Αντιγερμανική ενότητα…

Η ορθή αντιμετώπιση, όμως, του ζητήματος δεν εστιάζεται αποκλειστικά στις απόψεις μιας πλευράς, αλλά επικεντρώνεται στη συνισταμένη των θέσεων Τσίπρα και Λαφαζάνη. Το «πράσινο φως» προς την Κεντροαριστερά είναι σωστό. Αλλά σε ποια Κεντροαριστερά; Ο όρος έχει χάσει πια τη σημασία του. Διότι όσοι εμφανίζονται κάτω απ’ αυτή την ταμπέλα, δεν είναι ούτε Κέντρον, ούτε Αριστερά. Γνήσιο Κέντρον έχει πάψει να υφίσταται εδώ και πολλά χρόνια, ενώ οι άνθρωποι αυτοί του συγκεκριμένου χώρου δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν ως αριστεροί, από τη στιγμή που εστήριξαν τα Μνημόνια και άλλα αντιλαϊκά μέτρα. Τα παλιά χρόνια, η γνήσια Κεντροαριστερά συνδεόταν ιστορικά με την πιο ριζοσπαστική πτέρυγα των προοδευτικών κομμάτων. Το ξεκίνημα εμφανίζεται με τους σοσιαλίζοντες «κοινωνιολόγους», όπως ήταν η συντροφιά του Αλεξάνδρου Παπαναστασίου. Αυτοί οι «σοσιαλίζοντες» έζησαν και αναπτύχθηκαν μέσα στην αγκαλιά του κόμματος των Φιλελευθέρων, προστατευόμενοι από τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Η διαφοροποίησή τους έγινε σιγά σιγά. Οι ριζοσπαστικές τάσεις ακολούθησαν μια κεντρόφυγο ώθηση. Το κύριο σώμα του Κόμματος των Φιλελευθέρων εξέφραζε προοδευτικές τάσεις αλλά και τον νέο καπιταλισμό. Ταυτιζόταν με το αστικό καθεστώς. Οι ριζοσπαστικές τάσεις ούτε να απορροφηθούν μπορούσαν ούτε να κερδίσουν το σύνολο. Κι απομακρύνθηκαν εξ αφορμής μιας οξείας πολιτικής κρίσεως. Το αντίστροφο συνέβη με τους σοσιαλιστές. Η πορεία τους ήταν ανάποδη. Τοποθετημένοι έξω και αντίθετα προς το Κέντρον, πήγαν αναγκαστικά προς τη συνεργασία. Αργότερα άνοιξαν οι δυνατότητες για την κατάκτηση του Κέντρου. Σήμερα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά, διότι, όπως προαναφέραμε, ούτε Κέντρον υπάρχει, ούτε αληθινή Κεντροαριστερά, ούτε και γνήσιο σοσιαλιστικό κόμμα. Ο κ. Τσίπρας είπε: «Απευθυνόμαστε σε όλες τις δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από τον μνημονιακό χώρο και στρέφονται προς την Αριστερά. Τους ανεξάρτητους βουλευτές, τα ρεύματα και τις ομάδες που αμφισβητούν πλέον ανοιχτά την πολιτική του Μνημονίου. Δεν ζητάμε πιστοποιητικό ιδεολογικής και πολιτικής καθαρότητας από κανέναν. Δεν κρατάμε πολιτικό μητρώο για το παρελθόν. Δεν θα τους αφήσουμε όμως και δεν πρέπει να τους αφήσουμε βορά στους εκβιασμούς των μνημονιακών μηχανισμών…». Το πρώτο που θα έπρεπε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το άνοιγμα προς τον ΚΟΣΜΟ που βρίσκεται τοποθετημένος στα σύνορα του παλαιού Κέντρου, ώστε να διαλύσει τις οποιεσδήποτε επιφυλάξεις αυτών των ανθρώπων για μια αναγκαία στροφή προς τα αριστερά. Καταλαβαίνω το σκεπτικό του κ. Τσίπρα γι’ αυτούς που εσχάτως απομακρύνονται από την πολιτική του Μνημονίου. Όμως, αυτοί οι άνθρωποι, με ποιο κύρος θα μιλήσουν στις μάζες; Και πώς θα συγκρουστούν με την κατοχική συγκυβέρνηση; Ο Σαμαράς εύλογα θα τους πει: «Άλλα λέγατε και κάνατε χθες». Πώς θα τους εμπιστευθεί ο λαός, όταν οι βουλευτές αυτοί θα εμφανίζονται σαν να εστήριζαν τα μέτρα της καγκελαρίας του Βερολίνου μέχρι πρότινος, «εν μέθη διατελούντες»; Στην πραγματικότητα, οι βουλευτές που μετανοούν, δεν εκφράζουν καμιά ιδεολογία, παρά μόνο τον εαυτό τους. Θα θεωρήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ, για να ξεπλύνουν τις πολιτικές αμαρτίες τους. Ποια πολιτική αξιοπιστία μπορούν να έχουν; Ο κ. Βούτσης είπε: «Αν πάνε όλοι αυτοί στην ομπρέλα του Σαμαρά, θα είμαστε ευχαριστημένοι;». Ωραία εικόνα, αλήθεια, αυτών που θέλουν να λέγονται «πολιτικοί άνδρες» και δεν συνειδητοποιούν την εθνική τραγωδία της πατρίδας μας, αλλά το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι κάτω από ποια «ομπρέλα» θα μπουν για να εξασφαλίσουν τον παχυλό βουλευτικό μισθό. Πάσα προσφορά δεκτή. Εάν οι βουλευτές αυτοί είναι τόσο ευάλωτοι σε προσφορές, τότε είναι επικίνδυνοι. Παρ’ όλα αυτά, δεν πρέπει να κοπούν τελείως οι γέφυρες, επειδή υπάρχει το θέμα ψηφοφορίας για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο κ. Λαφαζάνης εξέφρασε την άποψη ότι: «Χρειαζόμαστε μια δεύτερη ριζοσπαστικοποίηση, μια αριστερή αντεπίθεση και ένα νέο μεγάλο άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία και τα προβλήματά της…». Σωστό. Αλλά δεν φτάνει αυτό το «άνοιγμα». Χρειάζεται κάτι περισσότερο. Οι αντιμνημονιακές συμμαχίες και τα μέτωπα είναι αναγκαία για σήμερα και για αύριο. Η Ιστορία έχει να μας δώσει πλήθος από παραδείγματα, σε κρίσιμες πολιτικές φάσεις, όπου η Αριστερά -ορθώς- επιδίωξε συνεργασίες με κόμματα ευρισκόμενα πολύ δεξιότερα. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Πρόκειται για έντιμη πολιτική παράταξη, τοποθετημένη στην Κεντροδεξιά. Ο κ. Σαμαράς θέλει με κάθε τρόπο να τη διαλύσει, διότι αποτελεί μεγάλο κίνδυνο για την ετοιμόρροπη Νέα Δημοκρατία. Το κόμμα του κ. Πάνου Καμμένου, από την πρώτη στιγμή, στάθηκε μαχητικά πολέμιο κατά της γερμανικής αποικιοκρατίας και των κατοχικών κυβερνήσεων. Δεν αμφιταλαντεύθηκε ούτε στιγμή και βρίσκεται στην πρωτοπορία του αντιμνημονιακού αγώνα. Κανείς δεν έχει να του προσάψει τίποτα. Γιατί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κάνει μια συμμαχία μαζί του, σ’ ένα μίνιμουμ πρόγραμμα για την απελευθέρωση της πατρίδας μας; Μαζί μπορούν να συμπεριληφθούν και οι σχηματισμοί των Πολύδωρα, Νικολόπουλου κ.λπ. Μόνο μ’ αυτό το «άνοιγμα» θα προσέλθει πρόθυμα ο «κεντρογενής» και ο αντιμνημονιακός δεξιός κόσμος σε μια τέτοια αξιόπιστη συμμαχία. Η άνετη τότε πλειοψηφία θα είναι δεδομένη. Παράλληλα, υπάρχει και το πιο «αριστερό άνοιγμα», όχι σε «αριστερίστικες» ομάδες, αλλά προς τον κ. Αλέκο Αλαβάνο και σε πρώην πασοκογενείς, αλλά εξ αρχής αντιμνημονιακούς, όπως ο κ. Κατσανέβας. Το θέμα της επιστροφής στο εθνικό μας νόμισμα, που υποστηρίζουν οι δύο τελευταίοι, δεν πρέπει να είναι εμπόδιο, διότι δεν είναι δυνατόν το «ευρώ» να θεωρείται «ταμπού». Το γερμανικό ευρώ είναι το υπερόπλο που χρησιμοποίησε η αρχηγός του Δ’ Ράιχ, μαντάμ Μέρκελ, για να υποδουλώσει τους λαούς του Νότου και δεν πρέπει να είναι δεδομένο. Στην πορεία θα εκτιμηθεί το πότε και πώς θα απαλλαγούμε απ’ αυτή την παγίδα, στην οποία μας έβαλε ο γερμανοκατευθυνόμενος ολετήρας Σημίτης και ο αδελφός του Σπύρος. Προς το παρόν, Αλαβάνος και Κατσανέβας ας συστρατευθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ για το πρώτο μεγάλο βήμα και μετά όλα είναι ανοιχτά. Δεν πρέπει να μένουν διασκορπισμένες άσκοπα σταθερές αντιμνημονιακές δυνάμεις, όποιο ποσοστό και αν διαθέτουν. Στις αδιαμφισβήτητες ικανότητες του κ. Τσίπρα οφείλεται το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήλθε πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές. Τώρα, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, με συστράτευση δυνάμεων, να γίνει το επόμενο μεγάλο βήμα για να μην απογοητευτούν οι πολίτες. Κυρίως η Αριστερά έχει μεγάλη ευθύνη για την περαιτέρω πορεία. Διότι, εάν -Θεός φυλάξει- αποτύχει, τότε οι μάζες, χωρίς δεύτερη κουβέντα, θα στραφούν προς τη Χρυσή Αυγή, με ό,τι αυτό σημαίνει και κανένα αστυνομικό μέτρο δεν θα μπορέσει να αναχαιτίσει την άνοδο των νοσταλγών του μακαρίτη Αδόλφου. Ευθύνες όμως δεν έχουν μόνο τα κόμματα, αλλά και οι πολίτες. Έχουμε μάθει να απαλλάσσουμε υποκριτικά τους ψηφοφόρους για όλα. Λάθος! Ο πιο ανώδυνος τρόπος για να αλλάξει τη μοίρα του ο πολίτης, είναι η ψήφος. Δυστυχώς, όμως, τουλάχιστον πρόσφατα, οι ψηφοφόροι της Δεξιάς δεν έκαναν σωστή χρήση αυτού του δικαιώματος. Απεδείχθησαν πολιτικά ανώριμοι. Οδύρονται για τα αντιλαϊκά μέτρα και τώρα -μέσα στο καλοκαίρι- έρχονται χειρότερα. Κι όμως, δεν είχαν το θάρρος στις ευρωεκλογές να στείλουν το μήνυμά τους. Τα περιθώρια για να συνέλθουν, στενεύουν. Ας σκεφθούν τις συνέπειες για την Ελλάδα αλλά και για τους εαυτούς τους. Έχουν συνειδητοποιήσει οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ σε ποια κατάσταση έχει περιέλθει η χώρα εξαιτίας του κακού δαίμονα της υφηλίου, της Γερμανίας και των γερμανοπροσκυνημένων; Η εικόνα της Ελλάδας σήμερα είναι ίδια με εκείνη που υπήρχε στο Σικάγο το 1884. Οι κάτοικοι ήσαν δούλοι και είχαν εξαφανισθεί όλα τα εργασιακά δικαιώματα. Η ανεργία βύθισε τους ανθρώπους στην απόγνωση, εξαναγκάζοντάς τους να προσφεύγουν σε τοπικά φιλανθρωπικά ιδρύματα ή σε αυταρχικά αφεντικά ή ακόμα να προστρέχουν σε κάποιον ιδιοκτήτη σαλούν για να βγάλουν τη νύχτα. Εκλιπαρούσαν για μια δουλειά, αποδεχόμενοι οποιονδήποτε όρο έθετε ο εργοδότης. Αυτό που ενεργοποιούσε πολλούς εργάτες της πόλης και τους έβγαζε από την απελπισία, ήταν η αδιάκοπη δραστηριότητα των σοσιαλιστών, που άνοιγαν σε χιλιάδες φτωχούς άνεργους τον δρόμο για να κατανοήσουν την κρίση που βίωναν και να προσδιορίσουν τον υπαίτιο. Ο δημοσιογράφος Άλμπερτ Πάρσονς, ένας ριζοσπάστης επαναστάτης, έγραφε ότι: «Η βασική αιτία της παρούσας κρίσης είναι η υπερπαραγωγή που οφείλεται στην επιδίωξη του κέρδους. Σε αυτό τον ανταγωνισμό των καπιταλιστών, που θέλουν να ελέγξουν κερδοσκοπικά τις αγορές, οι πρώτοι που θα βγουν χαμένοι θα είναι οι μισθωτοί, αφού σε περίοδο επιχειρηματικού πανικού και προκειμένου να διαφυλαχθούν τα κέρδη, θα γίνονται πάντα περικοπές μισθών και απολύσεις…». Κι ετόνιζε την ανάγκη οι εργάτες να συνειδητοποιήσουν τα κοινά ταξικά τους συμφέροντα και να μην τρέφουν ψευδαισθήσεις. Θα νόμιζε κανείς ότι ο Άλμπερτ Πάρσονς δεν έγραφε για το Σικάγο του 1884, αλλά για την Ελλάδα του… 2014! Ύστερα από 130 χρόνια, ο στυγνός καπιταλισμός επέστρεψε με τη χειρότερη αποκρουστική του μορφή. Διότι, όσα χρόνια κι αν περνούν, ο καπιταλισμός δεν αλλάζει. Παραμένει ο υπ’ αριθμόν ένας εχθρός των εργαζομένων. Κάτι ακόμα σημαντικό: Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, σε συνεργασία και με κόμματα άλλων χωρών, θα πρέπει να ξεκινήσουν μια έντονη ΑΝΤΙΓΕΡΜΑΝΙΚΗ εκστρατεία σε όλα τα επίπεδα. Η ρήξη πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Εφόσον βιώνουμε Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, πιο ύπουλο από τους δύο προηγουμένους, πολιτικές τύπου Τσάμπερλεν δεν εξυπηρετούν σε τίποτε. Εσήμανε η ώρα να αντισταθούν οι λαοί. Και η Αριστερά, αν θέλει να είναι συνεπής προς την ιστορία της, οφείλει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο και να κερδίσει επιρροή μέσα στις μάζες. Το ΚΚΕ αεροβατεί, όταν λέει ότι «θα δώσει το παρών μόνο σε μια κυβέρνηση εργατικής λαϊκής εξουσίας, όπου ο λαός θα είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής των εξελίξεων». Πώς θα γίνει ο λαός πρωταγωνιστής, όταν δεν υπάρχει αντιμνημονιακή ενότητα; Μόνο με το ΚΚΕ; Ο κ. Κουτσούμπας επιμένει να αγνοεί την εποχή του ΕΑΜ. Αλίμονο εάν τότε ο Γιώργης Σιάντος έλεγε ότι το ΚΚΕ θα δώσει το «παρών» στην Αντίσταση, μόνο εάν ο λαός ακολουθήσει αποκλειστικά τους Κομμουνιστές και κανέναν άλλον. Αλλά το ΚΚΕ στην πραγματικότητα πάσχει από την παλιά του ασθένεια: Να «καπελώνει» κάθε αριστερή κίνηση. Κι όταν δεν το κατορθώνει, τότε βαφτίζει τους άλλους «σοσιαλφασίστες», «οπορτουνιστές», «πουλημένους» και άλλα τέτοια που υπάρχουν άφθονα στο κομμουνιστικό λεξιλόγιο. Τώρα λέει ότι: «Ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιεί την πρωτιά στις ευρωεκλογές για να πάρει το χρίσμα του εκλεκτού της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του κεφαλάιου…»! Έβγαλε αμέσως το συμπέρασμα ο κ. Κουτσούμπας… Ας έλθει το ΚΚΕ μέσα σε ένα αντιμνημονιακό απελευθερωτικό μέτωπο και να επηρεάσει με το βάρος του την πορεία που θα ακολουθηθεί. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο θα κλονισθούν τα σχέδια της Γερμανίας. Αντίθετα, η μοναχική πορεία του ΚΚΕ εξυπηρετεί απόλυτα το Βερολίνο. Διότι τη Μέρκελ δεν την ενδιαφέρει τι λέει ο κ. Κουτσούμπας, αλλά τι πράττει. Και η καγκελαρία είναι ικανοποιημένη από το γεγονός ότι ο κ. Κουτσούμπας ουσιαστικά σαμποτάρει την αντιμνημονιακή καθολική συμπαράταξη. Όσο για τη ΔΗΜΑΡ, η οποία διά στόματος Λυκούδη είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει «δήλωση μετανοίας» από το κόμμα του κ. Κουβέλη για τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση, κάνει ένα καίριο λάθος. Τέτοια δήλωση δεν τους εζήτησε ο κ. Τσίπρας. Τους τη ζητά ο κόσμος της Αριστεράς, που αισθάνεται βαθιά προδομένος…