Πολιτική και ποδόσφαιρο
Με καλοδεχούμενο έναυσμα την ανέλπιστη νίκη της χώρας μας επί της Ακτής Ελεφαντοστού και τη συνακόλουθη πρόκρισή της στους 16 του παγκόσμιου πρωταθλήματος της Βραζιλίας –γεγονός που, παρά την ευρύτατη οικονομική και ανθρωπιστική κρίση, ενθουσίασε τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, ποδοσφαιρόφιλων και μη– θα καταπιαστώ σήμερα με τους άρρηκτους δεσμούς, θετικούς και αρνητικούς, του ομαδικού αυτού αθλήματος με την πολιτική. Την πολιτική, εν προκειμένω, των πολιτικάντηδων.
Μόνο αφελείς αγνοούν τα τεράστια συμφέροντα, τις οργιώδεις δημοσιογραφικές ατασθαλίες, τις εξόφθαλμες παρανομίες και την απροκάλυπτη καπήλευση εκ μέρους των εκάστοτε πολιτικών ηγεσιών που συνδέονται, εμφανώς και αφανώς, με το λαοφιλές αυτό άθλημα. Ειδικά οι πολιτικές ηγεσίες εκθειάζουν ΜΟΝΟ ΤΙΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ, αδιαφορώντας πλήρως για την οικονομική ενίσχυση και την εις βάθος προώθηση του ελληνικού αθλητισμού. Η υστερόβουλη προσφορά (γλίσχρου) «άρτου και (πάσης φύσεως) θεαμάτων» έχει κατακρεουργήσει τόσο την ποιότητα όσο και το σκοπούμενο. Δηλονότι το «νους υγιής εν σώματι υγιεί».
Τώρα που βράζει το σίδερο και θεωρώντας την αφεντιά μου πολύ καλό γνώστη του ποδοσφαίρου, θέλω να τα πω ως απλός ρεπόρτερ έξω απʼ τα δόντια, μη φειδόμενος κριτικής απέναντι στους πάντες και τα πάντα. Αρχίζω από τη θλιβερή αθλητική ΝΕΡΙΤ, επικεφαλής της οποίας είναι ένα φιντάνι της κακιάς ώρας, ονόματι Ιωσήφ Νικολάου, που λανσάρει τον τύπο του παντογνώστη! Ο κόσμος πανηγύριζε έξαλλα για τον θρίαμβο, την απίστευτη εποποιία της Εθνικής μας και ο κύριος αυτός, πριν να πει οτιδήποτε άλλο, διάβασε το συγχαρητήριο τηλεγράφημα του Αντ. Σαμαρά, προσθέτοντας και άλλες λεπτομέρειες: «Ο κύριος πρωθυπουργός είναι φίλος του ποδοσφαίρου, πριν φύγει η ομάδα μας για τη Βραζιλία παρακολουθούσε προπονήσεις της» και άλλα τέτοια γλοιώδη. (Την Τετάρτη το μεσημέρι δημοσιογράφος συστημικού ραδιοσταθμού έδωσε έμμεσα πληρωμένη απάντηση. Δεν δίστασε να μιλήσει για «τον καλό Σαμαρά», εξυπονοώντας ότι ο ακόμα πρωθυπουργός είναι το αντίθετο του καλού.)
Στο μόνιμο επιτελείο του… ιερουργού της χαμερπούς κολακείας ανήκει ο τέως διαιτητής κ. Βασιλάκης και ο δημοσιογράφος κ. Γάτας. Ο κ. Βασιλάκης, αν εξαιρέσουμε όλες τις πασίδηλες φάσεις, λειτουργεί ως μαέστρος της διγλωσσίας με το σκεπτικό: «Μπορεί να ισχύει το άλφα, χωρίς να αποκλείεται και το αντίθετο του άλφα»! (Πολλές φορές μου ήρθε να σπάσω την τηλεόρασή μου ακούγοντας τις… εμβριθείς μπουρδολογίες του.) Όσο για τις βαρετότατες… αναλύσεις των φάσεων εκ μέρους του αντιπαθέστατου λόγω του ύφους αλάθητου εμπειρογνώμονος κ. Γάτα, θεωρώ ότι έχει αντιγράψει τη μέθοδο του όντως επαΐοντος μπασκετικού Μάνου Μανουσέλη.
Έρχομαι τώρα στον κατά τα άλλα συμπαθέστατο προπονητή της εθνικής μας Φερνάντο Σάντος, θυμίζοντας την προ ετών συγκλονιστική ρήση του ότι «εάν δεν είχε υπάρξει ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός και η φιλοσοφία εκείνης της εποχής, δεν θα διαθέταμε σήμερα ευρωπαϊκό πολιτισμό». Ρήση για την οποία του είναι ευγνώμονες και οι μη αρχαιολάτρεις Έλληνες.
Ο Φερνάντο Σάντος –αυτό μας ενδιαφέρει τώρα– κρίνεται ως προπονητής. Επισημαίνω, επομένως, ότι διέπεται ως χαρακτήρας και ψυχοδιανοητική δομή της προσωπικότητάς του από αβουλία, ατολμία, διστακτικότητα και αναποφασιστικότητα. Η ενδεκάδα που κατέβασε στον πρώτο κρίσιμο αγώνα εναντίον της Κολομβίας ήταν επιεικώς τραγική και άναρχη. Ο κάθε παίκτης έκανε του κεφαλιού του και ορισμένοι άνοιγαν μόνοι τους την παγίδα μέσα στην οποία έπεφταν. Οι αλλαγές, αντί να βοηθήσουν, επιδείνωναν την κατάσταση. Έτσι ήρθε το εξευτελιστικό 3-0.
Στον αγώνα με την Ακτή Ελεφαντοστού οι περιγράφοντες την αναμέτρηση μας φλόμωσαν με τις δύο γρήγορες και αναγκαστικές αλλαγές. Όμως, ο τραυματισμός του Κονέ υπήρξε θείο δώρο. Διότι, χωρίς τον τραυματισμό αυτόν, δεν θα έμπαινε ποτέ στο γήπεδο ο εξαίρετος Σάμαρης, που άλλαξε άρδην τη μορφή και κυρίως την τροπή του αγώνα. (Αργότερα είχε σηκώσει για ζέσταμα τον αρνητικό πάντοτε Τζιόλη.)
Ελπίζω σήμερα το βράδυ να μη λείπει κανένας από τη νικήτρια ενδεκάδα της περασμένης Τρίτης. Και δεν αποκλείεται, ισοπεδώνοντας οι αναγεννημένοι παιχταράδες μας την υπερτιμημένη Κόστα Ρίκα, να αναδείξουν τον Φερνάντο Σάντος σε κατά τύχην ήρωα.
Εγκώμιο ποδοσφαίρου: Κλείνω ανασύροντας από τη μνήμη μου το ακόλουθο βίωμα από την παρουσία μου στην ελληνική Βουλή. Σε αγόρευσή του ο Απόστολος Κακλαμάνης είχε πει μεταξύ άλλων: «Αδυνατώ να καταλάβω τι προσφέρουν κάποιοι που κλοτσάνε μια μπάλα και το ότι τόσοι ανεγκέφαλοι τους θαυμάζουν». Ζήτησε αμέσως τον λόγο από τη θέση που καθόταν ο Λεωνίδας Κύρκος και τόνισε: «Ένας ποδοσφαιρικός αγώνας επιπέδου είναι σαν ένα τέλειο μπαλέτο. Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι καλύτερος και από το μπαλέτο, επειδή σʼ αυτόν συμβαίνουν και μη προγραμματισμένα θεαματικότατα απρόοπτα».