Η Ζυρίχη άνοιξε την πόρτα στον Αττίλα

Και είναι υποχρέωσή μας να κάνομε αυτήν την αναδρομή, διότι είτε από παχυλή άγνοια είτε εξυπηρετώντας κομματικές σκοπιμότητες, πλάθονται και σερβίρονται απ’ όλα τα ΜΜΕ απίθανες ιστορίες που τις εμπεδώνουν οι νεότεροι ως θέσφατα, αλλά που έχουν τόση σχέση με την αλήθεια και την πραγματικότητα όση «ο… φάντης με το ρετσινόλαδο». Και για να πούμε την τελευταία κουβέντα πρώτη, δύο (2) και μόνον δύο πρωθυπουργοί της Ελλάδος υπηρέτησαν επωφελώς την άγια κυπριακή υπόθεση: Ο στρατάρχης Παπάγος που εκώφευσε στις παραινέσεις, συμβουλές και απειλές των συμμάχων, και όχι μόνον έφερε το Κυπριακό ενώπιον του ΟΗΕ, αλλά οργάνωσε και τον ένοπλο αγώνα της ΕΟΚΑ. Ο άλλος μεγάλος και άξιος της πατρίδος έλλην Πρωθυπουργός ήταν ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου που, όταν ως αρχηγός της Ενώσεως Κέντρου εξελέγη με 52% τον Φεβρουάριο του 1964, διαπιστώσας πως οι Συμφωνίες της Ζυρίχης θα ήσαν οι πλέον αποφράδες για την Κύπρο, ούτε στιγμή δεν κιότεψε με τους λεονταρισμούς της Τουρκίας. Απλά δήλωσε: «Εάν μπείτε στο φρενοκομείο θα σας ακολουθήσομε» και τέλος «θέσας τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων» αντελήφθη που το «πάει ο Μακάριος» και χωρίς φανφάρες, εξόπλισε με βαρύ οπλισμό την Κύπρο και την έκανε απόρθητο φρούριο. Που τελικά αφόπλισαν οι στρατιωτικοί της χούντας που αποδείχτηκαν αντί για «γεράκια» σκέτοι μπούφοι.

Αλλά ας πάρουμε τα γεγονότα από την αρχή. Την Κύπρο, που αγόρασαν οι Άγγλοι από τους Τούρκους, την ενέταξαν στις αποικίες τους και δεν είχαν σκοπό να την αποχωριστούν ποτέ. Και για να κοπούν οι φαντασιώσεις των αθεράπευτα ρομαντικών Κυπρίων περί του δικαιώματος ελευθερίας και αυτοδιαθέσεως, ο αρμόδιος επί των Αποικιών υπουργός της Αυτής Μεγαλειότητος τους πέταξε κατάμουτρα ένα «ουδέποτε». Είδαν όμως οι Κύπριοι ξεβράκωτους ιθαγενείς κραδαίνοντας δόρατα, είδαν ανθρωποφάγους στολισμένους με κόκαλα ιεραποστόλων να αποκτούν με δόξα και τιμή την ελευθερία τους και διερωτήθηκαν:
«Εμείς γιατί όχι, δηλαδή; Στο πηγάδι κατουρήσαμε;».

Και απευθύνθηκαν στη μαμά Ελλάδα για να πράξει τα δέοντα. Καταρρακωμένη από τον δεκαετή πόλεμο τόλμησε κάτι να ψελλίσει στους άγγλους συμμάχους της περί «δικαιωμάτων» κ.λπ.

Με βρετανικό χιούμορ αντιμετώπισαν οι Εγγλέζοι τις ζητιανιές μας, μέχρι που βρέθηκε ένας Πλαστήρας και τόλμησε κάτι να υποτονθορύσει δημοσίως, αλλά τον έβαλαν εγκαίρως στη θέση του, ή μάλλον τον… έβγαλαν από τη θέση τού πρωθυπουργού. Αργότερα ο Παπάγος, πανίσχυρος χάρη στο πλειοψηφικό σύστημα με το οποίο διενεργήθηκαν οι εκλογές, αλλά και με την «επάρατο» να του «κρούει την θύρα», έφερε το αίτημα της αυτοδιαθέσεως στα Ηνωμένα Έθνη, όπου, με την επέμβαση των Αμερικανών που κουμαντάριζαν την Ελλάδα, αυτό απερρίφθη. Στην Κύπρο όμως οι μαχητές της ΕΟΚΑ, με την πετυχημένη ένοπλη δράση τους, τσάκιζαν τα κόκαλα των Εγγλέζων.

Και τότε η γηραιά Αλβιών κατέφυγε στην παλιά της τέχνη: «Διαίρει και βασίλευε»! Έβαλε στο παιχνίδι και τους Τούρκους, που παρακολουθούσαν αδιάφοροι την ελληνοβρετανική διαφορά. Στο εντελώς αθώο έστειλαν πρόσκληση στην Αθήνα να μετάσχει σε τριμερή διάσκεψη (Ελλάς-Μεγάλη Βρετανία-Τουρκία) στο Λονδίνο για την Κύπρο. Ήταν μια «φόλα» που κανένας δεν πίστευε ότι οι Έλληνες θα τσίμπαγαν.
«Πρέπει να είναι ηλίθιοι για να δεχτούν», έλεγαν στο Foreign Office.

Την εξουσία στην Αθήνα ασκούσαν, με τον Παπάγο κλινήρη και ετοιμοθάνατο, οι δύο αντιπρόεδροί του, έντιμοι παλαίμαχοι πολιτικοί. Οι Στέφανος Στεφανόπουλος και Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Δέχτηκαν, πήγαν και έτσι αναγνώρισαν ότι οι Τούρκοι για την Κύπρο έχουν το ίδιο ενδιαφέρον με την Ελλάδα. Από εκείνη τη στιγμή ένα πεντακάθαρο και διαυγές ζήτημα περιεπλέκετο και κάθε μέρα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο με τις δολοπλοκίες των Άγγλων και την όρεξη που άνοιξε των Τούρκων.

Στις επόμενες φάσεις του δράματος, τα πρόσωπα ήσαν κυρίως: Ο εθνάρχης Μακάριος, ορκισμένος ενώπιον Θεού και ανθρώπων «να αγωνισθεί μέχρι θανάτου για την Ένωση και μόνον την Ένωση», όρκο που ουδέποτε τήρησε. Και ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδος, ο Κων. Καραμανλής, διορισμένος αρχικά από τον βασιλέα Παύλο, κατάφερε με έναν «τριφασικό εκλογικό νόμο», κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του, να κερδίσει τις εκλογές με… λιγότερες ψήφους από τους συνασπισμένους αντιπάλους του, που διαλύθηκαν εις τα εξ ων συνετέθησαν ύστερα από το αποτέλεσμα. Και έτσι απερίσπαστος ο Καραμανλής διέθεσε όλες του τις δυνάμεις να κλείσει με κάθε τρόπο το Κυπριακό.

Εκεί, ο αγώνας συνεχιζόταν με την ίδια επιτυχία, αλλά με συνεχώς μειούμενες τις αποστολές εφοδίων από τη μητέρα πατρίδα. Αντίθετα πλούσιες ήταν οι «ειδικές αποστολές εντεταλμένων» να καλλιεργήσουν κλίμα συνθηκολόγησης».

Οι Άγγλοι σκληραίνουν τη στάση τους. Αρχίζουν οι εκτελέσεις και φυλακίσεις. Νέα παιδιά οδηγούνται στην αγχόνη κραυγάζοντας «Ζήτω η Ελλάς». Παράλληλα ο Μακάριος, θεωρηθείς ταραξίας, συνελήφθη και εξορίστηκε στις γραφικές Σεϋχέλλες, για να αναθεωρήσει τις απόψεις του εν ηρεμία και γαλήνη… Ήπιε μπόλικο νερό της λησμονιάς, μέθυσε με την ιδέα της κοσμικής εξουσίας, τα «κόκκινα χαλιά» και τα «κύριε Πρόεδρε», που ηχούν στα αυτιά πιο γοητευτικά από το ευλαβικό «Πάτερ» και ξέχασε τους όρκους για την Ένωση, δηλώσας πως «ήταν έτοιμος να δεχθεί την αυτοκυβέρνηση».

Εν ριπή οφθαλμού, σαν έτοιμος από καιρό, άρπαξε την ευκαιρία ο Καραμανλής και στο πιτς φυτίλι προχώρησε στις συμφωνίες του Λονδίνου και τις Ζυρίχης. Έκανε μερικές τζιριντζάντζουλες για την τιμή των όπλων ο Μακάριος, αλλά, καθώς το προεδριλίκι είναι πιο γλυκό και από το προπατορικό αμάρτημα, υπέγραψε. Και φτάνουμε στην «ευτυχέστερη ημέρα» της ζωής του Καραμανλή, που πέτυχε, με τη Ζυρίχη, αντί να έχει η Κύπρος έναν δυνάστη, τον Άγγλο, να έχει δύο: Άγγλο και Τούρκο. Με τη λύση αυτή το 18% των Τούρκων αποκτούσε μονίμως τούρκο αντιπρόεδρο με δικαίωμα βέτο και το 40% των βουλευτών θα ήσαν Τούρκοι. Πολλά άλλα ακόμη προνόμια τους παραχώρησε η γενναιοδωρία Καραμανλή με χειρότερο το δικαίωμα μονομερούς επεμβάσεως στην Κύπρο. «Η εισβολή των Τούρκων έγινε με το δικαίωμα που τους παραχώρησε στη Ζυρίχη ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδος Κωνσταντίνος Καραμανλής». Αυτό αποσιωπάται συστηματικά.

Έτσι δημιουργήθηκε το κυπριακό κράτος που τελικά δεν περπάτησε.

Ο Μακάριος εκλέχθηκε Πρόεδρος άνευ αντιπάλου, καθώς όσοι θέλησαν να «εκτεθούν υποψήφιοι» εκτέθηκαν σε… άγριο ξυλοφόρτωμα, μιας και μοναδική φροντίδα του ήταν να στερεώσει την εξουσία του. Από πονηρία τάχθηκε με τους αδεσμεύτους, οργάνωσε προσωπικό παραστρατιωτικό σώμα και το εξόπλισε.

Κάθε φορά δε που πλησίαζε το ενδεχόμενο της Ενώσεως, ευσχήμως δημιουργούσε επεισόδια και το τορπίλιζε. Και ήρθε φορά που ο πρωθυπουργός γέρο-Παπανδρέου του τηλεγράφησε: «Άλλα συμφωνούμε και άλλα πράττετε». Ο ίδιος υπερηφανεύετο πως «επιβίωσα 13 ελληνικών κυβερνήσεων…» Οι δε σχέσεις του με τη χούντα και ειδικά με τον Παπαδόπουλο ήταν άριστες…

Και τώρα τι; 50 χρόνια διαρκούν οι διαπραγματεύσεις «για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση», που ούτε δίκαιη μπορεί να είναι ούτε και βιώσιμη, με νέες κάθε φορά υποχωρήσεις στις αξιώσεις των Τούρκων.

Και τώρα που με κάποιο Σχέδιο Ανάν ετοιμαζόμαστε να τους παραδώσουμε την Κύπρο στο πιάτο, διερωτώμεθα ποιος σχεδίασε και κούρντισε τόσο καλά τις ίντριγκες που οδήγησαν στο ηλίθιο, στο προδοτικό πραξικόπημα της χούντας, που άνοιξε την πόρτα για να χάσουμε την Κύπρο, την Κύπρο Μας.