Φύλλο συκής
Από τον Φεβρουάριο του 2015 μέχρι τον Ιούνιο του 2016 (πέρας βουλευτικής περιόδου) μεσολαβούν 16 μήνες βουλευτικών απολαβών και άλλων ωφελημάτων (συντάξιμος χρόνος κ.λπ.) τα οποία κανένας βουλευτής δεν θα ήθελε να απεμπολήσει, εμπλεκόμενος πρόωρα σε μια εκλογική περιπέτεια με βέβαιες δαπάνες και αβέβαιο εκλογικό αποτέλεσμα.
Κατά τη μακρά κοινοβουλευτική μου εμπειρία στο Προεδρείο της Βουλής είχα την ευκαιρία να λάβω μέρος στην εκλογή τριών Προέδρων της Δημοκρατίας (Χρ. Σαρτζετάκη, Κων. Καραμανλή, Κων. Στεφανόπουλου). Βουλευτές όλων των κομμάτων μου εκμυστηρεύονταν την επιθυμία τους να ψηφίσουν τον προτεινόμενο από την κυβέρνηση Πρόεδρο, αν η επιθυμία (βούληση) δεν προσέκρουε στην κομματική πειθαρχία, η παραβίαση της οποίας ενείχε τον γνωστό και βέβαιο κίνδυνο της διαγραφής.
Είχα πάντοτε την άποψη, την οποία είχα υποστηρίξει και σε διάφορα άρθρα μου, ότι η εκάστοτε Βουλή πρέπει να αναδεικνύει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με άλλα λόγια η μη εκλογή ΠτΔ να μην αποτελεί λόγο πρόωρης διάλυσής της. Σε αυτήν τη θέση παραμένω υπό την αίρεση, όμως, της ομαλής λειτουργίας του πολιτεύματος της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Όταν, όμως, σήμερα το πολίτευμα παραβιάζεται από τις συνεχείς και διαρκείς πράξεις της κυβέρνησης, όταν το Σύνταγμα δεν τηρείται και οι θεσμοί της Δημοκρατίας αμαυρώνονται, η εξαίρεση από την αρχή αυτή είναι αναγκαία.
Όταν είναι προφανές, προφανέστατο ότι η συγκυβέρνηση οδηγεί τη χώρα μέρα με τη μέρα σε βαθύτερη εξάρτηση και τον λαό σε μακροχρόνια οικονομική υποδούλωση, μπαίνει ζήτημα απελευθέρωσης.
Όταν η συγκυβέρνηση, με νεοδοσιλογική νοοτροπία, δολίως ή αφελώς δεν έχει σημασία (και ο κατοχικός νεοδοσιλογισμός υπηρετούσε τον κατακτητή πολλές φορές άνευ δόλου, γιατί «πίστευε» στη σωτηρία της πατρίδας από την απειλή μεγαλύτερου κινδύνου), υπάρχει μείζων λόγος έγερσης της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων.
Όταν η δήθεν κυβερνητική σταθερότητα υπαγορεύεται από τους επικυρίαρχους της ΕΕ και τους τοκογλύφους δανειστές και η όποια κυβερνητική σταθερότητα έχει ως στόχο την ακόμα πιο βαθιά εξάρτηση της χώρας και του λαού της, αυτή η «κυβερνητική σταθερότητα» πρέπει να ανακοπεί. Η κυβερνητική σταθερότητα δεν αποτελεί δόγμα. Δόγμα αποτελεί η κυριαρχία του λαού.
Άλλωστε, από την εποχή της εθνικής απελευθέρωσης, η χώρα γνώρισε την πρόωρη λήξη εβδομήντα και πλέον κυβερνήσεων, πολλές από τις οποίες την περίοδο της πρώτης βαυαροκρατίας και της οθωνοκρατίας στην Ελλάδα. Αλλά η χώρα δεν χάθηκε, απεναντίας λυτρωνόνταν, ορθοποδούσε και προχωρούσε.
Η κυβερνητική σταθερότητα νοείται όταν υπηρετεί τα συμφέροντα του έθνους και του λαού. Όταν όμως αυτά αναιρούνται εξαιτίας της πολιτικής της, τότε γίνεται στόχος ανατροπής.
Ορθώς επιχειρείται η συσπείρωση δυνάμεων για τη συγκρότηση του κοινοβουλευτικού δημοκρατικού μετώπου για την ανατροπή της συγκυβέρνησης μέσα από τη μη εκλογή ΠτΔ από την παρούσα Βουλή. Την υπαγορεύουν εθνικοί λόγοι απελευθέρωσης.
Επειδή, όπως υποστηρίχθηκε και στην αρχή, οι εποχές έχουν αλλάξει και υπάρχει και ο κίνδυνος να εκμαυλιστούν συνειδήσεις, πρέπει να σφυρηλατηθεί η ιδεολογία της σωτηρίας του λαού και της πατρίδας, ώστε να υποχωρήσει στις συνειδήσεις η ατομική πολιτική ιδιοτέλεια. Κανένας βουλευτής του αντιπολιτευτικού φάσματος στη Βουλή δεν πρέπει να φορέσει το φύλλο συκής που αφειδώς και ανερυθριάστως θα προσφέρει η συγκυβέρνηση και οι διαπλεκόμενες με αυτή ξένες και ντόπιες δυνάμεις. Η ώρα της ανατροπής θα είναι η ώρα της εθνικής πολιτικής και κοινωνικής απελευθέρωσης.