Επιταχύνονται οι διαδικασίες για τελική επίλυση
Κι εν πάση περιπτώσει, με τα μέτρα της ίδιας και όχι με τα δικά μας. Τα οποία και υπηρετούν τις δικές της επιδιώξεις και όχι τις δικές μας επιθυμίες. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σε τελική ανάλυση δεν μας βολεύουν. Αυτό μέλλει ν’ αποδειχθεί. Εκείνο που με βεβαιότητα ξέρουμε, είναι ότι: Ο χρόνος τον οποίο επέλεξε η Ουάσιγκτον για την επίσκεψη δεν ήτο συγκυριακός. Και καθόλου τυχαίος. Κι αυτό είναι αυτονόητο. Η επίσκεψη μεν παρήλθε. Το αποτέλεσμά της όμως έρχεται.
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: Δεν θεωρούμε και δεν είναι επίσης τυχαίο που από πλευράς τούρκων επισήμων (στην Άγκυρα) γίνεται τώρα -κι επίμονα- λόγος για θετικές προοπτικές επιλύσεως του Κυπριακού. Κάτι που και μέρος της τουρκοκυπριακής ηγετικής πανίδος ασπάζεται κι εκδηλώνει, όχι απλώς ως ευσεβοποθικό παράγωγο. Χωρίς αυτό να σημαίνει ασφαλώς και αναίρεση της τουρκικής εμμονής σε μη αποδεκτές απαιτήσεις, που συγκλίνουν προς την επιδίωξη νομιμοποιήσεως των τετελεσμένων της εισβολής. Τουλάχιστον κατά μέγα μέρος και με την έωλη φιλοσοφία του «παραγώγου δικαίου». Κάτι που εν πολλοίς -εάν δεν θέλουμε να εθελοτυφλούμε- και άλλοι δυστυχώς ασπάζονται. Άλλωστε και μόνο η αποδοχή και από εμάς της διζωνικής δομής της Ομοσπονδίας συνιστά εκ προοιμίου (κι εξ ανάγκης) de facto συγκατάνευση στη γεωπολιτική διαίρεση με όρους εθνοτικού διαχωρισμού.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Ή καλύτερα: Τι έχει αλλάξει, ώστε να συνωθούνται και πάλι (όπως και προ δεκαετίας με το Σχέδιο Ανάν) οι πάντοτε ισχυροί διαμεσολαβητές με τέτοιο τρόπο και με ομοιότυπο στόχο; Αυτό που έχει αλλάξει από τότε (και τόσο) είναι προφανές και συναναδύεται με τις υποθαλάσσιες οσμές των υδρογονανθράκων. Που σημαίνει α) πολλά (μα πάρα πολλά) λεφτά και β) διαφοροποίηση γεωστρατηγικών συσχετισμών στην κρισιμότερη σήμερα ζώνη που μας διαλαμβάνει. Πέραν δε τούτου (αλλά καθόλου άσχετο) το γεγονός της επιτεινόμενης ρευστότητος στη σύνολη αυτή γεωγραφία όπου έχουν ενεργοποιηθεί ανατρεπτικές δυναμικές σε συγκεκριμένες ζώνες. Όρα σφαγείο Συρίας. Και όρα διακεκαυμένη ευρασιατική περιφέρεια. Και βεβαίως η αναπαραγόμενη αστάθεια στην πολιτικώς σεισμογενή Αίγυπτο. Είναι σαφές ότι αυτά όλα επενεργούν αποφασιστικά στην κινητοποίηση του αμερικανικού παράγοντος και κάποιων συναρτημένων κέντρων ισχύος του ατλαντικού συνασπισμού. Βασικά του βρετανικού, που έχει και όλως ιδιαίτερα συμφέροντα και θεσμικές προσβάσεις στον κυπριακό χώρο. Προκειμένου έτσι να διασφαλισθούν οι προοπτικές και των στρατηγικών σχεδιασμών και των άλλων συμφερόντων, που περνούν από την εξόρυξη και την εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου. Ο οποίος έχει επαρκώς επιβεβαιωθεί. Κι άλλωστε αυτό περνά επίσης και από τους τρόπους αξιοποιήσεως του φυσικού αερίου, που χωρίς την επίλυση του Κυπριακού θα προκαλέσει όχι απλώς πονοκεφάλους, αλλά και κρίσεις με προβλεπτές μεν συνέπειες, αλλά έως και απροσδιόριστες περιπλοκές. Κι αυτά συναρτώνται α) προς τις διαδρομές του φυσικού αερίου, ώστε να παροχετευθεί προς την Ευρώπη και β) προς τον διακοινοτικό μερισμό των ωφελημάτων που θ’ ανακύψουν. Κάτι που, χωρίς λύση, θα οδηγήσουν οπωσδήποτε σε καταστάσεις που δεν μπορεί κανένας να προεικάσει με βεβαιότητα. Εκτός από το γεγονός ότι θ’ αναπαραχθούν υποτροπές. Και βεβαίως με την Τουρκία να είναι αυτή τη στιγμή (ως προς το πρώτο) η προσφορότερη για κάποιους επιλογή. Είναι κάτω από το φως αυτών των ευανάγνωστων δεδομένων που πρέπει ν’ αξιολογηθούν στάσεις και προσεγγίσεις του ξένου παράγοντος, αλλά και κάποιες τουρκικές μεθοδεύσεις. Ώστε να προσδιορισθούν και οι δικές μας πολιτικές. Με σύνεση και οπωσδήποτε με ρεαλισμό. Αλλά και με δεδομένη αποφασιστικότητα, σε θέματα που σχετίζονται με θεμελιώδη δικαιώματα γης και ζωής των Ελλήνων της Κύπρου. Κυρίως όμως με την διασφάλιση της ιστορικής του συνέχειας στη φυσική του γεωγραφία.