Η Κεντροαριστερά πανικοβάλλει την Κεντροδεξιά…
Αποτελεί κοινή εκτίμηση ότι αν δεν ενωθούν οι διάσπαρτες δυνάμεις με πυρήνα τη Νέα Δημοκρατία, τότε η Κεντροδεξιά θα χάσει τον πρωτεύοντα ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις και η διακυβέρνηση θα περάσει -άγνωστο για πόσο διάστημα- στα χέρια της Κεντροαριστεράς.
Βουλευτές και στελέχη εκφράζουν ανοιχτά τις ανησυχίες τους για τις προοπτικές της παράταξης και επισημαίνουν την ανάγκη να αναληφθούν πολιτικές πρωτοβουλίες. Υποστηρίζουν, ωστόσο, ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει αποσπασματικά και μεμονωμένα, αλλά βάσει σχεδίου κι αφού προηγηθεί η κατάλληλη προεργασία στα όργανα του κόμματος, προκειμένου να έχει αυξημένες πιθανότητες επιτυχίας. Όλα αυτά -όπως σημειώνουν- δεν πρέπει να τραβήξουν επί μακρόν και θα πρέπει να δρομολογηθούν πριν από τις επόμενες εκλογές, καθώς αμέσως μετά μπορεί να μην έχουν την ίδια απήχηση.
Οι απόψεις για το ποια μορφή μπορεί να έχουν οι πολιτικές πρωτοβουλίες διχάζονται. Σε πρόσφατες δηλώσεις του, ο πρώην υπουργός Π. Παναγιωτόπουλος ζήτησε να επιχειρηθεί η διεύρυνση της Νέας Δημοκρατίας τόσο προς τα δεξιά όσο και προς τις δυνάμεις του Κέντρου. Παράλληλα, όμως, πρότεινε τη διεξαγωγή ιδρυτικού συνεδρίου, προκειμένου, πέραν των άλλων, να συζητηθεί η στρατηγική του κόμματος για το επόμενο διάστημα και εν όψει κρίσιμων αποφάσεων και σημαντικών γεγονότων. Σε διαφορετικό μήκος κύματος κινήθηκε ο γραμματέας του κόμματος Α. Παπαμιμίκος, που υποστήριξε ότι η προσπάθεια διεύρυνσης πρέπει να είναι προς μία μόνο κατεύθυνση, προς τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις του Κέντρου. Να αποκλειστούν, δηλαδή, όσοι εκπροσωπούν τη λεγόμενη λαϊκή Δεξιά. Από την πλευρά του, ο Κ. Μαρκόπουλος τάχθηκε ενάντια στη διεξαγωγή ιδρυτικού συνεδρίου και ζήτησε αλλαγή της οικονομικής-φορολογικής πολιτικής και διόρθωση των αδικιών που επέφερε η ακολουθούμενη πολιτική. Άπαντες, ωστόσο, συμφωνούν ότι η παρουσία του νεοσύστατου κόμματος του Στ. Θεοδωράκη λειτουργεί ως ανάχωμα σε ενδεχόμενη προσπάθεια της Νέας Δημοκρατίας να απευθυνθεί στις δυνάμεις του Κέντρου. Κατά συνέπεια, οι πρωτοβουλίες θα πρέπει να έχουν στόχο την επανασυσπείρωση των δυνάμεων της Κεντροδεξιάς που είναι διάσπαρτες και στερούν πολύτιμη ισχύ από τη Νέα Δημοκρατία. Το ερώτημα που τίθεται από πολλές πλευρές είναι αν υπάρχουν τη δεδομένη χρονική περίοδο προοπτικές επιτυχίας για ένα τέτοιο εγχείρημα. Οι περισσότεροι απαντούν αρνητικά, ενώ ορισμένοι (μεταξύ αυτών και οι Καραμανλικοί) επισημαίνουν ότι μιας τέτοιας προσπάθειας δεν μπορεί να ηγηθεί ο Αντ. Σαμαράς. Ο λόγος; Οι ιδιαίτερα κακές σχέσεις -κινούνται στα όρια της «βεντέτας»- που έχει με όσα στελέχη βρίσκονται εκτός Νέας Δημοκρατίας. Είτε πρόκειται για τον Π. Καμμένο, που ούτως ή άλλως λοξοκοιτάει προς τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε για τον Γ. Καρατζαφέρη και τον Β. Πολύδωρα.
Οι δύο τελευταίοι έχουν καταφερθεί κατά καιρούς εναντίον του κ. Σαμαρά με βαρύτατους χαρακτηρισμούς που κινούνται στα όρια της πολιτικής συκοφαντίας. Γεγονός που κάνει ακόμη πιο δύσκολη την οποιαδήποτε προσέγγιση. Αλλά ακόμη κι αν ξεπεραστούν οι προσωπικές έχθρες, το μόνο πεδίο όπου θα μπορούσε να υπάρξει σύγκλιση είναι η αλλαγή πολιτικής και η εγκατάλειψη των Μνημονίων. Κάτι που εκ των πραγμάτων είναι ανέφικτο και δεν θα το επιχειρούσε ο κ. Σαμαράς. Στις κατ’ ιδίαν συνομιλίες τους βουλευτές και στελέχη εκφράζουν την άποψη ότι ο μόνος που θα μπορούσε να επανασυσπειρώσει την Κεντροδεξιά είναι ο Κ. Καραμανλής, καθώς έχει και το πολιτικό εκτόπισμα και την αξιοπιστία για μια τέτοια πρωτοβουλία. Ωστόσο, εκείνος έχει διαμηνύσει ότι δεν το επιθυμεί και δεν πρόκειται να εμπλακεί.