Διά χειρός…

… του πολιτικού συγγραφέα Πέτρου Μάρκαρη, από τη συνέντευξή του στα «Νέα» και στον Μανώλη Πιμπλή:

«Γιατί δεν κάνουν μια δικτατορία;»

«Βλέπω οργή παντού. Οι Ισπανοί είναι έξαλλοι. Σε άλλες χώρες επίσης. Στη Γερμανία σήμερα, όπου επίσης ανοίγει δραματικά η ψαλίδα πλουσίων – φτωχών, γίνεται μια συζήτηση για το αν αξίζει να δουλεύεις πια! Ο μικρομεσαίος σου λέει, αν δεν έχω σύνταξη μετά, γιατί να δουλέψω; Το βασικό είναι όμως ότι η Ευρώπη έχει βαθύ πρόβλημα. Έχει τεράστιο πρόβλημα δημοκρατίας. Μια φορά, μεταξύ αστείου και σοβαρού, είπα σε έναν Γερμανό που με κοίταζε άναυδος: Θα ήταν πιο έντιμη λύση να λέγατε ότι εγκαθιστούμε για πέντε χρόνια μια δικτατορία. Δεν το λέτε γιατί είστε δημοκράτες… Αλλά τι λέτε; Λέτε, σας δίνουμε τη δυνατότητα να αλλάζετε φάτσες κάθε τέσσερα χρόνια, όχι όμως και πολιτική. Είναι αυτό δημοκρατία όμως; Βάλτε λοιπόν δικτατορία για να έχουμε και εμείς λόγο να κάνουμε αντίσταση!».

Τερτίπια…
«Βγήκαμε, λέει, στις αγορές. Ποιες αγορές; Για ψώνια πάμε; Αλλά εδώ αυτό που με σκοτώνει δεν είναι ούτε οι ψεύτικες υποσχέσεις ούτε το πρωτογενές πλεόνασμα. Με σκοτώνει ότι παρʼ όλη την καταστροφή της μεσαίας τάξης, το παλαιοκομματικό σύστημα συνεχίζει να σκέφτεται παλαιοκομματικά. Για να αντιμετωπίσουν την πτώση των εκλογικών ποσοστών τι λένε; Βάζω στην κυβέρνηση αυτούς που χρειάζεται για να τα πηγαίνω καλά με την τρόικα και κατά τα άλλα βάζω τους λαϊκιστές για να του δείξω εγώ του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα πώς θα ταιριάξουν αυτοί μεταξύ τους δεν τους ενδιαφέρει. Με αυτά όμως τα παλιά τερτίπια δεν τα βγάζεις πέρα σε δύσκολες εποχές».

***

… του δρος Ηλία Χρυσοχοΐδη, ιστορικού ερευνητή στο Stanford University, συγγραφέα και συνθέτη, από άρθρο της «Καθημερινής» για το μαρτυρικό Δίστομο:

Είμαστε ακόμα εδώ…

«Αυτό που κανείς δεν φαίνεται να γνώριζε ή να προέβλεπε εκεί ήταν η αντοχή του ιστορικού Διστόμου στην καταστροφή. Το χωριό είχε ήδη ισοπεδωθεί από σεισμό το 1870, ενώ ως αρχαία Αμβροσσος είχε επανειλημμένως καταστραφεί από στρατούς κατοχής, όπως των Περσών το 480 π.Χ.

Η δύναμη και διάρκεια των Ελλήνων έγκειται στην υπέρβαση του παρόντος, όσο άδικο και τραγικό μπορεί να είναι αυτό. Οι βάρβαροι του Χίτλερ, όπως παλαιότερα αυτοί του Ξέρξη και του Αλάριχου, αφάνισαν μόνο το Δίστομο του ʼ44 γιατί το χιλιετές τους Ράιχ δεν πρόλαβε καν να φτάσει στην εφηβεία. Το μικρό όμως Δίστομο παραμένει όρθιο στην ίδια θέση εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η θυσία των κατοίκων του απέδειξε πόσο ρηχό ήταν το μιαρό αποτύπωμα του ναζισμού. Ο Ελληνισμός λοιπόν δεν θρηνεί τη σφαγή στο Δίστομο. Την πανηγυρίζει ως απόδειξη της αφθαρσίας του. Στη γλώσσα του πολιτισμού, Δίστομο σημαίνει “είμαστε ακόμα εδώ”».

***

… Τάσου Παππά, από το σχόλιό του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» με τίτλο «Ένας ευάλωτος πρωθυπουργός»:

Ευάλωτος και στους δανειστές…

«Τόσους υπουργούς έδιωξε ο κ. Σαμαράς, μόνο για τον κ. Γεωργιάδη είπε καλές κουβέντες. Ποιο συμπέρασμα μπορούμε να βγάλουμε; Ότι ο πρωθυπουργός είναι εκβιάσιμος.

Προφανώς φοβήθηκε ότι ένας θυμωμένος και πικραμένος Γεωργιάδης θα ήταν μια διαρκής απειλή, ένας κινούμενος κίνδυνος. Θα μίλαγε πολύ, επί παντός του επιστητού και θα προκαλούσε ζημιά στην κυβέρνηση. Ίσως, γύρω από αυτόν θα συσπειρώνονταν οι διαφωνούντες. Προσπάθησε να του χρυσώσει το χάπι, προσφέροντάς του τον ρόλο του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου χωρίς ανταλλάγματα, αλλά αυτός αρνήθηκε. Έθεσε όρους και υποχρέωσε τον προϊστάμενο του να υποκύψει.

Σίγουρα δεν περιποιεί τιμή στον πρωθυπουργό αυτή η εξέλιξη. Βάζει όμως και ένα ερώτημα: Αν ο πρωθυπουργός δείχνει τόσο ευάλωτος στις πιέσεις ενός στελέχους της παράταξής του, αναρωτιέται κανείς πόσο “σκληρά” διαπραγματεύθηκε με τους δανειστές που έπαιξαν συστηματικά το χαρτί της χρεοκοπίας για να περάσουν τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα και που ενδεχομένως έχουν στην κατοχή τους επιβαρυντικά στοιχεία για αξιωματούχους των δύο κομμάτων που κυβερνούν τη χώρα.

Γίνονται αυτά μεταξύ φίλων; Γίνονται και παραγίνονται. Εδώ δεν δίστασε να εκβιάσει τον πρωθυπουργό ένας πρώην υπουργός για να κερδίσει μικροπράγματα, θα κώλωναν η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Μπαρόζο και ο Όλι Ρεν που θέλουν πίσω τα λεφτά τους;».

***

… του Σταύρου Καπάκου, από το άρθρο του στην «Αυγή» με τίτλο «Διαμάχη ισχύος με φόντο την ενέργεια»:

Η Ελλάδα μπορεί να αγνοήσει τα παιχνίδια ΗΠΑ – Ρωσίας;

«H υπόθεση της διαμάχης Αρμενίας – Αζερμπαϊτζάν για το Ναγκόρνο Καραμπάχ είναι μία από χαρακτηριστικές περιπτώσεις που δείχνουν πόσο σύνθετη είναι η γεωπολιτική σκακιέρα και πόσο περίπλοκες οι νέες συμμαχίες ισχύος.

Η Αρμενία, που δεν ήθελε να ακούει για στρατηγικές σχέσεις με τη Ρωσία, ίσως και για να προκαλέσει το ενδιαφέρον του Ομπάμα, αναζήτησε στη Μόσχα εναλλακτικές λύσεις για την επιβίωσή της, ενώ το Αζερμπαϊτζάν “δυτικοποιείται”, εξελίσσεται, δηλαδή, σε πυλώνα της Δύσης στην προσπάθειά της για διασφάλιση της ενεργειακής της αυτονομίας από τη Μόσχα.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι βρίσκεται σε εξέλιξη σύγκρουση ισχύος μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, επεισόδια της οποίας βλέπουμε όλο και πιο έντονα τελευταία, ιδιαίτερα στην Ουκρανία. Ταυτόχρονα βρίσκεται σε εξέλιξη και η ανακατανομή της επιρροής στην ευρύτερη περιοχή, καθώς οι ενεργειακοί δρόμοι, μέσω των οποίων μεταφέρεται ή πρόκειται να μεταφερθεί το φυσικό αέριο στις ευρωπαϊκές χώρες, πρέπει να είναι ασφαλείς.

Και το ερώτημα είναι: μπορεί μία χώρα όπως η Ελλάδα να αγνοήσει, και μέχρι ποιου βαθμού, τους σχεδιασμούς αυτούς χωρίς να πληγεί το γεωπολιτικό της βάρος; Δύσκολη απάντηση όταν πρόκειται για ισορροπίες ισχύος, αλλά καλύτερα να συζητάμε τα δύσκολα παρά να εθελοτυφλούμε νομίζοντας ότι όλα είναι υπόθεση εφαρμογής των αρχών του διεθνούς δικαίου και πως οι εξελίξεις, όπως η κυβερνητική αλλαγή, είναι μόνο υπόθεση των εσωτερικών συσχετισμών».