Δεν μʼ αρέσει να κοροϊδεύω τον κόσμο

Από τις 3 Ιουλίου θα γυρίσει όλα τα θέατρα της Ελλάδας με τη «ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ» του Αριστοφάνη. Μιλάει στο «ΠΑΡΟΝ» για τους άξιους ηγέτες που μας λείπουν, για τη δημοκρατία που κινδυνεύει από την ασυδοσία, για τους ξένους παράγοντες που μας κινούν σαν μαριονέτες, για την ευλογία τού να είσαι ηθοποιός και για τη ζωή στην οποία πρέπει να αφηνόμαστε, όπως ο φελλός στο ποτάμι.

// Η «Λυσιστράτη» θεωρείται ένα από τα παλαιότερα και χαρακτηριστικότερα αντιπολεμικά έργα. Η υπόθεσή της έχει να κάνει με τη «σεξουαλική απεργία» που κηρύσσουν οι γυναίκες της Σπάρτης και της Αθήνας για να πείσουν τους άνδρες τους να σταματήσουν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Και η ειρήνη επιτυγχάνεται. Μήπως, τελικά, οι γυναίκες παίρνουν καλύτερες αποφάσεις από τους άνδρες σε καιρούς κρίσης;
Το θέμα για μένα δεν είναι γυναίκες ή άνδρες. Αυτό είναι ένα παραμύθι. Το ζήτημα είναι ποιοι είναι οι άξιοι για να έχουν την εξουσία. Άνδρες ή γυναίκες. Η κοινωνία χωλαίνει από άξιους. Αυτή είναι η αλήθεια.
Να μου πείτε ότι υπάρχει ένα πρόβλημα υπαρκτό στη Βουλή. Οι γυναίκες είναι λιγότερες. Λάθος μας. Οι άνδρες από τη φύση τους θέλουν να ηγηθούν, οι γυναίκες θέλουν να προστατεύσουν. Για δείτε τις γυναίκες πόσο καλά κουμαντάρουν το σπιτικό τους, την οικογένειά τους, το νοικοκυριό τους. Αν το κάνουν με την οικία τους γιατί να μην το κάνουν με τη χώρα τους; Το κακό είναι ότι η κοινωνία μας επιβάλλει στη γυναίκα που θέλει να ασχοληθεί με τα κοινά ή να έχει μια θέση στρατηγικής, εξουσίας, ή διευθυντική σε μια εταιρεία, να χάσει τα θηλυκά της χαρακτηριστικά. Αυτό είναι μέγα λάθος. Και μετά βλέπουμε τις σκληρές κυρίες, με το ανδρικό κοστούμι.

// Η γυναίκα τι μπορεί να δώσει στην εξουσία;
Η γυναίκα γίνεται μητέρα. Η γυναίκα φροντίζει την ανθρώπινη ύπαρξη, δεν την αφανίζει. Οι άνδρες έχουν μια ανωριμότητα, μια τάση κυριαρχίας, επιβεβαίωσης, είναι αλαζόνες. Η γυναίκα, από τα παλαιολιθικά χρόνια ήταν συλλέκτρια. Μάζευε καρπούς, έφτιαχνε τη σπηλιά, τα παιδιά, συνομιλούσε. Ο άνδρας ήταν ο κυνηγός.

// Ποιος είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη στον καιρό της κρίσης;
Για εμάς που ασχολούμαστε με την τέχνη θεωρώ ότι, σε περιόδους σαν και αυτή που διανύουμε τώρα, ο ρόλος μας είναι να ανεβάσουμε τη διάθεση του κόσμου για να ευφρανθεί η ψυχή του. Αυτά τα κείμενα των αρχαίων συγγραφέων που διασώζονται εδώ και 2.500 χρόνια είναι διαχρονικά γιατί έχουν απλά νοήματα για τη ζωή. Η αττική κωμωδία, οι αρχαίες τραγωδίες μιλούν για τη σχέση του ανθρώπου με την εξουσία, το χρήμα, τον πόλεμο, την ειρήνη, τον έρωτα, τους άγραφους νόμους, τους θεούς.

// Δεν σας κάνει εντύπωση ότι οι αρχαίοι συγγραφείς έγραφαν με τόση ελευθερία;
Μα, αυτή είναι η δημοκρατία. Αν και κάποιες φορές η δημοκρατία μπορεί να καταργηθεί από την ίδια της τη λειτουργία. Η δημοκρατία χάνει την αξία της όταν κυριαρχεί η ασυδοσία, όταν δεν υπάρχει σεβασμός. Στο όνομα της δημοκρατίας έχουν καταπατηθεί οι νόμοι. Η δημοκρατία, ως όρος, μπορεί να παρεξηγηθεί. Η δημοκρατία δεν είναι αναρχία. Η δημοκρατία έχει όρους και όρια.

// Η κρίση μας έκανε πιο σοφούς;
Η κρίση ισοπέδωσε τα πάντα σαν οδοστρωτήρας και μας έκανε να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα. Εγώ από την πλευρά μου έκανα την αυτοκριτική μου. Έτσι κατάλαβα ότι στη ζωή περισσότερη σημασία έχει η παρέα, οι φίλοι, η ανταλλαγή συναισθημάτων με συντροφιά, λίγο κρασί και ένα πιάτο φαγητό, η δημιουργική έκφραση, παρά η απόκτηση ή η κατανάλωση χρήματος. Αν και το σημαντικότερο για μένα, σ’ αυτό το ταξίδι που λέγεται ζωή, είναι να γνωρίσεις ποιος πραγματικά είσαι και να γίνεσαι καθημερινά καλύτερος άνθρωπος.

// Μέσα στην οικονομική κρίση κάνατε την ταινία «Πέμπτη και 12», με ήρωα έναν τύπο γκαντέμη, που του έχουν συμβεί όλες οι ατυχίες του ντουνιά…
Ναι αλλά η ταινία παραμένει θετική, αισιόδοξη και κωμική. Τι ήθελα να δείξω; Ότι στη ζωή δεν χρειάζεται να κάνουμε σχέδια γιατί όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει. Ότι πρέπει να επωφελούμαστε και από την καλοτυχία και από την κακοτυχία και να αφήνουμε τη ζωή να μας πάει όπως το ποτάμι, που ταξιδεύει τον φελλό. Μέσα στην κρίση δεν περίμενα να δημιουργήσω το έργο που ήθελα. Να όμως που το σύμπαν με βοήθησε και έγινε το όνειρό μου πραγματικότητα. Ξέρετε ποια ήταν η χαρά μου; Όταν βγήκε η ταινία στις αίθουσες πήγαινα κάθε βράδυ και σε άλλον κινηματογράφο. Και όταν έκλειναν τα φώτα έμπαινα μέσα και άκουγα τις αντιδράσεις του κόσμου. Με το που άνοιγαν τα φώτα οι θεατές έρχονταν και με φιλούσαν, μου μιλούσαν, γελούσαν, με ρωτούσαν.

// Ο Γιάννης Μπέζος είπε σε μια συνέντευξή του ότι δεν του αρέσει να τον αγκαλιάζει ο κόσμος…
Για μένα ο ηθοποιός δεν πρέπει να είναι εσωστρεφής. Αυτό είναι ελιτίστικο. Πιο στρατευμένο. Ο σκηνοθέτης, ο σεναριογράφος φτιάχνει ταινίες όχι για τον εαυτό του αλλά για να μοιραστεί τις ιδέες του με το κοινό. Θέλει να τις δουν πολλά μάτια. Και ο ηθοποιός παίζει για τον κόσμο. Θα έπαιζε σε άδειο θέατρο; Και θα τον έβλεπαν ή θα τον χειροκροτούσαν οι κερκίδες; Ο δημιουργός δεν είναι σε περίοπτη θέση. Δημιουργείς από μια εσωτερική ανάγκη και αυτή είναι να επικοινωνήσεις μια σκέψη, έναν προβληματισμό, ένα αίσθημα. Όλο το άλλο το θεωρώ πολύ «κουλτουριάρικο», «δήθεν», «ψεύτικο»… Δηλαδή θα κάνω μια ταινία με επεξηγήσεις; Όχι. Θα κάνω μια ταινία να την καταλάβουν όλοι. Από τη γιαγιά που έχει τελειώσει το δημοτικό μέχρι τον απόφοιτο Πανεπιστημίου. Δεν μου αρέσει να κοροϊδεύω τον κόσμο. Εμένα πάντως μ’ αρέσει πολύ να μου σφίγγει το χέρι ο κόσμος και να μου λέει μπράβο σας και να μου κάνει την κριτική του για να βελτιωθώ. Είμαι καλλιτέχνης του κόσμου.

// Νιώθετε τυχερός που είστε ηθοποιός;
Νιώθω ευλογημένος, που κάνω ακόμη το επάγγελμα που αγαπάω με ευθύνη προς το κοινό και τον εαυτό μου. Θέλω να δουλεύω συνέχεια, δεν κάνω εκπτώσεις στις πρόβες, στο τρέξιμο. Θέλω να ζω από αυτό το επάγγελμα, να είναι το παρόν μου και το μέλλον μου. Μου γεμίζει την ψυχή να είμαι ηθοποιός.

// Πολλοί σας θεωρούν ως τη συνέχεια του Πέτρου Φιλιππίδη στην κωμωδία
Ωραία η καταξίωση, ο θαυμασμός, η επιτυχία, η αναγνωρισιμότητα αλλά αν τύχει, έτυχε. Στόχος μου είναι να μην είμαι άνεργος ηθοποιός. Εγώ θέλω να παίρνω μέρος σε παραστάσεις που με μαγεύουν, σε τηλεοπτικές δουλειές που περνάω όμορφα με συναδέλφους.

// Για να κρατηθεί μια σχέση μέσα στα χρόνια, τι χρειάζεται;
Ο θεμέλιος λίθος όλων των σχέσεων είναι ο σεβασμός και η υπομονή. Βασική κολόνα η αγάπη.

// Ποιο είναι το μέλλον μας;
Η εργατικότητα. Το μέλλον μας δεν είναι στο εξωτερικό, αλλά στη μάχη και την πάλη για τη σωτηρία τη δική μας και των παιδιών μας μέσα στη χώρα μας. Το μέλλον μας είναι η αποφασιστικότητά μας. Το μέλλον μας δεν είναι ο εμφύλιος, αλλά η ένωση μέσα από την κρίση. Αν και κάποιες φορές φοβάμαι ότι την τύχη της Ελλάδας την ορίζουν οι ξένοι παράγοντες και δεν ξέρω ποιοι είναι καλύτεροι. Οι Ευρωπαίοι ή οι άλλοι;