Το θέατρο του παραλόγου…

Διότι από τις κάλπες πρέπει να προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση, η οποία δεν θα έχει ανάγκη συμβιβασμών και παζαρέματος με κόμματα που θα θελήσουν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο, παρά το ότι τα ποσοστά τους θα είναι μικρά. Επικρατεί η αντίληψις ότι οι διαπραγματεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, εάν δεν εξασφαλίσει αυτοδυναμία, θα γίνουν μετά τις εκλογές. Αποτελεί λάθος αυτός ο τρόπος σκέψεως. Οι συμμαχίες με έντιμες αντιμνημονιακές δυνάμεις μπορούν να γίνουν εγκαίρως, ΠΡΟ της προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία, καθαρά και ξάστερα. Η δημιουργία μιας μεγάλης δημοκρατικής-αντιμνημονιακής συμπαράταξης θα προσελκύσει τον κεντρώο κόσμο, στον οποίο θέλει να απευθυνθεί ο κ. Τσίπρας, και θα φέρει κοντά του και όσους εδίστασαν για διαφόρους λόγους στις ευρωεκλογές. Η ιστορία μας δίνει πλείστα παραδείγματα για την αξία και την αποτελεσματικότητα συμμαχιών, λαϊκών μετώπων και συμπαράταξης δυνάμεων, οι κομματικές όχθες των οποίων ήσαν διαφορετικές. Ένα μίνιμουμ αντιμνημονιακό πρόγραμμα φέρνει κοντά ευρύτερες δυνάμεις. Έτσι, η λαϊκή εντολή γίνεται σαφέστατη μέσω της κάλπης και αποφεύγονται μετεκλογικά παζαρέματα. Το 1956, για να αντιμετωπιστεί η νεοϊδρυθείσα ΕΡΕ του Κων. Καραμανλή, ενώθηκαν όλα τα κόμματα του Κέντρου, η ΕΔΑ, ακόμα και δεξιοί, όπως ο Κων. Τσαλδάρης με το Λαϊκόν Κόμμα. Η Δημοκρατική Ένωσις, λοιπόν, υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, ήλθε πρώτη σε ψήφους. Εξαιτίας όμως του πονηρού «τριφασικού» συστήματος, η ΕΡΕ αποσπούσε περισσότερες έδρες και γι’ αυτό έγινε κυβέρνηση. Τώρα, τριφασικά συστήματα δεν υπάρχουν. Η ενότητα δε αθροίζει δυνάμεις. Τις πολλαπλασιάζει. Η πρόθεση των «κουκιών» είναι φτωχός λογαριασμός. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι η δυναμική της πολιτικής μάχης. Και η «δυναμική» εξασφαλίζεται με τη συμπαράταξη. Ο Γιάννης Πασαλίδης, ο σοφός εκείνος Νέστορας της Αριστεράς, συνεχώς ετόνιζε προς όλους ότι ήταν απαραίτητη η συσπείρωσις των δημοκρατικών κομμάτων. Σε κοινή επιστολή του προς τους πολιτικούς αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολιτεύσεως, το 1960, ανέφερε μεταξύ άλλων: «Η τεράστια πλειοψηφία του λαού μας απαιτεί και αγωνίζεται για την άμεση απομάκρυνση από την αρχή της κυβερνήσεως της ξενόδουλης Δεξιάς και τη διενέργεια ελευθέρων εκλογών με απλή αναλογική. Ο λαός μας έχει την πεποίθηση ότι μέσω των εκλογών θα αναδειχθεί μια νέα δημοκρατική πατριωτική κυβέρνησις, στηριζομένη στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας. Κι έχει την αξίωση από όλους, που θέλουν να είναι συνεπείς εκφρασταί των συμφερόντων του, να αγωνισθούν ενωμένοι προς αυτή την κατεύθυνση…». Τα σοφά λόγια του ιδρυτού και προέδρου της ΕΔΑ έρχονται σαν ηχώ από το βάθος του χρόνου, για να υποδείξουν τη σωστή στρατηγική του «σήμερα». Γιατί και τώρα ο λαός θέλει να διώξει την ξενόδουλη συγκυβέρνηση, που εκτελεί καθήκοντα υπηρετικού προσωπικού της Μέρκελ, του Σόιμπλε και του Γιούνκερ. Αυτή τη δημοκρατική, πατριωτική κυβέρνηση θέλει ο βασανισμένος λαός μας, για να πετάξει τα Μνημόνια και τα… «προαπαιτούμενα» στα μούτρα των κατακτητών και για να ακυρώσει όλες τις αποικιοκρατικές συμβάσεις που προωθούν Σαμαράς και Βενιζέλος. Για μια τέτοια δημοκρατική ένωση, είναι τόσο δύσκολο να κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, ο Αλαβάνος, ο Πολύδωρας, ακόμα και ο Καρατζαφέρης; Μακάρι να είχε μυαλό και το ΚΚΕ, που θα μπορούσε να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στις ενωμένες αντιμνημονιακές δυνάμεις, για ένα πρώτο βήμα. Φυσικά, η ένωση δεν καταργεί την αυτοτέλεια κανενός. Ο κ. Κουτσούμπας ας μελετήσει τη στρατηγική του Χαρίλαου Φλωράκη, που είχε μεγάλη πείρα. Κάτι περισσότερο ήξερε εκείνος από τον σημερινό Γραμματέα. Ας σκεφθεί ο κ. Κουτσούμπας το πάθημα του μεγαλύτερου ευρωπαϊκού κομμουνιστικού κόμματος, του ιταλικού. Εκεί, στα 1990, όταν ο Μπερλουσκόνι βγήκε στο προσκήνιο και συσπείρωσε γύρω του όλες τις συντηρητικές κεντροδεξιές δυνάμεις και κατέκτησε την εξουσία, οι Κομμουνιστές διασπάσθηκαν. Και παρά τις προσπάθειές τους να συγκροτήσουν κοινό μέτωπο με τις αντιδεξιές, κεντρώες και τις άλλες αριστερές δυνάμεις, απέτυχαν. Απέτυχαν, διότι δεν υλοποίησαν εγκαίρως την ενότητα. Κι από τότε το άλλοτε πανίσχυρο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας μπήκε στο περιθώριο. Το ΚΚΕ, με μια ακατανόητη «λογική», θέλει από τώρα να βρίσκεται στο περιθώριο, ενώ θα μπορούσε να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.

Δεν έμαθε ο κ. Κουτσούμπας από τις μελέτες του μέσα από τα «άπαντα» των μεγάλων κομμουνιστών ότι η «λαϊκή κυβέρνηση» που οραματίζεται δεν μπορεί να επιτευχθεί από ένα κόμμα του 7% και γι’ αυτό απαιτείται συγκρότηση λαϊκού μετώπου ή μιας ευρύτερης συμμαχίας; Ο Γραμματέας του ΚΚΕ μένει… «μετεξεταστέος» στις εξετάσεις που δίνει στην εργατική τάξη… Ο υπόδουλος λαός ζητάει ένα λαϊκό μέτωπο για να ξεφύγει από τον εργασιακό Μεσαίωνα, που τον καταδικάζει η προσκυνημένη συγκυβέρνηση κατά διαταγήν της ξενοκρατίας. Το 1936, στη Γαλλία, με τη νίκη του Λαϊκού Μετώπου, ο Λεόν Μπλουμ, σοσιαλιστής ηγέτης και φωτισμένος διανοούμενος της Αριστεράς, πήρε σπουδαία κοινωνικά μέτρα, άγνωστα μέχρι τότε στην εργατική τάξη: Σαράντα ώρες εργασία την εβδομάδα, εθνικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας, πληρωμένες άδειες κ.λπ. Αυτές οι σπουδαίες κατακτήσεις του εργατικού κινήματος της Γαλλίας σήμερα στην Ελλάδα μας φαίνονται άπιαστο όνειρο. Οι ευρωλάγνοι μάς γύρισαν στον εργασιακό Μεσαίωνα. Η Μέρκελ θέλει να μάς φέρει με τα Μνημόνια στην εποχή της καλύβας του Μπάρμπα Θωμά. Και το αμαρτωλό «κυβερνητικό δίδυμο» Σαμαρά – Βενιζέλου, οι παρηκμασμένοι αυτοί εκπρόσωποι των γερμανικών συμφερόντων, υπερηφανεύονται για τα διάφορα «λίμπρο ντ’ όρο», τις χρυσές βίβλους των προνομίων της ξενοκρατίας, αυτής που αγοράζει φέτες φέτες ό,τι διαθέτει η πατρίδα μας για ένα κομμάτι ψωμί. Επήρε «εύσημα» ο πρωθυπουργός από τον Μπαρόζο για την ξενοδουλεία του. Και τι δεν είπε ο κ. Σαμαράς στις Βρυξέλλες… Μίλησε για τις… «κοινές μας προοπτικές, τώρα που η Ευρώπη είναι περισσότερο ενωμένη, παρά ποτέ…». Κοινές προοπτικές μπορεί να έχουν οι ευρωλάγνοι πρωθυπουργοί, όχι όμως οι λαοί που δυστυχούν και δεν θέλουν αυτή την Ευρώπη με τα γερμανικά χρώματα, ούτε και το ευρώ, που εξυπηρετεί τους τραπεζίτες και τους τοκογλύφους. Εδήλωσε ανερυθρίαστα ο κ. Σαμαράς ότι «οι πολίτες νιώθουν την Ένωση μέσα στην καρδιά τους…»! Τραγικός και κωμικός μαζί ήταν ο… «λυρισμός» του πρωθυπουργού. Αυτό που έχουν στην καρδιά τους οι πολίτες είναι οργή, αηδία και απογοήτευση για την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και αγανάκτηση για τους μνημονιακούς ολετήρες που ξεσκονίζουν τις πολυθρόνες της Μέρκελ, του Σόιμπλε και του Γιούνκερ. Η ευρωδουλεία των κυβερνώντων έφτασε σε τέτοιο σημείο ώστε έβαλαν τα τηλεοπτικά παπαγαλάκια τους να… «αναθεματίσουν» τον πρωθυπουργό της Αγγλίας! Ο Κάμερον, ως υπεύθυνος ηγέτης, αρνήθηκε να υποκύψει η πατρίδα του στις ορέξεις της Γερμανίας κι είπε ότι θα κάνει δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο λαός του εάν θέλει να παραμείνει στην αποτυχημένη Ευρωπαϊκή Ένωση των τραπεζιτών. Πανικός κυρίεψε τη Μέρκελ! Από τη μια ο Κάμερον στη Βρετανία, από την άλλη η Μαρί Λεπέν στη Γαλλία, βλέπει ορατό τον «κίνδυνο» η Φύρερ του Δ’ Ράιχ να ξηλώνεται το γκέτο της. Όμως, εδώ, ο… «παθιασμένος ευρωπαϊστής» -όπως αποκαλεί τον εαυτό του ο κ. Σαμαράς- σπεύδει να την καθησυχάσει ότι εκείνος παραμένει στο πλευρό της! Δεν μπορεί να έχει παράπονο η παρανοϊκή και αυταρχική καγκελάριος… Η συγκυβέρνησή μας έχει παραδώσει όλα τα υπουργεία για να κάνει κουμάντο ο Ράιχενμπαχ. Υπάλληλοί του βρίσκονται σε όλες τις επιτροπές, διατάζουν τους «υπουργούς», ενώ ο άνθρωπός τους ο Στουρνάρας διορίστηκε κατ’ εντολήν τους διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, όπως είχαν κάνει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε είχαν διορίσει διοικητή στην ίδια τράπεζα τον προσφιλή τους Σπύρο Χατζηκυριάκο. Τίποτε δεν άλλαξε από τότε. Μόνο που οι εκτελέσεις των πολιτών δεν γίνονται με σφαίρες που κοστίζουν, αλλά με οικονομικά μέτρα, «χαράτσια», και με τις «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις» για τις οποίες υπερηφανεύονται οι σύγχρονοι κατοχικοί κυβερνήτες. Για να γίνει περισσότερο αντιληπτό μέσα σε ποια Ευρωπαϊκή Ένωση μάς έχουν παγιδεύσει, αρκεί να σημειώσουμε ότι οι διάφοροι ευρωπαίοι προσκυνημένοι ψήφισαν την υποψηφιότητα του Γιούνκερ για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και μόνο η Βρετανία και η Ουγγαρία είπαν «όχι». Όσο περνάει ο καιρός, θα γίνεται όλο και πιο αντιληπτό το γεγονός ότι αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί μια καμουφλαρισμένη δικτατορία που ποδοπατάει τους λαούς. Στα «προαπαιτούμενα» που θέτει η καγκελαρία είναι να μην διανοηθούμε να πάρουμε τον «απαγορευμένο καρπό». Κι αυτός ο «καρπός» ονομάζεται αγώνας για την ελευθερία της πατρίδας μας από την «τρόικα» και την ξενοκρατία των Βρυξελλών. Γι’ αυτό τον λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την κατάρα των κατακτητών, έχει αντιθέτως την ευλογία της πατρίδας μας, της οποίας ούτε την Ιστορία ούτε τα πάγια συμφέροντα εκφράζουν οι σημερινοί εφήμεροι επιβήτορες της εξουσίας. Διάφοροι παντοειδείς πράκτορες της μνημονιοκρατίας λένε ή γράφουν, με υποκριτική στενοχώρια, ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι να διαδεχθούν τη συγκυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου. Στους «ευρωλιγούρηδες» φέρνουμε καλές ειδήσεις. Ανησυχούν ποιοι θα διαδεχθούν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ; Τους απαντούμε: Ο ΣΥΡΙΖΑ, ενδεχομένως μαζί με άλλες συνεπείς αντιμνημονιακές δυνάμεις. Και θα ψηφισθεί η Αριστερά, διότι η γραμμή της δεν είναι εύρημα της στιγμής με έξωθεν συνταγή, αλλά είναι η βαθειά πίστη στην απελευθέρωση από τη μνημονιακή σκλαβιά. Και η γραμμή αυτή δεν είναι απλώς μια καλή γραμμή. Είναι η μόνη που μπορεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του έθνους και του λαού, την ηρεμία, και την οικονομική ανόρθωση της χώρας. Όλα αυτά που διατυμπανίζει ο κ. Σαμαράς περί «υποχρεώσεών μας», περί ξεπουλήματος της χώρας και οι ονειρώξεις του ότι «έρχεται η ανάκαμψη της οικονομίας», αποτελούν θέατρο του παραλόγου. Ο Σάμουελ Μπέκετ, ο συγγραφέας του «παραλόγου» και της «έσχατης ανθρώπινης ένδειας», επήρε το 1969 το Νόμπελ λογοτεχνίας. Σήμερα δικαιούται να πάρει «βραβείο» ο κ. Σαμαράς, διότι την πολιτική του παραλόγου και την έσχατη ένδεια των Ελλήνων την έκανε ο ίδιος όχι μυθιστόρημα, αλλά οικτρή πραγματικότητα. Ο Μπέκετ, το 1953, έγραψε το περίφημο θεατρικό του έργο «Περιμένοντας τον Γκοντό». Ήταν ένα έργο περισσότερο από «παράλογο». Δύο αλήτες φλυαρούν περιμένοντας τον Γκοντό, ο οποίος δεν πρόκειται να φθάσει ποτέ και που στην πραγματικότητα δεν τον περιμένουν… Σήμερα, οι Σαμαράς – Βενιζέλος «φλυαρούν» περιμένοντας την οικονομική ανάκαμψη, η οποία ποτέ δεν πρόκειται να φθάσει και που στην πραγματικότητα ούτε οι ίδιοι την περιμένουν… Είχε δίκιο σίγουρα ο Όσκαρ Ουάιλντ όταν έλεγε ότι: «Η ζωή αντιγράφει την τέχνη…».