Έναν Σάντος χρειαζόμαστε…

Όλα τα φώτα της παγκόσμιας δημοσιότητας έπεσαν στην Εθνική μας. Άφωνοι έμειναν με την επιτυχία των ελλήνων ποδοσφαιριστών να μπουν στους «16» του Μουντιάλ, όταν όλα τα στοιχήματα δεν μας έδιναν καμία τύχη.

Εκεί, στη μακρινή Βραζιλία, η Ελλάδα έδειξε ότι τα μπορεί όλα… Τα πάντα. Και τα μικρά, αυτά που ζούμε πέντε χρόνια τώρα, και τα μεγάλα, που τα ζήσαμε περασμένα μεσάνυχτα της Τρίτης… Επιβεβαιώθηκε αυτό που λέει το γνωστό εθνικό εμβατήριο, ότι η Ελλάδα μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά…

Τίποτε, όμως, δεν έρχεται από μόνο του. Χωρίς προσπάθεια, χωρίς σχέδιο, χωρίς όραμα, χωρίς έναν ηγέτη που θα εμπνεύσει τον λαό για να μπει στον αγώνα, έχοντας στο μυαλό και στην καρδιά ότι τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο…

Ο Σάντος και οι παίκτες στο κρίσιμο τρίτο ματς έγιναν ΕΝΑΣ. Και αυτό το έβλεπες μέσα στο γήπεδο. Από κει και πέρα, η κορυφή δεν ήταν άπιαστο όνειρο. Και αποδείχθηκε με το σφύριγμα της λήξης.

Κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη στη Βραζιλία αναζητούμε και εδώ στην πατρίδα μας.

Έναν πρωθυπουργό Σάντος, που θα επιλέγει για την ομάδα -υπουργούς, επιτελείς και για κάθε πόστο- παίκτες σαν εκείνους που συνέθεταν την Εθνική μας και έκαναν το θαύμα. Άλλωστε, από παικταράδες, δόξα τω Θεώ, έχει πολλούς η Ελλάδα, για κάθε χώρο. Αρκεί να τους αναζητήσεις, να απευθύνεις γενικό προσκλητήριο, και όχι να βάζεις τους κολλητούς σου, τα δικά σου παιδιά, που έχουν μπάρμπα στην… Κορώνη, κι ας μη σκαμπάζουν γρι… Ή ξέρουν μπάλα και παίζουν ή μόνιμα στον πάγκο και στα αζήτητα.

Θα το δούμε ποτέ; Είναι η καλύτερη ευχή για την πατρίδα και τον λαό. Η Εθνική, μας, πάντως έδειξε από τη Βραζιλία τον δρόμο που οδηγεί στην κορυφή. Και φέρνει το χαμόγελο και την ελπίδα ότι υπάρχει καλύτερο αύριο, που είναι στο χέρι μας να το κατακτήσουμε…