Η εκποίηση του εθνικού πλούτου που παρουσιάζεται ως «μεταρρύθμιση»
Mε ποιο δικαίωμα η κυβέρνηση, υπακούοντας στις απαιτήσεις της «τρόικας», προχωρεί στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, αρχίζοντας από τα φιλέτα που περιλαμβάνουν τις πιο σύγχρονες μονάδες, μεγάλα υδροηλεκτρικά έργα και τεράστια κοιτάσματα λιγνίτη; Με ποια λογική πρέπει να δοθούν σε ιδιώτες τόσο μεγάλα έργα υποδομής και ορυκτός πλούτος, που η πραγματική αξία του είναι ανεκτίμητη;
Η Ελλάδα κατέχει τη δεύτερη θέση στην Ευρώπη και την πέμπτη στον κόσμο σε αποθέματα λιγνίτη. Με τον φθηνό λιγνίτη κατόρθωσε η Ελλάδα να κάνει άλματα στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας σε ανταγωνιστικό κόστος. Ο λιγνίτης, λόγω του διοξειδίου του άνθρακος που εκπέμπει κατά την καύση, βρέθηκε στο επίκεντρο περιορισμών και απαγορεύσεων από την Ευρωπαϊκή Ένωση για λόγους περιβάλλοντος. Ασφαλώς, είναι προτιμότερο το φυσικό αέριο, π.χ., για την παραγωγή ενέργειας. Είναι όμως πολύ ακριβότερο. Διοξείδιο του άνθρακος εκπέμπει επίσης ο άνθρακας. Πολλές όμως Ευρωπαϊκές χώρες, περιλαμβανομένης της Γερμανίας, εξαρτούν ακόμη την παραγωγή ενέργειας, κατά μεγάλο μέρος, από τον λιθάνθρακα. Δεν πρέπει επομένως να σπεύδει η Ελλάδα ν’ απαξιώσει τα τεράστια αποθέματά της σε λιγνίτη, που αποτελούν εγγύηση ενεργειακής ασφάλειας και φθηνής ενέργειας.
Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση στο θέμα του λιγνίτη. Η σύγχρονη τεχνολογία παρέχει τα μέσα για πολύ μεγάλη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Παρέχει επίσης τα μέσα για τη μετατροπή του λιγνίτη σε καθαρό καύσιμο. Η σπουδή επομένως της κυβερνήσεως να εκποιήσει τεράστια αποθέματα λιγνίτη, μαζί με μεγάλα έργα υποδομής και σταθμούς παραγωγής ενέργειας της ΔΕΗ, έναντι πινακίου φακής, συνιστά τεράστιο σκάνδαλο.
Το σκάνδαλο αυτό αποκαλύπτει ποιο είναι στην πραγματικότητα το νέο δήθεν μοντέλο αναπτύξεως και ποιες είναι οι παρουσιαζόμενες ως «μεταρρυθμίσεις». Η έννοια των μεταρρυθμίσεων ταυτιζόταν στο παρελθόν με μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Οι αλλαγές αυτές περιελάμβαναν κρατικοποιήσεις σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, βελτιώσεις στη δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος, ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, αλλαγές στην παιδεία με στόχο τη δυνατότητα συμμετοχής όλων, ανεξαρτήτως οικονομικής καταστάσεως, και τη διασφάλιση, ως δημόσιου αγαθού, της υγείας.
Με την επικράτηση της ιδεολογίας του νεοφιλελευθερισμού, μεταλλάχθηκε και η έννοια των μεταρρυθμίσεων. Παρουσιάζεται σήμερα ως δήθεν μεγάλη μεταρρύθμιση η παράδοση σε ιδιώτες, δημόσιου πλούτου και η δημιουργία ολιγαρχών, που θα καταστούν οι κυρίαρχοι της προωθούμενης νέας τάξεως.
Ως ένας από τους λόγους για τους οποίους θεωρείται σκόπιμη η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, προβάλλεται το προαπαιτούμενο της «τρόικας». Ως ένας άλλος λόγος η σχετική οδηγία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που συστήνει την «απελευθέρωση» της ενέργειας. Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία που έχει κυριαρχήσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έχει ταυτισθεί με τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες, θεωρεί «απελευθέρωση» την εκποίηση δημόσιας περιουσίας και την παράδοσή της σε ιδιώτες ολιγάρχες.
Η «τρόικα» χρησιμοποιεί ανενδοίαστα τον πολιτικό εκβιασμό, με εργαλείο τον κρατικό δανεισμό, για να επιβάλει στη χώρα, με το πρόσχημα των «δομικών μεταρρυθμίσεων», τη λεηλασία του εθνικού πλούτου της χώρας και τη νέα τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Για τη δικαιολόγηση των ιδιωτικοποιήσεων ακόμη και των πιο στρατηγικών τομέων της οικονομίας, προβάλλεται το άλλοθι του πελατειακού κράτους, της διαφθοράς, της διαπλοκής, της κακοδιοικήσεως και του συντεχνιακού συνδικαλισμού. Η επιβεβλημένη όμως επίλυση των προβλημάτων αυτών δεν προϋποθέτει αναγκαστικά την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και τη χρησιμοποίησή τους για τη συγκάλυψη ενός σκανδάλου, σε αφάνταστα μεγαλύτερη κλίμακα, που πλήττει ζωτικά εθνικά συμφέροντα.
Ο καταγγελλόμενος κρατισμός, διαχειριζόμενος με σύνεση και υπευθυνότητα και συναρμοζόμενος σωστά με την ιδιωτική επιχειρηματικότητα, κάνει θαύματα στην Κίνα, στην ταχύτερα αναπτυσσόμενη χώρα του κόσμου.
Δεν είναι ο δήθεν κρατισμός το πρόβλημα και δεν αποτελεί «λύση», όπως παρουσιάζεται, το ξήλωμα της εθνικής οικονομίας και η επιβολή, με όργανο εκβιασμού το χρέος, μιας ακραίας νεοφιλελεύθερης νέας τάξεως, που εξυπηρετεί μεγάλα ξένα συμφέροντα και εγχώριους συνεργάτες.
Η χώρα έχει ανάγκη από εθνική στρατηγική και από στρατηγικούς στόχους που θα υπηρετεί, μεταξύ των οποίων κατατάσσονται σε πρώτη θέση η ενέργεια και η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου. Είναι αξιοθρήνητο το κατάντημα της Ευρώπης, που έγινε όχημα των πιο αντιδραστικών πολιτικών, τις οποίες παρουσιάζει ότι βγαίνουν από το αναπόφευκτο δήθεν μέλλον της παγκοσμιοποίησης.
Προκαλεί θλίψη ότι η ιδέα της Ευρωπαϊκής ενοποιήσεως έγινε τελικά Δούρειος Ίππος για την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, στον οποίο προσχώρησαν Δεξιά και Αριστερά κάτω από τη σημαία της Ευρώπης.
Ο νεοφιλελευθερισμός και η παγκοσμιοποίηση δεν πλήττουν, βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον, τις οικονομικά ισχυρότερες χώρες. Αντιθέτως, τους ανοίγουν τον δρόμο για την κατάκτηση των εθνικών αγορών και την υποβάθμιση των ασθενέστερων και υπερχρεωμένων χωρών σε εξαρτημένες. Γι’ αυτές τις τελευταίες χώρες, η προβολή των ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών ως δήθεν «νέου μοντέλου ανάπτυξης» και ως «συνταγών σωτηρίας», αποτελεί θλιβερή φενάκη.
Με την ίδια λογική, επιδιώκεται, μετά τη ΔΕΗ, μια άλλη μεγάλη «μεταρρύθμιση»! Η παράδοση σε ιδιώτες του δημόσιου αιγιαλού, που αποτελεί και αυτή προαπαιτούμενο της «τρόικας». Οι όμορφες Ελληνικές ακρογιαλιές είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο εθνικού πλούτου και αναπόσπαστο μέρος της φυσικής ομορφιάς της χώρας. Το ανάξιο κράτος επέτρεψε, με την ανεξέλεγκτη αυθαίρετη δόμηση, να γίνουν, κατά τα τελευταία πενήντα χρόνια, τεράστιες καταστροφές στο τοπίο και το φυσικό περιβάλλον. Αντί η κυβέρνηση να αναστρέψει όσο μπορεί την καταστροφή αυτή και να θέσει τέρμα σ’ αυτήν για το μέλλον, έρχεται να δώσει, με τον νόμο, σε ιδιώτες τις Ελληνικές ακρογιαλιές, που ανήκουν σ’ ολόκληρο τον Ελληνικό λαό.
Ομολογουμένως, η κατάσταση έχει φτάσει στα όρια. Οι κυβερνώντες θέτουν σε κίνδυνο πράγματα που είναι ταυτισμένα με την υπόσταση και την ψυχή της Ελλάδος.