επί του πιεστηρίου

Ποτάμι το αίμα που πάλι χύνεται στη Μέση Ανατολή, στη γειτονιά μας. Πάντα το ίδιο αίμα. Παλαιστινίων… Χρόνια αγωνίζονται για τη γη τους. Μόνοι παλεύουν. Από την κούνια, μόλις γεννηθούν και πριν προλάβουν να μεγαλώσουν, πέφτουν κάτω από τις σφαίρες του Ισραήλ που τα θέλει όλα δικά του. Δεκάδες οι νεκροί κάθε μέρα και κανείς από τους μεγάλους δεν συγκινείται. Μετά διερωτώνται πώς γίνεται κανείς τρομοκράτης. Την απάντηση τη δίνει η πολιτική, σε εισαγωγικά, του Νετανιάχου.

Πήξαμε από σωτήρες… Μας έσωσε ο Γιούνκερ, που όπως όλα δείχνουν θα είναι ο νέος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. «Αντιστάθηκα στην έξοδο της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ και είμαι περήφανος γιατί ήμουν συνήγορος υπεράσπισής της», δήλωσε. Δεν μας τα κάνεις πιο λιανά, κύριε συνήγορέ μας; Πόσο χειρότερη θα ήταν η ζωή από αυτή που ζούμε σήμερα; Το 2002, πριν μπούμε στο ευρώ, δόξα τω Θεώ, ούτε συσσίτια υπήρχαν ούτε έψαχνε ο κόσμος στα σκουπίδια για να βρει κάτι να φάει. Ούτε συνάνθρωποί μας αυτοκτονούσαν. Ούτε 1.500.000 άνθρωποι δεν είχαν δουλειά και ούτε 300.000 μαγαζιά ήταν κλειστά. Και εντάξει αντιστάθηκες, κ. Γιούνκερ, να μην μας πετάξει έξω η παρέα Μέρκελ – Σόιμπλε. Δεν σε είδαμε όμως να αντιδράς στη θηλιά που μας βάλατε με τα Μνημόνια. Χορτάσαμε, κύριε συνήγορε, από σωτήρες. Πριν από σένα πολλοί έκαναν τους σωτήρες μας και άρπαξαν τα ασημικά μας…

Γεια σας