«120»: Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε
Τα κόμματα της μνημονιακής συγκυβέρνησης και τα επικοινωνιακά-προπαγανδιστικά τους φερέφωνα προσποιήθηκαν ότι δεν «κατάλαβαν» τα αποτελέσματα των εκλογών της 25ης Μαΐου. Θεώρησαν ότι μπορούν να «βιώσουν λάθρα», να εξοικονομήσουν επιπλέον πολιτικό χρόνο και τελικά, στην κρίσιμη ώρα της εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας, με εξωνημένες ψήφους και με άθλιες συναλλαγές και εκβιασμούς, να παρατείνουν την εξουσία τους…
Όμως οι ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες που διαμορφώνονται με βάση τους νέους συσχετισμούς που προέκυψαν από τις εκλογές δρομολογήθηκαν από την επόμενη κιόλας ημέρα.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προέβη σε μια εύστοχη επιλογή –τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο– που οδηγεί σε αδιέξοδο και σε «πολιτική ασφυξία» τα κόμματα της συγκυβέρνησης.
Η πρόταση για το δημοψήφισμα διαμόρφωσε ένα ευρύτερο κοινωνικό μέτωπο. Η εκποίηση μιας εθνικής παραγωγικής δομής όπως η ΔΕΗ προσλαμβάνει ευρύτερο πολιτικο-ιδεολογικό χαρακτήρα, καθʼ όσον περιέχει το θέμα της εθνικής αυτονομίας αλλά και το ζήτημα της παραγωγικής και κοινωνικής ανάπτυξης της χώρας.
Στην ευρύτερη αυτή βάση σύγκλισης σε κοινωνικό επίπεδο αναδείχθηκε και μια συμπόρευση σε πολιτικό επίπεδο, με όλες τις επιμέρους κομματικές και ατομικές διαφοροποιήσεις, που είναι σεβαστές.
Η αριθμητική έκφραση αυτής της ευρύτερης κοινωνικο-πολιτικής σύγκλισης, ο «μαγικός» αριθμός των 120 βουλευτών, είναι απόρροια των νέων πολιτικο-κοινωνικών συσχετισμών που καταγράφηκαν εκλογικά. Είναι αμφίβολο αν μια παρόμοια πρωτοβουλία που θα ελαμβάνετο πριν από τις εκλογές του Μαΐου θα επιτύγχανε μια τέτοια σύγκλιση.
Το πολιτικό «νόημα» των 120 βουλευτικών ψήφων δεν εκφράζει βεβαίως μια δεδομένη και άνευ όρων σύγκλιση και συμπόρευση προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Σʼ ένα πρώτο επίπεδο επανενεργοποιεί και βαθαίνει την αντίθεση μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών αντιλήψεων και συσχετισμών.
Κυρίως όμως, σε ένα δεύτερο επίπεδο, αποκαλύπτει ότι διαμορφώνεται η αίσθηση και η βεβαιότητα ότι ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΟΡΙΟ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΕΔΡΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ.
Ανεξάρτητα από τον τρόπο που η συγκυβέρνηση χειρισθεί τελικώς το θέμα του δημοψηφίσματος σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, όσες αθλιότητες μεταχειρισθεί και σε όσες καταπατήσεις του Συντάγματος κι αν προβεί, το πολιτικό αποτέλεσμα που προκύπτει δεν αλλάζει: ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΔΡΟΜΟΛΟΓΗΘΕΙ Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΤΗΣ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ.
Αυτό πλέον εμφανίζεται ως πολιτικό δεδομένο που δεν αφορά μόνο τους φορείς και τα πρόσωπα του πολιτικού συστήματος αλλά τα ίδια τα συμφέροντα που συνασπίζονται μέσα από τα Μνημόνια.
Πολιτικές-κομματικές συνεργασίες
Γιʼ αυτό και διαμορφώνεται από τα συμφέροντα αυτά μια νέα αντιμετώπιση του ΣΥΡΙΖΑ που εκφράζεται μέσα από την στρατηγική της «ενσωμάτωσής» του στο μνημονιακό «καθεστώς».
Το πιθανό ενδεχόμενο μη αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές και η ανάγκη συνεργασιών οδήγησε το σύστημα των μνημονιακών συμφερόντων στην κατασκευή σχημάτων όπως οι «58», η Ελιά, το Ποτάμι, η «Κεντροαριστερά»… με τελικό στόχο, εφόσον κάποιο από τα θνησιγενή αυτά σχήματα επιβιώσει, να αποτελέσει το «μνημονιακό προγεφύρωμα» σε μια μελλοντική κυβέρνηση με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και την πρόταση του «μεγάλου συνασπισμού» μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ «πλάσαρε» στην πολιτική αγορά το σύστημα (μέσω του Δ. Αβραμόπουλου) εκφράζοντας την αγωνία του…
Από την άλλη πλευρά, στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, διατυπώνονται προτάσεις για κυβερνητική συνεργασία με το ΚΚΕ, στην προοπτική μιας «αριστερής κυβέρνησης»…
Οι προτάσεις αυτές δεν έχουν αντίκρισμα και οδηγούν στον αυτοεγκλωβισμό του ΣΥΡΙΖΑ σʼ ένα άγονο πεδίο. Το ΚΚΕ εδώ και πολύ καιρό αυτοαναπαράγεται σαν ένα κλειστό σύστημα που αρνείται κάθε είδους συνεργασία, γιατί θεωρεί ότι στην περίπτωση αυτή κινδυνεύει να αλλοιωθεί η κλειστή πολιτικο-ιδεολογική του ταυτότητα.
Γιʼ αυτό και το ΚΚΕ θέτει ως πρώτο και απόλυτο θεμέλιο την αντικαπιταλιστική του στρατηγική, αγνοώντας ή και υποβαθμίζοντας τακτικές ή μεσοπρόθεσμου χαρακτήρα επιλογές που θα απαιτούσαν προφανώς πολιτικές και κομματικές συνεργασίες. Ο αντικαπιταλιστικός στρατηγισμός αποτελεί το άλλοθι του ΚΚΕ, είναι όρος της επιβίωσής του. Γιʼ αυτό και η αντίθεση του προς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τακτικής μορφής, δεν αποτελεί φαινόμενο του κομματικού ανταγωνισμού, αλλά αποκτά μόνιμο, στρατηγικό χαρακτήρα.
Εθνική – κοινωνική – ριζοσπαστική πρόταση
Επειδή, συνεπώς, τα προβλήματα δεν μπορούν να απαντηθούν σε επίπεδο κορυφής, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να συγκροτήσει μια ευρύτατη και οργανικού χαρακτήρα κοινωνική συμμαχία που θα ενοποιηθεί μέσα από μια ΕΘΝΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ πρόταση, χωρίς η πρόταση αυτή να χάσει τον ριζοσπαστικό της χαρακτήρα.
Σήμερα ζούμε μαζί με την κοινωνική και οικονομική κρίση και καταστροφή το πρωτόγνωρο φαινόμενο της απαξίωσης των θεσμών της αστικής-φιλελεύθερης δημοκρατίας και των κοινωνικών της θεμελίων, της μεσαίας τάξης, της μικρομεσαίας επιχείρησης, των ελεύθερων επαγγελματικών δραστηριοτήτων.
Η χώρα ζει κυριολεκτικώς υπό κατοχή. Το πρόταγμα της εθνικής ανεξαρτησίας και της ελεύθερης βούλησης του λαού να καθορίσει το μέλλον του προβάλλει ως θεμελιώδες αίτημα. Η παραγωγική δομή της χώρας καταρρέει. Η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει ένα πρόγραμμα στήριξης των παραγωγικών δυνάμεων που έχουν απομείνει, την κοινωνική συνεννόηση και συνεργασία για ένα συγκεκριμένο σχέδιο ανάπτυξης, τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, την αποκατάσταση των εργασιακών δικαιωμάτων, τη στήριξη των θεσμών του κοινωνικού κράτους.
Μόνο μέσα από μια παρόμοια ριζοσπαστική, κοινωνικού και ριζοσπαστικού χαρακτήρα πρόταση θα μπορέσει να προσανατολισθεί και να ενοποιηθεί η υπό διάλυση κοινωνική δομή.
Μέσα από τις διαδικασίες αυτές θα διαμορφωθεί εν δυνάμει ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ, ο ισχυρός φορέας εξουσίας που θα αντιμετωπίσει την κρίση αποτελεσματικά και θα μπορέσει να ανοίξει νέες προοπτικές.