Οι προσπάθειες των μηχανικών και η ξεφτίλα της πολιτικής

Οι συνάδελφοι μηχανικοί μάς ενημέρωσαν για τη διαδικασία της εξόρυξης, τα αποθέματα, την προστασία του περιβάλλοντος, την ενεργειακή απόδοση των ατμοηλεκτρικών σταθμών και τις προσπάθειες να την αυξήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο. Ακούσαμε για το σχετικό κόστος της ενέργειας που παράγεται από τις ΑΠΕ (Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας), που είναι πολλαπλάσιο από αυτό του λιγνίτη.

Μάθαμε ακόμη ότι οι ΑΠΕ προηγούνται στην κατανάλωση από τον λιγνίτη, με συνέπεια οι καταναλωτές να πληρώνουν μεγαλύτερο κόστος για το ρεύμα που καταναλώνουν. Βέβαια, εάν η τεχνολογία των ΑΠΕ ήταν εγχώρια, θα λέγαμε ότι πληρώνοντας κάτι παραπάνω συμβάλλουμε στην τεχνολογική πρόοδο, ελπίζοντας ότι στο μέλλον θα βελτιωθεί το λειτουργικό κόστος των ΑΠΕ. Όμως, η τεχνολογία των ΑΠΕ είναι ουσιαστικά εισαγόμενη και το κάτι παραπάνω πηγαίνει κυρίως στους εταίρους μας, που μας δανείζουν χρήματα για να τους πληρώνουμε για αυτό που έχουμε τη δυνατότητα να παράγουμε φθηνότερα.

Όσο κι αν αυτό εξοργίζει τον έλληνα καταναλωτή, είναι πταίσμα σε σύγκριση με την απάτη που έχουν αποδεχθεί οι κυβερνώντες εις βάρος του ελληνικού λαού. Η βιομηχανία παραγωγής αλουμινίου είναι από τις πλέον ενεργοβόρες. Ανέκαθεν η εταιρεία Αλουμίνιον της Ελλάδος, στο πλαίσιο της ελεύθερης αγοράς, ζητούσε την άδεια να παράγει δικό της ηλεκτρικό ρεύμα για τις ανάγκες της. Τελικά, η άδεια της δόθηκε και εγκατέστησε μονάδα παραγωγής ρεύματος από την καύση εισαγόμενου αερίου. Μέχρι εδώ όλα καλά, σύμφωνα με τους νόμους της ελεύθερης αγοράς. Όλοι γνωρίζουμε ότι το αέριο, εισαγόμενο ή μη, είναι μια αναλώσιμη πηγή ενέργειας που κάποτε θα τελειώσει, όπως και ο λιγνίτης.

Να όμως που το «ελληνικό» κράτος απεφάνθη ότι στην περίπτωση του Αλουμινίου της Ελλάδος η μονάδα παραγωγής ρεύματος από αέριο κατατάσσεται στις ΑΠΕ. Αυτό σημαίνει ότι, ασχέτως ζήτησης στο δίκτυο της ΔΕΗ, αυτή είναι αναγκασμένη να αγοράζει σε τιμές ΑΠΕ ανά πάσα στιγμή το ρεύμα της Αλουμίνιον της Ελλάδος, κλείνοντας δικές της μονάδες, ενώ συγχρόνως η Αλουμίνιον για τις δικές της ανάγκες δεν καταναλώνει το ρεύμα που παράγει, αλλά αγοράζει ρεύμα από τη ΔΕΗ με πολύ μικρότερο κόστος από αυτό που της πουλάει.

Ρωτούν, λοιπόν, οι φοιτητές μου. Κύριε, αξίζει τον κόπο οι μηχανικοί της ΔΕΗ να προσπαθούν να βελτιώσουν έστω και στο ελάχιστο το κόστος παραγωγής ρεύματος όταν με μια απόφαση της κυβέρνησης η προκαλούμενη ζημιά είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη; Και σε αυτό δεν έχω τίποτε να τους πω. Εάν όμως αποφασίσουν να επαναστατήσουν, θα τους βοηθήσουμε παρέχοντάς τους το ιδεολογικό και τεχνολογικό υπόβαθρο που θα χρειαστούν. Ας βγουν εκείνοι στον δρόμο, εμάς μας πήρανε τα χρόνια.

Ηλίας Σταμπολιάδης
Καθηγητής
Σχολής Μηχανικών
Ορυκτών Πόρων,
Πολυτεχνείο Κρήτης