Άλλοθι για υπερφορολόγηση το πλεόνασμα

Αλλά και αυτά που είπαν δεν είναι βέβαιο ότι εκφράζουν απαραίτητα και τις θέσεις των κομμάτων με τη σημαία των οποίων έχουν εκλεγεί στο Κοινοβούλιο.

Ακόμη όμως και ως προσωπικές θέσεις θέλουν πολλή κουβέντα σε σχέση με την επόμενη μέρα.

Αυτή άλλωστε ήταν και η μεγάλη επιτυχία της πρώην υπουργού και πρώην Επιτρόπου της ΕΕ Άννας Διαμαντοπούλου, που είχε την πρωτοβουλία προκειμένου να ανοίξει διακομματικός διάλογος για ένα τόσο κρίσιμο θέμα.

Ομιλητές ήταν

– Κωστής Χατζηδάκης, ΝΔ
– Γιάννης Δραγασάκης, ΣΥΡΙΖΑ
– Φίλιππος Σαχινίδης, ΠΑΣΟΚ
– Γ. Ιωαννίδης, ΔΗΜΑΡ
– Θ. Σκώκος, Το Ποτάμι

Τα κρίσιμα ερωτήματα της συνάντησης, η οποία πραγματοποιήθηκε σε ένα διευρυμένο -πολιτικά- ακροατήριο, στην αίθουσα του ξενοδοχείου «Αμαλία», ήταν:

– Είναι το χρέος μας βιώσιμο;
– Ποιες εφικτές λύσεις υπάρχουν για τη διευθέτησή του;
– Μπορούν οι πολιτικές δυνάμεις να συμφωνήσουν;

Οι εισηγήσεις των δύο κυβερνητικών εταίρων είχαν κυρίως χαρακτήρα λογιστικής προσέγγισης.

1. Πέντε παραδοχές και πέντε προτάσεις για τη διαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους παρουσίασε ο, μέχρι προχθές, υπουργός Ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκης. Μίλησε για επιμήκυνση με σταθερό επιτόκιο και αποκαθήλωσε τη μέχρι τώρα κυβερνητική πολιτική που υπηρετούσε χωρίς περιστροφές αναφέροντας ότι το πλεόνασμα (4,5% που είναι ο στόχος για τα επόμενα 4-5 χρόνια) «είναι ένας από τους λόγους της υπερφορολόγησης», όπως είπε, αδειάζοντας έτσι στην ψύχρα Σαμαρά και Στουρνάρα, αλλά κατόπιν εορτής.

Έκανε όμως και πρόβλεψη για να υπερασπισθεί την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, δηλαδή τη μελέτη που πλήρωσε κάπου 1 εκατ. ευρώ για να μπει στο εξώφυλλο το λογότυπο του οργανισμού, ώστε οι προτάσεις του ΣΕΒ και άλλων να είναι «με τη βούλα του ΟΟΣΑ». Διαβεβαίωσε έτσι ότι για να πέσει η τιμή στο γάλα θα αλλάξει η ρύθμιση, με αυτήν που προτείνει ο οργανισμός και θα ανοίξουν τα μαγαζιά και τις Κυριακές.

Το συμπέρασμα από την ομιλία του είναι μικρότερο πλεόνασμα και ακόμη πιο μπαγιάτικο γάλα με εμπορικά καταστήματα ανοιχτά και τις Κυριακές, για να βρίσκει χρόνο να ψωνίζει ο λαός, με σκόντο όμως στο κοινωνικό μέρισμα.

Ούτε λέξη βέβαια δεν είπε για το κατεψυγμένο ψωμί που πουλάνε οι αλυσίδες του χωριάτικου με άρωμα συμπέθερου από τα Τίρανα.

2. Ο πρώην υπουργός Οικονομικών Φ. Σαχινίδης μίλησε και αυτός, από άλλη σκοπιά όμως, για επιμήκυνση του χρέους και με κλειδωμένο από τώρα επιτόκιο.

Υπερασπίστηκε πάντως την καθυστέρηση στο «κούρεμα» την οποία άλλωστε αυτός διαχειρίστηκε. Λες και στο ακροατήριο κανείς δεν είχε διαβάσει το βιβλίο του καθηγητή Π. Ρουμελιώτη με τα γνωστά ντοκουμέντα και όσα αποκάλυψε για την περίπτωση το «ΠΑΡΟΝ».

3. Στην τοποθέτησή του, ο αντιπρόεδρος της Βουλής -βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ- Γιάννης Δραγασάκης αναφέρθηκε σε καλά και σε κακά νέα, όπως είπε, για να υποστηρίξει:

• Εκείνο που χαρακτηρίζει την παρούσα συγκυρία δεν είναι η έξοδος από την κρίση αλλά η μετάστασή της σε νέους, κρίσιμους για την κοινωνία, τομείς, όπως είναι η απασχόληση, η κοινωνική ασφάλιση, το κοινωνικό κράτος και τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά γενικότερα.

• Η διαπραγμάτευση για το χρέος απαιτεί μια κυβέρνηση με νωπή εντολή, ευρεία κοινωνική και πολιτική στήριξη και σαφή δέσμευση για την εφαρμογή μιας πολιτικής που θα αντιμετωπίζει τις συνέπειες των Μνημονίων και θα ανοίγει έναν νέο δρόμο για τη χώρα. Αυτές είναι οι συνθήκες που θα καταστήσουν το διαπραγματευτικό κεφάλαιο της χώρας ισχυρό και θα επιτρέψουν την επίτευξη μιας επωφελούς για την κοινωνία μας συμφωνίας.

Επανέλαβε όμως με έμφαση ότι ο κύριος Σόιμπλε έχει δίκιο να λέει ότι την ευθύνη για την κρίση, εδώ στην Ελλάδα, έχουν οι ελίτ αλλά για να μην με παρερμηνεύσουν οι δημοσιογράφοι, υπογράμμισε χαμογελώντας, δεν είναι μόνο σε αυτό η ευθύνη.

Και κατέληξε με ειδική αναφορά στην πρότασή του για ρήτρα ανάπτυξης, ως προϋπόθεση εξυπηρέτησης του χρέους, μετά τη διαγραφή του επαχθούς. Δηλαδή πρότεινε συμφωνία στο πρότυπο της ανάλογης που έκανε το 1953 η Γερμανία, θέτοντας όμως ως προϋπόθεση καταβολής των συμφωνημένων να είναι ποσοστό του ΑΕΠ, εφόσον υπάρχει άνοδος.

Επρόκειτο στην ουσία για ρήτρα εξαγωγών, τότε που είχε θέσει ως προϋπόθεση η Γερμανία και όχι απλώς ως ρήτρα ανάπτυξης, αντέτεινε με παρέμβασή της η πρώην Επίτροπος Άννα Διαμαντοπούλου. Δηλαδή ότι η όποια αποπληρωμή από τη Γερμανία τότε θα αφορούσε το 20% των εξαγωγών της, για να συμφωνήσουν μαζί της και άλλοι από το πάνελ. Ο συντονιστής και πρώην πρόεδρος του ΟΔΔΗΧ Χριστόφορος Σαρδέλες, μάλιστα, συμπλήρωσε ότι οι γερμανικές καταβολές γίνονταν τότε σε συνάλλαγμα, δηλαδή σε ξένο νόμισμα, ενώ η ελληνική οφειλή είναι σε κοινό νόμισμα, δηλαδή σε ευρώ.

Και προφανώς για να αποφευχθεί η συζήτηση να επιστρέψει στο ευρώ, ο αντιπρόεδρος της Βουλής μετέφερε ως αφετηρία της σκέψης του, για τη ρήτρα, όσα είχε θέσει κάποτε τον 19ο αιώνα ο καθηγητής Χρ. Ανδρεάδης και μια συζήτηση στη Βουλή επί των ημερών του Χαρίλαου Τρικούπη.

Το μόνο σίγουρο πάντως, που δεν αμφισβητήθηκε από κανέναν, είναι ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο.