«Αποστασίες» και Προεδρία…

Το θέμα είναι πολύ σοβαρό και έχει μεγαλύτερες προεκτάσεις, επειδή φτάσαμε στο έσχατο κατάντημα η Γερμανία να υποδεικνύει ποιον θέλει για Πρόεδρο. Και, πάντως, η εκλογή του προσώπου για το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα αποτελεί «παζάρι» μεταξύ κομμάτων, ενώ θα έπρεπε ο Πρόεδρος να αναδεικνύεται απευθείας από τον λαό. Το γεγονός ότι ο «ανώτατος άρχων» επιλέγεται βάσει υπόπτων συναλλαγών μεταξύ πολιτικών αρχηγών και κομματικών σκοπιμοτήτων, προκαλεί την καχυποψία του κόσμου ενώ παράλληλα πλήττεται θανάσιμα το κύρος του θεσμού της Προεδρευομένης Δημοκρατίας. Κι ο κ. Σαμαράς έχει αρχίσει από τώρα το «σαφάρι» εξαγοράς ψήφων, προκειμένου να εξασφαλίσει τον μαγικό αριθμό των 180 βουλευτών, με προϋπόθεση, βεβαίως, ότι μέχρι τότε δεν θα έχει πέσει η συγκυβέρνηση της ληστοκρατίας. Σ’ αυτή την υπόθεση ελλοχεύουν τεράστιοι κίνδυνοι και ορθώς ο κ. Τσίπρας προειδοποίησε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μείνει με σταυρωμένα χέρια μπροστά σ’ αυτό το «σαφάρι». Προηγουμένως, όμως, θα ήθελα να επισημάνω μια «ιστορική αδικία». Στην προειδοποίησή του προς τον πρωθυπουργό για την εξαγορά ψήφων, ο κ. Τσίπρας ανέφερε μεταξύ άλλων: «Είμαστε βέβαιοι ότι δεν πρόκειται να υπάρξει κανένας σοβαρός άνθρωπος που θα προθυμοποιηθεί να υποδυθεί τον σύγχρονο Τσιριμώκο της αυλής των Μνημονίων, για να δεχθεί να εκτεθεί ως υποψήφιος Πρόεδρος σ’ αυτή την εμποροπανήγυρη…». Είναι άδικη αυτή η υποτιμητική αναφορά στον αείμνηστο πολιτικό ηγέτη, διότι: α) Άλλο ήταν το πολιτικό σκηνικό του 1965 και άλλο τώρα. β) Έχει σημασία το πώς προκλήθηκε εκείνη η πολιτική κρίση και ποιοι φέρουν ευθύνες. Και οι ευθύνες δεν περιορίζονται σε μία μόνο πλευρά. γ) Η πραγματική ιστορία του 1965 παραμένει άγνωστη και διαστρεβλωμένη στο ευρύ κοινό. Πολύ συνοπτικά να πούμε ότι το μέγα λάθος του Γεωργίου Παπανδρέου, η παραίτηση τον Ιούλιο του 1965, έγινε ως λύση προσωπικού ζητήματος. Ήθελε ο τότε πρωθυπουργός να ελέγχει άμεσα, αναλαμβάνοντας και το υπουργείο Αμύνης, τις ανακρίσεις που εγίνοντο από τη Στρατιωτική Δικαιοσύνη για την ανάμιξη του γιου του Ανδρέα στην υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ. Ο Ανδρέας μετέβαλε τότε ένα προσωπικό του νομικό πρόβλημα σε πολιτική κρίση. Ο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει ότι ο «Γέρος» Παπανδρέου παραιτήθηκε. Δεν εκδιώχθηκε. Είπαν στον κόσμο ότι ο Παπανδρέου «εξηναγκάσθη εις παραίτησιν». Κι αυτό αποτελεί ιστορικό ψεύδος. Τα μέλη της Πολιτικής Επιτροπής της Ενώσεως Κέντρου, όλα αντίθετα με την παραίτηση του πρωθυπουργού, δεν εκλήθησαν καν σε συνεδρίαση, έστω για να ακούσουν την απόφαση. Πήγαν με δική τους πρωτοβουλία στο Καστρί, στο σπίτι του «Γέρου», για να τον συγκρατήσουν. Στην ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής, η ανακίνηση καθεστωτικού και η ακραία αδιαλλαξία (σε θέμα μάλιστα που εύκολα μπορούσε να ξεπεραστεί), οδηγούσαν, με μαθηματική ακρίβεια, σε εκτροπή. Γι’ αυτό στην τελευταία κρίσιμη συνεδρίαση της ΚΟ της Ενώσεως Κέντρου, στη Λέσχη των Φιλελευθέρων, ο Τσιριμώκος επεσήμανε τους κινδύνους από έναν νέο εθνικό διχασμό, τη μοιραία κατάληξη που θα είχε σε βάρος της Δημοκρατίας και ετόνισε ότι: «Υπάρχουν περιπτώσεις που ο τακτικός συμβιβασμός, όταν είναι αναγκαίος, εξαιτίας του συσχετισμού δυνάμεων, δεν είναι ήττα, αλλά νίκη…». Τον ορατό κίνδυνο από στρατηγούς ή συνταγματάρχες προσπάθησε τότε να αποτρέψει ο Τσιριμώκος. Βεβαίως, είναι γεγονός ότι για την κυβέρνηση Νόβα πολλοί επιδίωξαν να προσελκύσουν βουλευτές για στήριξη, με διάφορα μέσα. Στην περίπτωση της ολιγοήμερης κυβερνήσεως Τσιριμώκου, ο ίδιος εζήτησε ανοιχτά τη στήριξη του Κόμματος των Προοδευτικών, χωρίς κανένα παρασκήνιο. Αλλά ο Μαρκεζίνης αρνήθηκε να στηρίξει τη δεύτερη κυβέρνηση Κεντρώων, που είχαν διαφωνήσει με την τακτική των Παπανδρέου. Αυτά, πολύ συνοπτικά. Και να επισημάνουμε ότι τον «συμβιβασμό» που ζητούσε τότε ο Τσιριμώκος με καθαρά κεντρώα κυβέρνηση, τον έκανε το 1966 ο Γεώργιος Παπανδρέου με τον αρχηγό της ΕΡΕ Παν. Κανελλόπουλο και τον ίδιο τον βασιλιά, για να ανατραπεί ο Στ. Στεφανόπουλος και να πάμε σε κυβέρνηση Παρασκευόπουλου, με στήριξη ΕΚ – ΕΡΕ. Αλλά ήταν πια αργά. Ας αφήσουμε όμως το παρελθόν και ας έλθουμε στο «σήμερα».

Το τραγικό στην παρούσα φάση είναι ότι η επιλογή προσώπου για την Προεδρία της Δημοκρατίας δεν αποτελεί μόνο παζάρι μεταξύ Νέας Δημοκρατίας ΠΑΣΟΚ, αλλά τίθεται υπό την απόλυτη δικαιοδοσία και έγκριση της καγκελαρίας του Βερολίνου. Ο Πρόεδρος της «Ελληνικής Δημοκρατίας», δηλαδή, πρέπει να απολαμβάνει -απαραιτήτως- την εμπιστοσύνη της μαντάμ Μέρκελ και του ανάλγητου τυράννου Σόιμπλε. Να εξυπηρετεί και να διαφυλάττει τα γερμανικά συμφέροντα. Τέτοιο αίσχος δεν είχε παρουσιασθεί ουδέποτε κατά το παρελθόν. Δημοσιογραφικές πληροφορίες αναφέρουν ότι Μέρκελ και Σόιμπλε θέλουν για Πρόεδρο τον… Κώστα Σημίτη! Δεν μας εξέπληξε η πληροφορία. Είναι φυσικό οι γερμανοί κατακτητές να θέλουν να προωθήσουν τον δικό τους άνθρωπο. Ας μη διανοηθούν Σαμαράς και Βενιζέλος να στηρίξουν τον εθνικό ολετήρα, τον άνθρωπο που μας έβαλε στο ευρώ -κατ’ εντολήν της καγκελαρίας-, γνωρίζοντας τι εσήμαινε αυτό για τον δύστυχο ελληνικό λαό. Ακούγεται και το όνομα του κ. Κουβέλη, παρά το ότι ο ίδιος λέει ότι δεν τον ενδιαφέρει η Προεδρία. Ούτε ο επικεφαλής της ΔΗΜΑΡ είναι το κατάλληλο πρόσωπο γι’ αυτό το αξίωμα. Τον βαρύνει το γεγονός ότι μετεβλήθη σε δεκανίκι του Παπαδήμου, για τα αντιλαϊκά μέτρα που αυτός επέβαλε. Εάν πράγματι ο πολιτικός κόσμος θέλει για αρχηγό του ελληνικού κράτους άνθρωπο ακέραιο, επιστήμονα διεθνούς κύρους, αληθινό πατριώτη, που θα προασπίζει τα ελληνικά συμφέροντα και δεν θα είναι «σκεύος εκλογής» του Βερολίνου, υπάρχει τέτοιος άνθρωπος. Αναφέρομαι στον καθηγητή κ. Γιώργο Κασιμάτη. Πανεπιστημιακός δάσκαλος, έμπειρος γνώστης του συνταγματικού δικαίου (επίτιμος πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Συνταγματικού Δικαίου) παραμένει αφοσιωμένος στο λειτούργημα του πανεπιστημιακού δασκάλου. Χωρίς να έχει αναμιχθεί στην ενεργό πολιτική, έχει ένα μεγάλο συγγραφικό έργο επιστημονικών μελετών. Κι είναι ο άνθρωπος που πρώτος μελέτησε και αποκάλυψε τις παραβιάσεις των θεμελιωδών αρχών νομιμότητος των δανειακών συμβάσεων με τα κράτη της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ. Και δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, της ανεξαρτησίας της χώρας και των δικαιωμάτων του λαού της, που επλήγησαν άγρια. Νομίζω ότι τουλάχιστον όλη η αντιμνημονιακή αντιπολίτευση θα πρέπει να προτείνει από κοινού για την Προεδρία τον κ. Κασιμάτη και να τον στηρίξει. Ας έλθουμε τώρα στο σαφάρι εξαγοράς ψήφων του κ. Σαμαρά. Απώτερος στόχος είναι η διαιώνιση της μνημονιακής πολιτικής και η εκλογή του «ανώτατου άρχοντα» από μια ετερόκλητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία που μόνο τη βούληση του ελληνικού λαού δεν εκφράζει. Πρόκειται για μεθοδεύσεις του δευτέρου και του τετάρτου κόμματος, με πονηρό στόχο. Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε κάποιες περίεργες ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών. Ψάχνουμε να διαπιστώσουμε πού εστιάζονται οι διαφωνίες τους με τα κόμματα υπό τη σημαία των οποίων είχαν εκλεγεί. Απάντηση δεν έχουμε κι ούτε οι ίδιοι εξηγούν επαρκώς τους λόγους που τους ώθησαν στην αποχώρηση. Οι φήμες λένε ότι τους ώθησε στην «ανεξαρτητοποίηση» το Μέγαρο Μαξίμου, με υποσχέσεις για ανταλλάγματα, εάν ψηφίσουν στη δεδομένη στιγμή τον «δοτό» Πρόεδρο που θα υποδείξουν τα δύο κόμματα που συγκυβερνούν. Ο κ. Καμμένος μίλησε με σκληρή γλώσσα γι’ αυτούς που έφυγαν από τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Προσωπικά δεν θέλω να πιστέψω ότι αυτά τα συγκεκριμένα στελέχη υπέκυψαν σε δελεαστικές προτάσεις του κ. Σαμαρά. Άλλωστε, οι ίδιοι οι «διαφωνούντες» θα το αποδείξουν την κατάλληλη ώρα. Έχω την πεποίθηση ότι θα αρνηθούν να ψηφίσουν την κυβερνητική επιλογή. Δεν είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να αφεθούν στη χλεύη και να αμαυρώσουν το όνομά τους. Μέσα σε λίγο διάστημα, η παρούσα Βουλή επέτυχε να αυτοδιαλυθεί ηθικώς. Προσέφερε το θέμα η «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα» συγκυβέρνηση, να εξακολουθεί να «αμαρτάνει». Αποδοκιμάσθηκε από τη λαϊκή ψήφο, αλλά παραμένει γαντζωμένη στην πολυθρόνα της εξουσίας κι έσπευσε να κλείσει τη Βουλή, για να παραγραφούν τυχόν ποινικές ευθύνες των Βενιζέλου και Γ. Παπακωνσταντίνου για το σκάνδαλο των υποβρυχίων. Ήταν εντολή του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ το κλείσιμο της Βουλής προς τον κ. Σαμαρά, που νομίζει ότι πρωθυπουργεύει. Να επανέλθουμε όμως στον ΣΥΡΙΖΑ. Στη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του κόμματος, ο κ. Τσίπρας επεσήμανε πόσο απαραίτητο είναι το άνοιγμα της παρατάξεως σε ευρύτερο ακροατήριο, πιο κεντρώο. Είπε ακόμα πάνω σε αυτό το θέμα ότι στόχος είναι να μη χάσει την εκλογική δυναμική του ο ΣΥΡΙΖΑ, «όπως συνέβη με την ΕΔΑ, που αντί να αφομοιώσει τις δυνάμεις του Κέντρου, ακολούθησε μια τακτική που είχε συνέπεια τη ραγδαία συρρίκνωσή της…». Σωστός είναι ο στόχος του κ. Τσίπρα για το «άνοιγμα», λανθασμένη όμως είναι η ιστορική του εκτίμηση για την ΕΔΑ. Το 1958 δεν υπήρχε ενιαίο Κέντρον. Υπήρχε το Κόμμα των Φιλελευθέρων και άλλα μικρότερα κεντρώα κόμματα διασπασμένα. Όταν έγινε γνωστή η παρασκηνιακή μεθόδευση των συναρχηγών των Φιλελευθέρων Γεωργ. Παπανδρέου και Σοφ. Βενιζέλου με τον πρωθυπουργό Κων. Καραμανλή (μέσω του υπουργού της ΕΡΕ Τάκου Μακρή) για εφαρμογή εκλογικού συστήματος που θα ευνοούσε τους Φιλελευθέρους σε βάρος της Αριστεράς, ο κόσμος αισθάνθηκε προδομένος και αγανάκτησε. Χάρις στο προσωπικό κύρος του Ιω. Πασαλίδη και στο «άνοιγμα» προς συνεργαζομένους, η ΕΔΑ κατόρθωσε να αναδειχθεί σε αξιωματική αντιπολίτευση. Όταν όμως το 1961 τα κόμματα του Κέντρου ενώθηκαν, ήταν βέβαιο ότι η ΕΔΑ δεν θα μπορούσε να διατηρήσει την ίδια εκλογική δύναμη. Υπήρχαν ακόμα η βία και η νοθεία. Ο Πασαλίδης, άριστα εκμεταλλεύθηκε τις συγκυρίες του 1958, αλλά το 1961 τα πράγματα ήσαν διαφορετικά. Άλλωστε και στις εκλογές, τόσο του 1963 όσο και του 1964, η ΕΔΑ σκοπίμως ενίσχυσε την Ένωση Κέντρου σε βάρος της, διότι ήταν ο μόνος τρόπος για να πέσει η ΕΡΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι ευνοημένος εκλογικά. Είναι η πρώτη αντιμνημονιακή δύναμη και ευνοείται ακόμα, διότι όχι μόνον δεν υφίσταται αντιμνημονιακό Κέντρον, αλλά ούτε καν Κέντρον. Άλλος είναι ο κίνδυνος που ελλοχεύει. Κάποιες περίεργες κινήσεις μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ, από μερίδα ατόμων, που «ξαφνικά» διατυπώνουν «ενστάσεις» κατά του αρχηγού τους. Θα πρέπει όμως οι «διαφωνούντες» να συνειδητοποιήσουν ότι στον Αλέξη Τσίπρα, προσωπικά, οφείλεται το μέγα επίτευγμα να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα. Οι συγκρίσεις δεν πρέπει να γίνονται με προδικτατορικές περιόδους, αλλά με μεταπολιτευτικές. Και είναι γεγονός ότι από το 1974 και μετά, κανείς από την ηγεσία του συγκεκριμένου χώρου δεν πέτυχε την εκπληκτική άνοδο που έφερε ο Τσίπρας. Ας αφήσουν λοιπόν τις γκρίνιες. Τώρα η μάχη εντοπίζεται στην αποτροπή εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή. Να προσέξουν καλά διάφοροι «ανεξάρτητοι» και άλλοι που πιθανόν να σκοπεύουν να «ανεξαρτητοποιηθούν», διότι όσοι διαπράξουν το έγκλημα να γίνουν όργανα των πονηρών σχεδίων Σαμαρά – Βενιζέλου, δηλαδή όργανα της Μέρκελ, καλά θα κάνουν να θυμηθούν τον στίχο του Καβάφη: «Και τι φρικτή η ημέρα που ενδίδεις, και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα και πηγαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξην, και ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του, και σου προσφέρει σατραπείες και τέτοια…».