουλη σ’ αυτούς που την επέλεξαν. Ο εκδημοκρατισμός της ΕΕ και της Ευρωζώνης είναι μεγάλη ανάγκη, εάν θέλουμε να φτιάξουμε την ΕΕ των εθνών και όχι την ΕΕ των συμφερόντων. Στην ομιλία του ο κ. Γιούνκερ δεν ασχολήθηκε με το θέμα του εκδημοκρατισμού, που ασφαλώς θα το έχει εντοπίσει ως μεγάλη αδυναμία. Και θα έχει διαπιστώσει βεβαίως ότι όλα τα θεμελιώδη όργανα της ΕΕ και της Ευρωζώνης διοικούνται από μια ελίτ η οποία δεν ανανεώνεται. Η ελίτ αυτή επιλέγεται μεταξύ των ανθρώπων που έχουν πανευρωπαϊκή νοοτροπία και είναι πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν τυφλά τις υποδείξεις του συστήματος. Οι αξιωματούχοι να έχουν πανευρωπαϊκή νοοτροπία, αλλά να έχουν και εθνική συνείδηση. Βέβαια, για να επιτευχθούν όλα αυτά, πρέπει να προηγηθεί ο εκσυγχρονισμός του πρωτογενούς και του παράγωγου δικαίου της ΕΕ και να καταρτισθεί και να εφαρμοστεί ένα ευρωπαϊκό Σύνταγμα.

Η ΕΕ φυσικό ήταν να υποστηρίζει σε κάθε κράτος τον πλέον φανατικό φίλο της. Γι’ αυτό και τα περισσότερα κράτη -για να μην πούμε όλα- ορκίζονται τυφλή υπακοή σε όσα αποφασίζει η Κομισιόν και το Eurogroup. Και οι ηγέτες έχουν θάψει στο υποσυνείδητο την εθνική τους νοοτροπία. Όλος ο μηχανισμός της ΕΕ στηρίζει τους ευρωπαίους ηγέτες και τους προβάλλει ως χαρισματικούς ενώ οι λαοί πέφτουν θύματα αυτής της κατάστασης. Ακόμη και στις ΗΠΑ, που συγκροτείται από πολλές πολιτείες, σε κάθε πολιτεία ο λαός ψηφίζει ως κυβερνήτες τους ηγέτες εκείνους που είναι αφοσιωμένοι στην επίλυση των τοπικών προβλημάτων. Δηλαδή έχουν τοπική νοοτροπία και συνείδηση. Αντίθετα, η ΕΕ προσπαθεί πάντα να επιλέγονται άνθρωποι αδιάφοροι στα τοπικά προβλήματα ως πρωθυπουργοί, άνθρωποι που υπακούουν τυφλά στα παραγγέλματα της Κομισιόν και του Eurogroup. Στην ομιλία του ο κ. Γιούνκερ δεν είδαμε καμία αναφορά για προσπάθεια εκδημοκρατισμού της ΕΕ.

Μια άλλη αδυναμία που παρουσιάζει η ΕΕ είναι η προσπάθειά της να ρυμουλκήσει την αγορά εργασίας στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών. Και για τον λόγο αυτό όπου μπορεί διαλύει τις εργασιακές σχέσεις και την αγορά εργασίας. Το κράτος τώρα έχει εγκαταλείψει τον εργαζόμενο λαό και αδιαφορεί για την κοινωνική συνοχή. Αυτό το ζούμε την τελευταία τετραετία εδώ στην Ελλάδα. Όλες οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης έχουν πλέον κατεδαφιστεί και οι εργαζόμενοι, χωρίς καμία -πλέον- προστασία από το κράτος, έχουν παραδοθεί στο έλεος του Θεού.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν) η οποία τερμάτισε πρόσφατα τη θητεία της, όπως και σχεδόν όλες οι προηγούμενες, ουδέποτε ανέλαβε πρωτοβουλία για την επανίδρυση του κοινωνικού κράτους, που σχεδόν σε όλα τα κράτη-μέλη έχει καταργηθεί. Το κοινωνικό κράτος πρέπει να επανιδρυθεί και να εφαρμοστεί σε όλα τα κράτη-μέλη με ομοιόμορφους κανόνες. Γιατί σήμερα ορισμένα κράτη της ΕΕ διατηρούν μερικούς θεσμούς κοινωνικής αλληλεγγύης και προστασίας, σε μια προσπάθεια διατήρησης της κοινωνικής ισορροπίας -ή, αν προτιμάτε, της κοινωνικής συνοχής. Και πρέπει να σημειώσουμε ότι κοινωνικό κράτος δεν είναι τα διάφορα επιδόματα που δίνονται σε αδύναμους πολίτες. Βασικό μέλημα του κοινωνικού κράτους είναι η διατήρηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Στο παρελθόν, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, έγινε μια προσπάθεια να καταρτιστεί ο χάρτης των δικαιωμάτων των εργαζομένων, όμως η προσπάθεια αυτή εγκαταλείφθηκε εν τη γενέσει της. Γιατί ήταν μακριά από τους στόχους του συστήματος. Δεν είδαμε στην ομιλία του ο κ. Γιούνκερ να αναφέρεται στη βαθμιαία εξασθένηση του κοινωνικού κράτους ή εάν θα προσπαθήσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να διατηρήσει την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων και τους άλλους θεσμούς πρόνοιας και αλληλεγγύης.

Μια βαριά αρρώστια της ηγεσίας της ΕΕ και της ΟΝΕ είναι η διαπλοκή με την οικονομική ολιγαρχία. Το φαινόμενο της διαπλοκής είναι διαδεδομένο όχι μόνο στα κράτη της Δύσης, αλλά σε όλα τα κράτη του πλανήτη μας. Και παντού η πολιτική εξουσία πειθαρχεί στις απαιτήσεις που προβάλλει η οικονομική ελίτ, που δεν είναι άλλη από τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες. Επιτέλους η εξουσία, και στα κράτη-μέλη της ΕΕ και σε όλο τον πλανήτη, πρέπει να επανέλθει στα χέρια των εκλεγμένων ηγετών. Πάντως η απαγκίστρωση της πολιτικής εξουσίας από την οικονομική δύναμη είναι πολύ δύσκολο και σχεδόν ακατόρθωτο εγχείρημα. Όμως από κάποιον κάποτε πρέπει να αρχίσει.

Ελπίζουμε ότι οι παραπάνω αδυναμίες της ΕΕ είναι γνωστές στον νέο πρόεδρο της Κομισιόν και πιστεύουμε ότι στην επόμενη ομιλία του, όταν αναλάβει την Προεδρία της Κομισιόν, θα θελήσει να ασχοληθεί με τις αδυναμίες που ενδεικτικά απαριθμήσαμε παραπάνω.

ΥΓ.: Με απόφαση και του ΟΗΕ, η Μεσόγειος έγινε η λεκάνη της καταστροφής των χημικών που διαθέτει η Συρία. Όπως είναι γνωστό, η Μεσόγειος είναι μια κλειστή θάλασσα, που θα καταστραφεί εντελώς με τη διασπορά των χημικών. Οι ηγεσίες των μεσογειακών κρατών γιατί δεν αντέδρασαν; Μήπως οι επιστήμονες θα έπρεπε να βρουν έναν άλλο τρόπο εξουδετέρωσης των χημικών; Ωστόσο και η ΕΕ είχε κάθε υποχρέωση να αντιδράσει, για να προστατεύσει τα κράτη-μέλη του Ευρωπαϊκού Νότου. Επειδή από κάθε αρμόδιο τηρείται σιγή ιχθύος, ας ελπίσουμε να μην έχει πραγματοποιηθεί ήδη η καταστροφή αυτή στη Μεσόγειο.