Διά χειρός…
…του Κώστα Καλλίτση από την ανάλυσή του στην «Καθημερινή», που δείχνει με τον καλύτερο τρόπο το περιβόητο… success story της κυβέρνησης:
Στον πάτο… παραμένουμε…
«Πού βρισκόμαστε; Δημόσιο χρέος 322 δισ. ευρώ. Ιδιωτικό χρέος 215 δισ. ευρώ, από τα οποία δεν εξυπηρετούνται άνω των 100 δισ. στην πραγματικότητα. Μέσα στη διετία μειώθηκε η παραγωγή της μεταποίησης 6%, η οικοδομή 50%, ο τζίρος της λιανικής 19%, του τουρισμού 13%, οι καταθέσεις των νοικοκυριών 7%, ενώ εκτινάχτηκαν σε 66,4 δισ. ευρώ τα ληξιπρόθεσμα χρέη στην εφορία και αυξήθηκαν οι άνεργοι 54% – με δύο τρίτα μακροχρόνια ανέργους. Αλλά νέο οικονομικό μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης με βιώσιμες θέσεις εργασίας δεν οικοδομείται».
Χαμένες οι θυσίες…
«Οι εξαγωγές μας τον Απρίλιο ήταν μειωμένες 20,8%. Τι φταίει; Οι μέσες μεικτές αποδοχές της μισθωτής εργασίας μειώθηκαν 8,9% το 2010, επιπλέον 4,7% το 2011, επιπλέον 7,6% το 2012 και 5,7% το 2013. Έτσι, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος (Ιούνιος 2014), η σωρευτική απώλεια ανταγωνιστικότητας λόγω αύξησης μισθών την περίοδο 2000-2009 εξαλείφθηκε το 2013 και, φέτος, λόγω περαιτέρω μείωσης μισθών και ημερομισθίων, θα ενισχυθεί κατά 2% έναντι των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κατά 3,1% έναντι, ειδικά, των κρατών της Ευρωζώνης. Έτσι, η Ελλάδα έχει τη δεύτερη καλύτερη επίδοση στην ανταγωνιστικότητα του “κόστους εργασίας” μετά το 2000, σε όλη την Ευρωζώνη, μετά τη Γερμανία. Ήτοι, η μισθωτή εργασία πλήρωσε το “δικό της” μερίδιο με το παραπάνω – βοηθούσης της ανεργίας. Επειδή, όμως, δεν έγιναν άλλες ουσιαστικές αλλαγές, εξουδετερώθηκε η θετική επίδραση των θυσιών της στη συνολική ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας. Η οποία κείτεται στην τελευταία θέση μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΟΣΑ».
***
…του καθηγητή της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κ. Αντώνη Λιάκου από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Κοιτάζοντας πέρα από τους λόφους»:
Χρειάζεται ορίζοντας προσδοκιών…
«Η διεύρυνση της Αριστεράς και η ανάδειξή της σε ηγεμονική δύναμη πρέπει να γίνουν με την αναμέτρησή της πάνω στα ζητήματα και τις προκλήσεις και τις προσαρμογές που απαιτεί αυτή η καινούργια εποχή. Εδώ επάνω θα σμιλευθούν η φυσιογνωμία της, η πειστικότητά της και συνακόλουθα οι κοινωνικές συμμαχίες της. Η Κεντροαριστερά προσαρμόζεται παθητικά στις αλλαγές αυτές, από εκεί αντλεί τη νομιμοποίησή της, αλλά παραλείπει κάτι ουσιώδες. Την κρίση ως συνέπεια αυτών των αλλαγών. Στον βαθμό που το κοινωνικό δεν την ενδιαφέρει, ή και επιδιώκει την ενίσχυση των κοινωνικών ιεραρχιών, αυτό είναι αναμενόμενο, αλλά και αχίλλειος πτέρνα. Η Αριστερά, αντίθετα, ενδιαφέρεται για το κοινωνικό, επομένως βάζει την κρίση στο επίκεντρο. Δεν ξέρει όμως τι θα κάνει με τις ευρύτερες αλλαγές της εποχής. Αυτές οι αλλαγές απαιτούν προτάσεις που υπερβαίνουν τις καταγγελίες της πολιτικής λιτότητας των “μερκελιστών”. Αυτές είναι συνέπειες. Η Αριστερά για να γίνει η ηγεμονική δύναμη της επόμενης περιόδου χρειάζεται μια πολιτική μεγάλης πνοής, έναν ορίζοντα προσδοκιών. Η καθημερινή πολιτική βέβαια απαιτεί τακτική και συνεργασίες. Η στρατηγική όμως οφείλει να προσανατολίζεται επισκοπώντας το ευρύ πεδίο, πέρα από το περίγραμμα των λόφων».
***
…του γνωστού δικηγόρου Αντώνη Ν. Βγόντζα από το άρθρο του στο «Πρώτο Θέμα» με τίτλο «Εθνική συνεννόηση για τη Χρυσή Αυγή»:
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα…
«Τα ακροδεξιά και ευρωσκεπτικιστικά κόμματα δεν είναι μόνο ελλαδικό πρόβλημα. Είναι και ευρωπαϊκό. Δεν αφορά μόνο τους “πεινασμένους” της Ευρώπης, όπως ορισμένοι θέλησαν να υποδείξουν από πολιτική ιδιοτέλεια. Πρωταγωνιστούν και οι “χορτάτοι”. Τα φαινόμενα είναι πολλά και πλούσια. Οι βιομήχανοι του Χίτλερ συναντήθηκαν ιστορικά με τα λούμπεν στοιχεία της Γερμανίας του Μεσοπολέμου. Και έδρασαν από κοινού. Ούτε περιορίζονται μόνο στη ζώνη του ευρώ. Η παρουσία της Ακροδεξιάς και του ευρωσκεπτικισμού, όπως διαπιστώθηκε στις τελευταίες ευρωεκλογές, μπορεί να διευρυνθεί και να εντατικοποιηθεί. Το ευρώ, υπάρχουν τέτοιες εκτιμήσεις, θα αντιμετωπίσει περισσότερες προκλήσεις στο άμεσο μέλλον.
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Οι προθεσμίες της προσωρινής κράτησης αρχίζουν να εξαντλούνται. Η προδικασία, όπου να ʼναι, πρέπει να ολοκληρωθεί. Και να προσδιοριστεί η εκδίκαση της υπόθεσης με όλες τις δικονομικές εγγυήσεις. Καμιά φορά η προετοιμασία της δίκης είναι πολύ πιο δύσκολη από την ίδια τη διεξαγωγή της. Η παράλληλη διεξαγωγή της δίκης με ενδεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις θα βλάψει. Και την ίδια τη δίκη. Και τις εθνικές εκλογές. Οι διάφορες φάσεις της δίκης θα εμπλακούν ακόμα και σε σκόπιμες παραμορφώσεις και ερμηνείες των δικονομικών ενεργειών και γεγονότων. Ο κίνδυνος ʽʽηρωοποίησηςʼʼ των κατηγορουμένων στο μέσο μιας εκλογικής εκστρατείας είναι και αυτός εξαιρετικά μεγάλος».
***
…του Γιώργου Ανανδρανιστάκη, από το άρθρο του στην «Αυγή».
Μύριζε μούχλα…
«Δύναμη του Ποταμιού είναι η δύναμη της αλλαγής, η δύναμη των φρέσκων-πρωτότυπων ιδεών που φέρνει στο πολιτικό προσκήνιο, θα απαντούσε ο Σταύρος. Κι όμως, ακούγοντας τις ομιλίες των συνέδρων και διαβάζοντας τον προσυνεδριακό διάλογο έτσι όπως διεξήχθη μέσω διαδικτύου, ούτε πρωτοτυπία είδα ούτε φρεσκάδα. Γεμάτος αράχνες ήταν ο διάλογος και οι ομιλίες, χιλιοφορεμένα κλισέ και αξιώματα, βγαλμένα σχεδόν ατόφια από τα κείμενα καθεστωτικών αρθρογράφων και αναλυτών.
Το συνέδριο του Ποταμιού μύριζε μούχλα. Τη μούχλα των λάιφ στάιλ περιοδικών της δεκαετίας του ’80, τη μούχλα της Φιλελεύθερης Νέας Δημοκρατίας του Μητσοτάκη της δεκαετίας του ’90, τη μούχλα από τον “εκσυγχρονισμό” του Σημίτη του 2000, τη μούχλα από τη “Δανία του Νότου” του Γιώργου Παπανδρέου του 2010. Η μούχλα του νεοφιλελευθερισμού, που ξεκίνησε από δοξασία, έγινε πίστη, εξελίχθηκε σε θρησκεία, για να εξελιχθεί, στα σκληρά χρόνια του Μνημονίου, σε τζιχάντ κατά των απίστων.
Οι οπαδοί του Ποταμιού, ελπίζω όχι όλοι, βλέπουν τον Σταύρο Θεοδωράκη ως τον Αϊ – Γιώργη που θα σκοτώσει τους δράκους του κρατισμού, της Αριστεράς, του συνδικαλισμού, τους δράκους της τελευταίας σοβιετίας.
Οι οπαδοί βλέπουν τον Σταύρο σαν τον Αϊ – Γιώργη. Εκείνος πώς βλέπει, άραγε, τον εαυτό του; Δεν μπορώ να πω μετά βεβαιότητας, προχθές πάντως μου φάνηκε ότι τον είδα να αγοράζει άλογο και κοντάρι από τα μαγαζιά του Λαυρίου».