Περί πνεύματος
Για την αργία του Αγίου Πνεύματος, ας πούμε, όταν θέλησα να του εκφράσω τις προσωπικές μου απόψεις, αυτός παρέκαμψε με ευκολία το θέμα και το πήγε πολύ μακριά… Στρασβούργο, Φρανκφούρτη, Βρυξέλλες, Βερολίνο και βάλε!
– Συμφωνώ κι’ επαυξάνω, μου είπε. Ό,τι ισχύει στον δημόσιο, λογικό είναι να ισχύει και στον ιδιωτικό τομέα, με την αργία του Αγίου Πνεύματος, αλλά κάτι πρέπει να κάνουμε και για το άλλο το πνεύμα!
– Υπάρχει κι’ άλλο; ρώτησα ξαφνιασμένος.
– Υπάρχει αυτό που… εξ’ αυτού εκπορεύονται τα μύρια όσα δεινά!
– Ποιό ακριβώς, δηλαδή;
– Αυτό που αποπνέει η «τρόικα» και συμπληρώνει τη δυάδα Μέρκελ και Σόιμπλε.
– Μη μου πεις…
– Θα στο πω γιατί αυτή είναι η πλήρης και σωστή διατύπωση: «Μέρκελ, Σόιμπλε και… Άγριο Πνεύμα»!
Προφανώς ο συνομιλητής μου, επηρεασμένος από το πνεύμα των ημερών, θέλησε να κάνει ένα εύκολο λογοπαίγνιο. Παρ’ όλα αυτά, εγώ θεώρησα πρέπον να μην οδηγήσω την κουβέντα στα άκρα.
– Ε, όχι και άγριο! Ως σχήμα λόγου ωραία ακούγεται, του είπα, μήπως όμως είναι υπερβολικό;
– Υπερβολικό είναι το ανθελληνικό πνεύμα που κυριάρχησε.
– Εννοείς τα σκληρά, τα άγρια μέτρα του Μνημονίου;
– Εννοώ κάτι χειρότερο. Τη νοοτροπία και κοσμοθεωρία κάποιων ανθρώπων.
– Υπάρχει διαφορά;
– Όση ανάμεσα… στο τρίχωμα και στον χαρακτήρα του λύκου!
– Τι σχέση έχει τώρα στην κουβέντα ο λύκος;
– Τα μέτρα είναι σαν το τρίχωμά του, που κάποια στιγμή αλλάζει. Το θέμα είναι τι γίνεται με τον χαρακτήρα που δεν αλλάζει ποτέ. Αυτό είναι που με φοβίζει. Το πνεύμα του λύκου! Όσο θα υπάρχει αυτό, οι «τροϊκανοί» είναι ικανοί να μας βλέπουν ως πρόβατα επί σφαγή!
Τραβηγμένη η παρομοίωση, αλλά όχι και άστοχη. «Σφαγή» δεν είναι αυτό που συμβαίνει στις συντάξεις, στη φορολόγηση, στα θεσμικά κεκτημένα; Και ποιος μας εγγυάται ότι το κακό θα σταματήσει εδώ, αν κάποιοι δεν συνειδητοποιήσουν πως έφτασε πια «το μαχαίρι στο κόκκαλο»;
Υπάρχει τρόπος να το μάθουν και να το καταλάβουν;
Δεν χρειάζεται δα και η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Ανθρωπιά χρειάζεται και Πνεύμα Δικαιοσύνης.