Λύση μόνο εάν είναι συμβατή προς το κοινοτικό κεκτημένο
Και βεβαίως, η αδιαλλαξία δεν είναι απλό «μουλάρωμα». Είναι παράγωγο στρατηγικής. Και υποστηρίζεται όχι μόνο από τα τετελεσμένα της εισβολής, αλλά (κυρίως) από τη βεβαιότητα της ισχύος αυτών που την ασκούν και της αδυναμίας αυτών που την υφίστανται. Με μόνη στόχευση την νομιμοποιητική μονιμοποίηση της γεωπολιτικής διαιρέσεως της Μεγαλονήσου. Είτε με λύση προσυπογραφής των κατοχικών παραγώγων. Είτε χωρίς λύση, με την προέκταση της de facto κρεουργήσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Είτε το ένα είτε το άλλο συμβεί, θα οδηγήσει μεσοπροθέσμως -και με μαθηματική βεβαιότητα- τον κυπριακό Ελληνισμό προς φυσική φθορά και αδυσώπητη δημογραφική απομείωση σε πρώτη φάση. Οπόταν και θ’ αποκτήσει εν πολλοίς, στη συνέχεια, ημερομηνία ιστορικής λήξεως! Το φοβερότερο.
Αλλά δεν πρέπει ν’ αυταπατόμαστε, αν πρόκειται -βλέποντας τις αλήθειες κατά πρόσωπο- να ενεργοποιήσουμε αποτρεπτικές αντιστάσεις. Και γι’ αυτές υπάρχουν περιθώρια, εάν πρωταρχικά οι Έλληνες της Κύπρου συστοιχηθούμε με τον σύνολο Ελληνισμό. Παρόλο που αυτός, σ’ αυτή τη φάση, «δεν βρίσκεται στα καλύτερα του». Αντίθετα βρίσκεται σε φορά κατολισθήσεως λόγω βαναύσων χρεωκοπικών εκτροπών και αναπαραγόμενων διχαστικών συνδρόμων.
Κι άλλωστε, και η Ελλάδα επαπειλείται από έωλους κινδύνους, όσον αφορά καίρια εθνικά της ζητήματα. Όπως το αιγαιωτικό. Με την τουρκική εθνικιστική βουλιμία να επιδιώκει ομοίως γεωπολιτικά τετελεσμένα. Και όπως σε σχέση με παράλληλες μεθοδεύσεις στη Θράκη. Πέραν όσων προδιαγράφονται (με πρακτικές κανονιοφόρων) στις νοτιοδυτικές παρυφές της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας. Όρα Καστελλόριζο και «μέλλουσαν» ΑΟΖ. Την οποία τα φοβικά σύνδρομα δεν οριοθετούν.
Αυτές οι εν πολλοίς αυτονόητες επισημάνσεις, δεν διέπονται από αρνητική διάθεση. Κάθε άλλο. Γιατί εμείς πιστεύουμε ότι: Με πραγματική βούληση και από τις δυο πλευρές, λύση μπορεί να υπάρξει. Και μάλιστα το ταχύτερο, το καλύτερο. Και η μεν ελληνική (ως το καθαυτό θύμα του βαναυσότερου ακρωτηριασμού) έχει προαποδεχθεί μεγάλο μέρος των τετελεσμένων. Άλλωστε και μόνο με τη σύγκλισή της σε δοτό σχήμα Διζωνικής (επί φυλετικής βάσεως) δομής της υπό μετεξέλιξη Κυπριακής Δημοκρατίας, συνιστά μείζονα (και τραυματικό) συμβιβασμό. Πέραν άλλων και οδυνηροτέρων τα οποία είτε προαποδέχεται, είτε συζητά. Ενώ η τουρκική, απλώς εμπαίζει παρελκύοντας με μεθοδευμένες αδιέξοδες τακτικές.
Πρέπει δε να υπογραμμισθεί αρκούντως ότι: Το πρώτιστο ζητούμενο για τον Κυπριακό Ελληνισμό είναι η διασφάλιση της ιστορικής του συνέχειας στη φυσική του γεωγραφία. Τα άλλα -χωρίς να υποτιμώνται ασφαλώς- έπονται. Και υπό τις σημερινές συνθήκες και κάτω από τις ήδη λειτουργικές πραγματικότητες: Οποιαδήποτε διευθέτηση δεν μπορεί -και δεν νοείται- να είναι ασύμβατη προς το κοινοτικό κεκτημένο. Αυτό είναι κυριολεκτικά εκ των ων ουκ άνευ. Sine qua non. Από τη στιγμή μάλιστα που η Κύπρος (στη σύνολή της εδαφική επικράτεια – πλην του κακή τη μοίρα «κυριάρχου εδάφους» των βρετανικών βάσεων) έχει θεσμικώς ενσωματωθεί στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Παρόλο που στο κατεχόμενο τμήμα της το ευρωπαϊκό κεκτημένο θεωρείται ως «προσωρινώς υπό αναστολήν».
Αυτό το γεγονός δίδει αφεαυτού τους θεμελιώδεις κώδικες των ρυθμίσεων που μπορεί να συγκροτήσουν μιαν αποδεκτή επίλυση του προβλήματος, με διασφάλιση όλων των πλευρών. Και κυρίως του ασθενέστερου σκέλους της καταθλιπτικής ανισοσθένειας. Του οποίου η θέση αποβαίνει ακόμη τραγικότερη και η προοπτική μελανότερη, από τη στιγμή που εξελίσσεται ήδη άρδην δημογραφική ανατροπή από την Άγκυρα. Η οποία και διαπράττει νέο ιστορικό έγκλημα πολέμου -σύμφωνα με τις πρόνοιες της Συνθήκης της Γενεύης- με τον επιταχυνόμενο εποικισμό των Κατεχομένων. Στα οποία ήδη οι ίδιοι οι Τουρκοκύπριοι αποτελούν κάτισχνη κυριολεκτικά μειονότητα! Με βάση καταγγελίες δικών τους ηγετών και μαζικών φορέων.
Κι αυτό το τελευταίο αποτελεί τον κρισιμότερο παράγοντα και μοιραιότερο συντελεστή του Κυπριακού.