Η πολιτική μετάλλαξη των κεντροδεξιών κομμάτων

Τα δεξιά και κεντροδεξιά κόμματα, ανεξαρτήτως της πολιτικής που ασκούσαν, που πολλές φορές δεν ήταν πάντα συνεπής με τα ιδεολογικά προτάγματα του οικονομικού φιλελευθερισμού, διαμόρφωσαν μια πολιτική / ιδεολογική ταυτότητα που ήταν ανεξίτηλα χαραγμένη ως προς τα χαρακτηριστικά της στους ψηφοφόρους και τα μέλη αυτών.

Τα κόμματα αυτά υποστηρίζονταν κατά βάση από ανθρώπους που αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά της οικονομικής δραστηριότητας της χώρας, ελεύθερους επαγγελματίες, επιχειρηματίες μικρού και μεσαίου μεγέθους, επιστήμονες, δικηγόρους, γιατρούς, φαρμακοποιούς, όπως και στελέχη της δημόσιας διοίκησης, των Ενόπλων Δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας. Οι κοινοί ιδεολογικοί παρονομαστές τους ήταν αφενός η οικονομική δραστηριότητα σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς και ανταγωνισμού και αφετέρου ο λαϊκός τους χαρακτήρας και η ταύτιση με πατριωτικές και εθνικές ιδέες, όπου το ευρύτερο καλό του έθνους αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα έναντι όλων.

Με την επέλευση της κρίσης, όμως, αποδεικνύεται ότι τα κεντροδεξιά κόμματα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, συμπεριλαμβανομένης της Νέας Δημοκρατίας, απομακρύνθηκαν από τις αρχές των ψηφοφόρων τους, οι οποίοι αναζητούν νέες διεξόδους ιδεολογικής και πολιτικής εκπροσώπησης.

Χάθηκε ο λαϊκός χαρακτήρας της ακολουθούμενης πολιτικής και το πατριωτικό της πρόταγμα υπέρ μιας υποτιθέμενης ευρωπαϊκής ιδέας, που οδηγεί σε μια άχρωμη και άοσμη Ευρώπη της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών που αδιαφορεί για τα εθνικά αιτήματα και τις πατριωτικές ανησυχίες.

Χάθηκε επίσης και ο φιλελεύθερος χαρακτήρας της οικονομικής πολιτικής προς όφελος μιας τυφλής μονεταριστικής εμμονής στη δημοσιονομική λιτότητα και την προστασία του τραπεζικού συστήματος. Τα σημερινά κεντροδεξιά κόμματα αδιαφορούν για την αστική τάξη που τα υποστήριζε και ενδιαφέρονται μόνο για τα συμφέροντα των κολοσσών πολυεθνικών επιχειρήσεων και της τραπεζοκρατίας.

Αντιστοίχως, οι εκπρόσωποι των επαγγελματικών και κοινωνικών ομάδων που πλήττονται, στρέφονται προς άλλους φορείς πολιτικής εκπροσώπησης. Άλλοι προς ευρωσκεπτικιστικά σχήματα φιλελεύθερης οικονομικής κατεύθυνσης, όπως ο Φάρατζ και ο Γκρίλο, άλλοι προς ακροδεξιά / πατριωτικά κινήματα όπως αυτό της Μαρίν Λεπέν ή όσοι εμφορούνται από αισθήματα οργής λόγω της οικονομικής εξαθλίωσης, σε σκληρά εθνικιστικά σχήματα όπως η Χρυσή Αυγή ή το ουγγρικό Γιόμπικ. Τέλος, οι περισσότεροι παραμένουν πολιτικά ανέστιοι και περιμένουν να αναδειχθούν δυνάμεις που θα εκπροσωπήσουν τον επιστήμονα, τον μικρομεσαίο επιχειρηματία, τον πατριώτη.

Το βέβαιον είναι ότι στις χώρες που πλήττονται από την κρίση τα κεντροδεξιά κόμματα αδυνατούν πλέον να εκφράσουν τον παραδοσιακό κόσμο τους, υποστηρίζονται μόνο από πολίτες που έχουν ως γνώμονα τον φόβο και έχουν μπει πλέον σε πορεία αργής αλλά αναπόφευκτης συρρίκνωσης και παρακμής λόγω της γενετικής μετάλλαξης του πολιτικού τους DNA.