Δεν υπάρχει παράδειγμα
Αυτοί, λοιπόν, που οδήγησαν τα πράγματα σ’ αυτό το έσχατο σημείο και ευθύνονται γι’ αυτό το κατάντημα, δεν μπορεί και να διορθώσουν την κατάσταση. Ακριβώς για τον λόγο αυτό και οι πολίτες αποστρέφουν το πρόσωπό τους από το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Οι πολιτικοί μας μνημονεύουν διαφόρους πολιτικούς, που κυβέρνησαν την Ελλάδα, αλλά αποφεύγουν επιμελώς να αναφέρονται στον Ιωάννη Καποδίστρια, αυτόν τον πραγματικό εθνικό κυβερνήτη της Ελλάδος. Αυτό γίνεται γιατί αυτός έδωσε πρώτος το παράδειγμα, ενώ σήμερα δεν υπάρχει παράδειγμα.
Όταν ο μέγας αυτός Έλλην πληροφορήθηκε, ευρισκόμενος στη Ρωσία, την εκλογή του ως κυβερνήτη της Ελλάδος από την Εθνική Συνέλευση της Τροιζηνίας, δείτε ποιες ήταν οι πρώτες του ενέργειες πριν καν αφιχθεί και αναλάβει τα καθήκοντά του. Είχε προηγουμένως πέντε συναντήσεις με τον Τσάρο προκειμένου να τον πείσει να δεχθεί την παραίτησή του. Ο Τσάρος είχε επιστρατεύσει και τη μητέρα του Μαρία Θεοδώρεβνα να τον μεταπείσει, λέγοντας του ότι θα διακινδυνεύσει τη ζωή του στην Ελλάδα. Η απάντηση του Καποδίστρια ήταν η εξής: «Εάν δεν δεχθώ την εκλογή μου και η Ελλάς γονατίσει, τι θα πουν για μένα; Να, ένας άνθρωπος που μπορούσε να τη σώσει και προτίμησε μία λαμπρή θέση στη Ρωσία από τη σωτηρία της πατρίδος του και την άφησε να χαθεί; Αφιέρωσα τη νεότητά μου στην υπηρεσία του αειμνήστου μεγαλόψυχου υιού σας. Έτσι, μπορώ σήμερα να προσφέρω στην Ελλάδα τη θυσία των γηρατειών μου». Εγνώριζε το υπάρχον χάος και γι’ αυτό πληροφορεί τον φίλο του Δημήτριον Ιγγλέση τα εξής εκπληκτικά: «Όσον τα κατ’ εμέ, καίτοι ολίγος την περιουσίαν, έγραψα ήδη τον αδελφό μου να προσφέρη άνευ αναβολής εις το έθνος πάν ό,τι με ευρίσκεται, αλλά τούτο δεν αναβαίνει, κατ’ ατυχία, επέκεινα των πεντήκοντα χιλιάδων φράγκων».
Συγχρόνως αποστέλλει και προς τους πλουσίους Έλληνες εμπόρους της Μόσχας την από 14-7-1927 επιστολή του, στην οποία διαλαμβάνει και τα εξής: «Φίλτατοι ομογενείς, τούτον νομίζω τελευταίον και φρικτότατον κίνδυνον της πατρίδος, και δι’ αυτό μάλλον κατεπείγουσαν βλέπω την ανάγκην χρηματικής βοηθείας. Και εγώ ήδη επρόσφερα ό,τι ηδυνάμην… τας χρείας της δυστυχούς Ελλάδος τούτων δε των πόρων ήδη ελαττωθέντων, η πατρίς σήμερον μόνον από τα ίδια της τέκνα ελπίζει. Σας ορκίζω λοιπόν, αγαπητοί φίλοι, εις το όνομα της Αγίας μας πίστεως, βοηθήσατε την πατρίδα, βοηθήσατέ την άνευ αναβολής. Αν ήσθε χριστιανοί, αν ήσθε Έλληνες, αν αγαπάτε το έθνος σας και υμάς αυτούς, βοηθήσατε ταχέως, χείρα γενναίαν ταχέως εκτείνατε. Μη χάνετε καιρόν ζητούντες, τι ο εις έδωσε, τι ο άλλος να δώση έπρεπε. Άλλ’ έκαστος υμών, με την χείρα επί της καρδίας, ερωτών την συνείδησίν του, ας δώση ό,τι δύναται… μόνη η πατρίς δύναται, καλώς οικουμένη, να σκεπάση επί ξένην την τιμήν, την ευτυχίαν και τα δικαιώματα των τέκνων της». Αποτέλεσμα: Σε λίγο χρονικό διάστημα συγκέντρωσε 200.000 φράγκα. Ακολούθησαν το παράδειγμά του και οι πλούσιοι Έλληνες της Μόσχας. Είχε δώσει πρώτος αυτός το παράδειγμα. Σήμερα ουδείς δίδει το παράδειγμα, αλλά οι έχοντες την εξουσία εφαρμόζουν το ψαλμικό: «Διεμερίσαντο τα ιμάτια μου εαυτοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον» (ψαλμ. κα-19).
Και ουδείς, βεβαίως, από τους πλούσιους Έλληνες είναι διατεθειμένος να βοηθήσει, αφού είναι βέβαιος ότι η όποια προσφορά του θα γίνει βορά των αδηφάγων και θα έχει την τύχη που είχαν και οι προσφορές για τους πληγέντες από τους εμπρησμούς και τις πυρκαγιές στην Ηλεία, όπου ακόμη ψάχνουν, δήθεν!
Πώς είναι δυνατόν να ελπίζουν οι πολίτες και πολύ περισσότερο οι πολύτεκνοι ότι μπορεί να υπάρξει ανόρθωση
της Ελλάδος;