Ερντογάν, PKK, Κούρδοι της Συρίας και κουρδική τοπική κυβέρνηση στο Ιράκ: Διαίρει και βασίλευε
Ο Ερντογάν έχει ακολουθήσει μια διπλή, αν όχι τριπλή, στρατηγική που στη βάση της έχει μια πολιτική διαίρει και βασίλευε απέναντι στις ηγεσίες των Κούρδων της Τουρκίας, της Συρίας και του Ιράκ προκειμένου να διασφαλίσει πολλαπλά συμφέροντα της Τουρκίας.
Ο τούρκος πρωθυπουργός έδωσε διέξοδο στους, χωρίς αυτόνομη πρόσβαση στις διεθνείς εμπορικές οδούς, Κούρδους του Ιράκ προκειμένου να εξάγουν το πετρέλαιό τους, αρχικά για τουρκική κατανάλωση και μόνο, και πρόσφατα, με προορισμό τη διεθνή αγορά. Με τον τρόπο αυτό τους απελευθέρωσε από την ασφυκτική αγκαλιά της Βαγδάτης που απαιτούσε όλες οι διεθνείς εξαγωγές να γίνονται μέσω της ιρακινής κρατικής εταιρείας πετρελαίου και να διαχειρίζεται η ίδια και μόνο την αδειοδότηση ξένων εταιρειών για την αξιοποίηση των κοιτασμάτων των κουρδικών περιοχών. Όλα αυτά με δεδομένη την αντίθεση της Ουάσινγκτον. Επιπλέον η τουρκική πλευρά επένδυσε γενναιόδωρα, κυρίαρχα στον τομέα των κατασκευών, συνεισφέροντας καταλυτικά στο κουρδικό «οικονομικό θαύμα» και κατασκεύασε, σε συνεργασία με την Αρμπίλ, αγωγό που μεταφέρει τα κοιτάσματα του Βορείου Ιράκ στο τουρκικό λιμάνι του Τσεϊχάν. Στο λιμάνι αυτό φορτώθηκαν και τα δύο τάνκερ, ελληνικής ιδιοκτησίας, με κουρδικό πετρέλαιο, τα οποία, λόγω της αντίθεσης των Αμερικανών, προς το παρόν αναφέρεται ότι πλέουν άπρακτα στη Μεσόγειο, παρότι η Αρμπίλ υποστηρίζει ότι έχει ήδη πουλήσει στη διεθνή αγορά τις ποσότητες που μεταφέρουν. Αν αυτό συμβεί, θα σφραγιστεί και τελεσίδικα η ανεξαρτησία της από τη Βαγδάτη στη διαχείριση και πώληση των αποθεμάτων της.
Σε αντάλλαγμα της πολλαπλής στήριξής της, η Τουρκία, πέρα από τη σταθερή πρόσβασή της στα κουρδικά ενεργειακά αποθέματα σε προνομιακές τιμές, έχει κερδίσει τη διαβεβαίωση της Αρμπίλ ότι δεν θα κινηθεί συντονισμένα με τους Κούρδους της Τουρκίας και της Συρίας για να δημιουργήσει δεδομένα σε διεθνές επίπεδο που θα έθιγαν την Τουρκία, όπως και την στήριξη των Κούρδων του Ιράκ κατά του ΡΚΚ και των Κούρδων της Συρίας που έχουν συνασπιστεί μαζί του στο συριακό εμφύλιο. Οι πεσμέργκα της κουρδικής διοίκησης του Βορείου Ιράκ κρατούν ακόμη και σήμερα σε πολλές περιπτώσεις κλειστά τα σύνορα με τις υπό κουρδικό έλεγχο περιοχές της ανατολικής Συρίας, προκαλώντας ασφυξία στον συριακό κουρδικό πληθυσμό που κατά τα άλλα μοιράζεται τα σύνορα με την Τουρκία και πολιορκείται από τους φανατικούς τζιχαντιστές που, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, η Άγκυρα υποστήριζε με κάθε μέσο.
Ταυτόχρονα, στο εσωτερικό μέτωπο ο Ερντογάν έχει κάνει τα σημαντικότερα βήματα που έχουν γίνει ποτέ από τουρκική κυβέρνηση, συναινώντας στην απόδοση δικαιωμάτων που έχουν να κάνουν με την κουρδική γλώσσα και την κουρδική πολιτιστική κληρονομιά και κερδίζοντας προσωρινή ανακωχή από τις εχθροπραξίες. Δεδομένο είναι επίσης ότι, εν όψει της προεδρικής εκλογής του Αυγούστου, θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να διασφαλίσει την ψήφο του κουρδικού πληθυσμού της Τουρκίας.
Παρότι η πολιτική του αυτή έχει μέχρι σήμερα αποδώσει, εξασφαλίζοντας σχετική ηρεμία στη Νοτιοανατολική Τουρκία, περιορίζοντας τα κουρδικά κέρδη στον συριακό εμφύλιο και ελέγχοντας οικονομικά την κουρδική αυτόνομη περιοχή του Ιράκ, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο Ερντογάν θα μπορέσει να ελέγξει τις καταλυτικές εξελίξεις που δρομολογούνται πλέον.