Η «συμμορία» του Βερολίνου…

Ένα θέατρο «μπουλουκιού» -όπως εκείνα της παλιάς εποχής που περιφέρονταν στην επαρχία- που σηκώνει «μαξιλάρωμα», δηλαδή ωμή αποδοκιμασία. Η εφημερίδα «Αυγή», με αποκαλυπτικό δημοσίευμά της, τους ξεγύμνωσε στα μάτια της κοινής γνώμης. Για να παραπλανήσουν προεκλογικά τους ψηφοφόρους, Σαμαράς, Βενιζέλος και όλος ο κυβερνητικός θίασος έσχιζαν τα ιμάτιά τους και έπαιρναν όρκο ότι τα Μνημόνια τελείωσαν, ότι αποκλείεται να ληφθούν άλλα μέτρα και μάς έλεγαν πολλά τέτοια «ηχηρά παρόμοια», που λέει κι ο ποιητής. Ο Βενιζέλος μάλιστα, γουρλώνοντας τους «βοώπεις οφθαλμούς του», διετύπωνε σαρκαστικά το ερώτημα: «Τι θα κάνει τώρα ο κ. Τσίπρας που τελείωσαν τα Μνημόνια;». Τι θα κάνουν όμως οι Σαμαράς-Βενιζέλος, που η «Αυγή» απεκάλυψε τους κυβερνητικούς Μιγχάουζεν; Πέντε μέρες, περίπου, προ των εκλογών, όταν έδιναν αυτές τις διαβεβαιώσεις, Σαμαράς, Στουρνάρας και Προβόπουλος είχαν υπογράψει επιστολή προς την «τρόικα» να μην ανησυχεί, διότι θα ληφθούν καινούργια μέτρα, θα χυθεί και νέο αίμα για να ικανοποιηθεί ο αχόρταγος «τροϊκανός» Μινώταυρος. Στο σχέδιο της άγριας κοροϊδίας του ελληνικού λαού και στην προσπάθεια να νομίσει ότι… «κάτι αλλάζει», ο κ. Σαμαράς έκαμε αυτόν τον ανασχηματισμό – οπερέτα. Και στη θέση του λαομίσητου Στουρνάρα ετοποθέτησε έναν άλλο, από το ίδιο «καλούπι», ίδιας «κοπής», τον κ. Χαρδούβελη, παιδί κι αυτό του γερμανοκατευθυνόμενου Σημίτη, που κατ’ εντολήν της καγκελαρίας έβαλε τη χώρα στο ευρώ, γνωρίζοντας ότι η Ελλάδα θα καταστρεφόταν. Σημίτης, Παπαδήμος, Γιωργάκης Παπανδρέου, Στουρνάρας, Χαρδούβελης και συγκυβέρνηση αποτελούν τον μοχλό του Βερολίνου για να βουλιάξουν τη χώρα μας. Θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίσουμε «συμμορία». Είναι βαρύς ο χαρακτηρισμός; Καθόλου και έχει μια προϊστορία στις πολιτικές μας θύελλες. Αυτόν τον χαρακτηρισμό είχε δώσει ο Γέρος Παπανδρέου, αρχηγός της Ενώσεως Κέντρου το 1962, για την κυβέρνηση της ΕΡΕ. Είχαν προηγηθεί οι εκλογές βίας και νοθείας το 1961, άλλα η ΕΡΕ δεν έλεγε να φύγει από την εξουσία. Και σε κάποια ομιλία του ο «Γέρος» εχαρακτήρισε την ΕΡΕ «συμμορία»!

Αυτή τη λέξη εχρησιμοποίησε τότε, σ’ ένα χρονογράφημά του στην «Αθηναϊκή» του Παπαγεωργίου, ο συνεργάτης της εφημερίδας Φαίδρος Μπαρλάς. Η τότε κυβέρνηση άσκησε δίωξη κατά της εφημερίδας και του χρονογράφου της. Κι όταν έγινε η δίκη, τον Μάρτιο του 1962, πήγε μάρτυς υπερασπίσεως ο ίδιος ο αρχηγός της Ενώσεως Κέντρου, ο οποίος είπε ότι: «Δεν είναι περιύβρισις Αρχής, διότι δεν υπάρχει ούτε περιύβρισις ούτε Αρχή. Δεν υπάρχει περιύβρισις, διότι πρόκειται μόνον περί αυστηροτάτου πολιτικού ελέγχου. Και δεν υπάρχει ”αρχή περιϋβριζομένη”, διότι κατ’ εξοχήν εις την περίπτωσιν αυτήν δεν ελέγχεται η ιδέα ως αρχή Κράτους, άλλα εις συγκεκριμένα πρόσωπα. Στον αρχηγό της ΕΡΕ και στα μέλη του κόμματος της ΕΡΕ…». Για την Ιστορία να πούμε ότι η «Αθηναϊκή» αθωώθηκε πανηγυρικά. Στην προκειμένη περίπτωση, τώρα, ο χαρακτηρισμός ταιριάζει στη συγκυβέρνηση, διότι ασκεί βία οικονομική σε βάρος των πολιτών και νοθεύει τη λαϊκή βούληση, κατ’ απαίτησιν ξένης χώρας εχθρικής, που συνεχίζει το ολοκαύτωμα του Διστόμου σε πανελλαδική κλίμακα. Και μολονότι ο κ. Σαμαράς και το κόμμα του αποδοκιμάστηκαν στην κάλπη πρόσφατα (όπως και το ΠΑΣΟΚ), προσποιούνται ότι δεν κατάλαβαν το νόημα της ψήφου της λαϊκής ετυμηγορίας και εξακολουθούν να κυβερνούν με το νέο… αστέρι, τον Χαρδούβελη, επιβαίνοντες γερμανικών αρμάτων. «Έσπευσε μάλιστα ο ανεκδιήγητος Στουρνάρας να πάει στο Βερολίνο και να διαβεβαιώσει τον Φύρερ Σόιμπλε ότι δεν πρέπει να ανησυχεί στο ελάχιστο, διότι τίποτε δεν άλλαξε. Χαρδούβελης ίσον Στουρνάρας, και οι δύο αποτελούν άθροισμα των γερμανικών επιδιώξεων. Ο Στουρνάρας ακολούθησε τα βήματα του κατοχικού συναδέλφου του, του Έκτορα Τσιρονίκου, θιασώτου του «γερμανικού θαύματος» του Χίτλερ! Ο Τσιρονίκος, στενός φίλος του γερμανού πληρεξουσίου Χέρμαν Νοϊμπάχερ, οργάνωσε την «έξοδό» του και κατέληξε στη Βιέννη. Ο Στουρνάρας είναι χειρότερος. Έκαμε την «έξοδό» του στο Βερολίνο, για να δηλώσει πίστη στον σύγχρονο Νοϊμπάχερ, τον Σόιμπλε, και εξασφάλισε τη θέση του διοικητού Τραπέζης της Ελλάδος, όπως είχε κάνει κατά την προηγούμενη Kατοχή ένας άλλος γερμανόδουλος, ο Σπύρος Χατζηκυριάκος. Οι Γερμανοί τον ονόμασαν διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος. Κι ενώ ο ελληνικός λαός πέθαινε στους δρόμους από την πείνα, ο Χατζηκυριάκος διεκήρυσσε θρασύτατα: «Εγώ ήμουνα και θα είμαι γερμανόφιλος, διότι η Γερμανία είναι το σπουδαιότερο κράτος της οικουμένης…»! Ο Τσιρονίκος και ο Χατζηκυριάκος φαίνεται ότι βρικολάκιασαν το 2014… Ο Σαμαράς, με τον αυθαίρετο διορισμό του Χατζηκυριάκου -συγγνώμη, του Στουρνάρα ήθελα να πω…- σ’ αυτή τη θέση, στην ουσία υπογράφει την πλήρη υποταγή της Ελλάδας, εφαρμόζοντας το γερμανικό δόγμα, ότι: «Οι τραπεζίτες είναι πάνω από τους πολιτικούς…». Οι πρώτοι κυβερνούν και οι άλλοι υπηρετούν. Οικτρόν ήταν όμως και το θέαμα της ορκωμοσίας των νέων υπουργών. «Όλο σκέρτσο και καμάρι» -όπως έλεγε το παλιό τραγούδι- παρήλαυναν μπροστά στις κάμερες. Μερικοί είχαν φέρει και τα μέλη των οικογενειών τους για να τους καμαρώσουν και ούτε τους απασχολούσε το γεγονός ότι είχαν υπογραφεί ήδη νέα αντιλαϊκά μέτρα. Φυσικά, στο Μέγαρο Ηρώδου και στο Μέγαρο Μαξίμου δεν έφταναν οι κατάρες του κόσμου και το «ανάθεμα», η οργή για την καινούργια κυβερνητική κοροϊδία. Η ληστοκρατία ζει και βασιλεύει. Ας πάμε τώρα σ’ έναν άλλο πολιτικό χώρο, που χρήζει σχολιασμού. Αναφερόμαστε στη Δημοκρατική Αριστερά του κ. Κουβέλη, που τον τελευταίο καιρό με την εσωκομματική της κρίση απασχολούσε ως πρώτο θέμα τα τηλεοπτικά κανάλια, αλλά δεν απασχολούσε καθόλου τους πολίτες η μοίρα της ΔΗΜΑΡ.

Απορούν οι βουλευτές της τι έφταιξε και πιάσανε πάτο στις εκλογές. Μα, θέλει ρώτημα; Έπαιξαν -είτε εκούσια είτε ακούσια- τον ρόλο που τους έταξε ο ξένος παράγων: Να στηρίξουν Σαμαρά, Παπαδήμο, Βενιζέλο, για να περάσουν τα Μνημόνια και τα «χαράτσια». Και μην υποκρίνονται ότι το έκαναν για να μην… καταρρεύσει η οικονομία. Η οικονομία κατέρρευσε με τη μνημονιακή πολιτική. Θαμπώθηκαν, διότι από το βάθος του μικρού ποσοστού τους έγιναν «κυβερνητικοί παράγοντες»! Έτσι νόμισαν δηλαδή, διότι στην πραγματικότητα έγιναν δεκανίκι του διεθνούς καπιταλισμού. Και επεχείρησαν να χτίσουν ένα κομματικό προφίλ που έγινε αποκρουστική μάσκα. Βδελύσσεται η ΔΗΜΑΡ τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή ύψωσε ανάστημα και αντιτάχθηκε στη γερμανική κηδεμονία. Οι κατηγορίες του κ. Κουβέλη κατά του κ. Τσίπρα έφθαναν σαν ηχώ της φωνής του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Το πρόβλημα της ΔΗΜΑΡ εντοπίζεται στο ότι υποδύεται την… Κεντροαριστερά, χωρίς να έχει την παραμικρή σχέση ούτε με το Κέντρον, ούτε πολύ περισσότερο με την Αριστερά. Είναι δυνατόν να θέλεις να λέγεσαι αριστερός, αλλά να εργάζεσαι κατά των λαϊκών συμφερόντων και να στηρίζεις τις αποφάσεις που θέλουν οι τραπεζίτες και η «τρόικα»; Το κατάλαβε αργά η ΔΗΜΑΡ, όταν έκλεισαν οι κάλπες. Αποσύρθηκε από τον κυβερνητικό «οίκο της αμαρτίας» και παριστάνει τώρα την αντιπολιτευόμενη. Ο κ. Κουβέλης και οι βουλευτές του, βλέποντας πού κατήντησαν με τη «φιλοευρωπαϊκή» τους πολιτική, εφέρθησαν ως εάν η κυβερνητική τους σύμπραξη με Σαμαρά-Βενιζέλο δεν ήταν μία ψύχραιμος πολιτική πράξις, αλλά την είχαν αποφασίσει εν μέθη διατελούντες και την επομένην αναζητούσαν δικαιολογίες και τη συγγνώμη των ψηφοφόρων για την κακή τους πράξη. Η ΔΗΜΑΡ μέχρι σήμερα έδειξε ότι μόνο λάθη κάνει. Για ποια «ενότητα», λοιπόν, μιλάει; Για ποιον σκοπό; Μήπως με τη μνημονιακή Ελιά, το κατασκεύασμα του γερμανόπνευστου Σημίτη, για να γίνει ουρά του Βενιζέλου; Μοιραία στους κόλπους αυτού του σουρεαλιστικού κομματιδίου επικρατεί κατάσταση ουσιαστικής διαλύσεως. Δεν έχει λόγο υπάρξεως. Τι είναι στο κάτω κάτω η ΔΗΜΑΡ; Ένας «συνωστισμός» (κατά την προσφιλή έκφραση της «ιστορικού» Ρεπούση) ατόμων που ακόμα ψάχνουν να βρουν την ιδεολογία τους. Ένα ετερόκλητο και ύποπτο τυχοδιωκτικό συμμάζεμα ψευδοαριστερών, που απέτυχαν στον στόχο να κόψουν ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να φανούν αρεστοί στο Βερολίνο. Έχουμε όμως και τον κ. Βενιζέλο… Αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία η περίπτωσή του. Το ΠΑΣΟΚ, τέταρτο κόμμα, έγινε κυβέρνηση και ο αρχηγός του με ύφος Ναπολέοντα παρουσιάζεται ως υπερπρωθυπουργός, σε παράλληλη εμφάνιση με τον Σαμαρά. Προσποιείται ο κ. Βενιζέλος ότι υπεραμύνεται ανύπαρκτων φιλολαϊκών ελαφρύνσεων και βάζει τον Λοβέρδο να «συγκρούεται» με τον Μητσοτάκη! Θέατρο για μικρά παιδιά. Η αρχομανία και η δίψα εξουσίας του κ. Βενιζέλου τον έκαναν να γελοιοποιείται στα μάτια του λαού, αλλά αυτό τού είναι αδιάφορο. Σε υψηλότερους τόνους ακόμα κι απ’ εκείνους του κ. Σαμαρά, διατυμπάνιζε με ύφος θριαμβευτού ότι τελείωσε ο Γολγοθάς των πολιτών, διότι δεν υπάρχουν άλλα μέτρα. Και τον εξευτέλισαν κι αυτόν δημόσια (όπως και τον Σαμαρά) ο Σόιμπλε, ο Τόμσεν και η «τρόικα». Έρχονται νέα μέτρα, που ήδη τα έχουν υπογράψει οι προσκυνημένοι στο «σαράι του Βερολίνου». Και μέσα Ιουλίου θα «μπουκάρουν» πάλι οι «τροϊκανοί» για να επιθεωρήσουν τους υπαλλήλους τους, που παριστάνουν ότι κυβερνούν. Πανικόβλητη η συγκυβέρνηση έβαλε κάποια νευρόσπαστα από τα ΜΑΤ να χτυπήσουν τις απολυμένες καθαρίστριες, που δεν έχουν να φάνε, ενώ κατεψυγμένοι υπουργοί, που ανασύρονται αναλόγως των αναγκών, τσεπώνουν τους παχυλούς μισθούς τους. Κι έχει φτάσει η ξενοδουλεία αυτών των ανθρώπων σε τέτοιο σημείο ώστε να ξεπουλάνε τις παραλίες, από Ελαφόνησο μέχρι Μαραθώνα, για να αποδείξουν ότι δεν υφίσταται πλέον Σύνταγμα σ’ αυτή τη χώρα. Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει με τους μνημονιακούς θιασώτες: Για χάρη του Βερολίνου και των Βρυξελλών, χάριν των τραπεζιτών νονών, έγιναν γραικύλοι, έχασαν το αίσθημα του μέτρου, της εθνικής αξιοπρέπειας, ευτελίζουν κάθε θεσμό και παραβιάζουν κάθε κανόνα δικαίου. Ρεζιλεύονται οι μνημονιακοί ανεπανόρθωτα μπροστά στην Ιστορία μόνο και μόνο για να μας αποσυνθέτουν τα ξένα συμφέροντα. Κι αυτοί να σφετερίζονται μια εξουσία, ανύπαρκτη στην ουσία, αφού άλλοι κυβερνούν στην πραγματικότητα. Τέσσερα περίπου χρόνια από τότε πού ο ολετήρας Γιωργάκης Παπανδρέου παρουσίασε το πρώτο Μνημόνιο ως «σανίδα σωτηρίας» και ο αντιπρόεδρός του Θεόδωρος Πάγκαλος ανεφώνησε ότι: «Αυτό είναι ευλογία, είναι ευτυχία», η χώρα συνεχώς εξαθλιώνεται σε απίστευτο βαθμό και σβήνουν οι προοπτικές μιας μελλοντικής αναγέννησης.

«Ας το καταλάβουν άπαντες: Η Ελλάδα πρέπει να βγει από τη μέγγενη του ευρωμάρκου και να αποκαταστήσει την εθνική ανεξαρτησία της εισάγοντας στην κυκλοφορία το δικό της νόμισμα, ώστε να παύσει να αποτελεί αποικία χρέους των διεθνών χρηματαγορών. Το θέμα αυτό έχει αναλύσει εύστοχα ο συνάδελφος και οικονομολόγος Νίκος Ιγγλέσης. Ας διαβάσουν το βιβλίο του «Επιστροφή στη δραχμή – Η απάντηση στην ευρω-κατοχή» (εκδόσεις Λιβάνη) όλοι οι πολιτικοί που θέλουν να αντιταχθούν στην πολιτική της γερμανικής Ευρωζώνης. Διότι κάποτε θα πρέπει να ληφθούν ριζικές επαναστατικές λύσεις, προτού ξεσπάσει ανοιχτά ο νέος εμφύλιος, που θα είναι χειρότερος από τους προηγούμενους. Ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος έχουν σαστίσει, βλέπουν ότι δεν έχουν καμιά προοπτική και πανικόβλητοι έβαλαν να χτυπήσουν τις καθαρίστριες. Θα γλιστρήσουν στο αίμα τους και θα πέσουν. Δεν είναι τυχαίο ότι η πιο πρόσφατη απόφασή τους είναι ότι αλλάζουν όλα στην πώληση του ψωμιού. Το έκαναν, προφανώς, διότι αντιλαμβάνονται ότι… λίγα είναι τα ψωμιά τους…