Διά χειρός…

…του Τάσσου Παππά, από την ανάλυσή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» με τίτλο «ΚΕΝΤΡΟ-αριστερά ή κεντρο-ΑΡΙΣΤΕΡΑ;».

ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ στη στροφή…

«Η επαμφοτερίζουσα γραμμή της ηγεσίας στη ΔΗΜΑΡ, σʼ ό,τι αφορά τον προσανατολισμό του κόμματος, ηττήθηκε κατά κράτος. Κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσε να σταθεί. Ωστόσο, επειδή δεν υπάρχει αξιόπιστη εναλλακτική λύση, θα παραμείνει στα πράγματα. Από την ιστορία αυτή η ΔΗΜΑΡ δεν θα βγει χωρίς απώλειες. Είναι λογικό. Οι πανωλεθρίες ενισχύουν τις φυγόκεντρες τάσεις. Όσοι μείνουν στις τάξεις του κόμματος θα κληθούν να αναμετρηθούν με το μείζον ερώτημα: Η παράταξη που έχουν στο μυαλό τους θα είναι ΚΕΝΤΡΟ-αριστερά ή κέντρο-ΑΡΙΣΤΕΡΑ; Θα είναι ανοιχτή σε συνεργασία με τη συντηρητική παράταξη και στο κυβερνητικό επίπεδο ή θα προετοιμάσει το έδαφος για μια προγραμματική συμφωνία με τη ριζοσπαστική Αριστερά; Τα πράγματα είναι ακόμη ασαφή. Ο Φ. Κουβέλης και η πλειοψηφία των στελεχών φαίνεται να κλίνουν προς τη δεύτερη εκδοχή, δηλαδή τη συνεννόηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, την οποία πάντως οι αντίπαλοί τους δεν απορρίπτουν προκαταβολικώς, αλλά θέτουν ως προϋπόθεση τη συγκρότηση μιας συμπαγούς Κεντροαριστεράς με τη συμμετοχή και της Ελιάς και του Ποταμιού.

Το εντυπωσιακό είναι ότι ανάλογες συζητήσεις είναι σε εξέλιξη και στο ΠΑΣΟΚ. Και εδώ υπάρχουν στελέχη που υποστηρίζουν ότι το κόμμα τους πρέπει να αναθεωρήσει τη στάση του απέναντι στη Δεξιά και νʼ αρχίσει να επεξεργάζεται μια στρατηγική συνεργασίας που δεν θα αποκλείει τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είναι πια, και με τη βούλα του εκλογικού σώματος, η δεσπόζουσα συνιστώσα στην περιοχή της προοδευτικής παράταξης. Μάλλον αποτελούν υπολογίσιμη δύναμη στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, αν κρίνουμε από την ξαφνική στροφή της ηγεσίας του, στο ρητορικό πεδίο. Οι ακρότητες του αρχηγού και των στενών συνεργατών του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συνιστά απειλή για τη δημοκρατική ομαλότητα και την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας έχουν “αναχωρήσει” από την ατζέντα της ηγεσίας. Το ερώτημα είναι αν θα “αναχωρήσουν” και οι επιλογές που μετέτρεψαν το ΠΑΣΟΚ σε δεκανίκι της Δεξιάς».

****

…του Διευθυντή των «Νέων» Δημήτρη Κ. Μητρόπουλου από τα «Εναλλακτικά» του.

Στο χέρι του είναι…

«Είναι αλήθεια ότι το άνοιγμα του Τσίπρα στον ΣΕΒ σοκάρει την κυβέρνηση. Δεν το περίμεναν από τους βιομηχάνους! Στο βάθος όμως ο φόβος ήταν ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας νικήσει στις εκλογές, θα σύρει το κόμμα του προς μια πιο μετριοπαθή –ή για να το πούμε σωστά– προς μια πιο ρεαλιστική ατζέντα στα οικονομικά. Από τον Στρος Καν ως τον Λούλα, υπάρχει μια Αριστερά της αγοράς που, αν δεν χαθεί σε κάνα Σοφιτέλ, κερδίζει και μακροημερεύει στην εξουσία. Αυτό όμως προϋποθέτει κινήσεις με ουσιαστικό περιεχόμενο και όχι φωτογραφικά στιγμιότυπα με λάιτ συμβολισμό όπως η συνύπαρξη του Αλέξη στο τραπέζι με τους βιομηχάνους. Αυτήν την κίνηση ο Τσίπρας δεν την έχει βρει ή δεν τη θέλει ή την κάνει μισή. Θα μπορούσε να είναι η απόρριψη της δραχμής στην Ελλάδα, όχι στο Τέξας, ως αφετηρία μιας αληθινής ατζέντας για την οικονομία αντί υποσχέσεων για κατάργηση των Πανελλαδικών Εξετάσεων εν μέσω άλλων εξαγγελιών. Η κίνηση –και όχι η φωτογένεια– κάνει τον ηγέτη. Αμφότεροι φωτογενείς, Μπλερ και Ρέντσι, το έλαβαν υπόψη με διαφορά μιας εικοσαετίας…».

****

…του Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου, από τις «Διαφωνίες» του στο «Έθνος», με τίτλο «Ανασυγκρότηση για ποιον;».

Χωρίς όρους και προϋποθέσεις

«Λάθος πρώτο. Είναι αδιανόητο να ξεκινάς με τη λογική της τσόντας. Η Κεντροαριστερά θα πρέπει νʼ ανασυγκροτηθεί με αποκλειστικό στόχο να καταστεί και πάλι η κυρίαρχη πολιτική δύναμη και τίποτα λιγότερο. Όταν μπαίνουν περιοριστικοί όροι ως προς τον επιδιωκόμενο σκοπό, τότε αυτόματα υποβαθμίζεις τη σοβαρότητα του εγχειρήματος.

Λάθος δεύτερο. Δεν νοείται ένα κόμμα αριστερότερα της ΝΔ και δεξιότερα του ΣΥΡΙΖΑ νʼ αυτοπροσδιορίζεται ως πιθανός κυβερνητικός εταίρος μόνο του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ξέρω τι θα γίνει κάποτε –σε δύο ή τρία χρόνια, μακάρι και νωρίτερα–, αλλά αυτήν τη στιγμή και για το ορατό μέλλον δυνατότητα συνεργασίας με τον Τσίπρα και το κόμμα του δεν την βλέπω. Σε περιόδους όπως η σημερινή όπου οι κυβερνητικές αυτοδυναμίες είναι ανέφικτες, οι συνεργασίες θα πρέπει να γίνονται με βάση συγκεκριμένους στόχους και επιδιώξεις και όχι με ιδεολογικοπολιτικές εμμονές.

Λάθος τρίτο. Και το χειρότερο. Όταν προκαθορίζεις με ποιον θα συνεργαστείς, ουσιαστικά στέλνεις σʼ αυτόν τους ψηφοφόρους σου. Ή διώχνεις όποιους ενδεχομένως δεν θέλουν να τον βλέπουν έστω και ζωγραφιστό.

Συμπέρασμα; H Κεντροαριστερά θʼ ανασυγκροτηθεί για να κυριαρχήσει το ταχύτερο δυνατό στη μεταμνημονιακή Ελλάδα. Όροι και προϋποθέσεις είναι εκ του πονηρού».

****

…του Ανδρέα Δρυμιώτη, συμβούλου επιχειρήσεων, από το άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Ο χαρακτήρας των Ελλήνων, σύμφωνα με την (εγκυκλοπαίδεια) Britannica».

Πως βλέπουν τους Έλληνες…

«Μικρή είναι και η πειθαρχία στις τάξεις των πολιτικών κομμάτων, τα οποία δεν διατηρούν τη συνοχή τους χάρη σε κάποια ξεκάθαρη αρχή, αλλά χάρη στην προσωπική επιρροή των ηγεσιών τους. Αποστασίες είναι συχνές και κατά κανόνα κάθε βουλευτής στο κοινοβούλιο διαπραγματεύεται τους όρους με τον αρχηγό του. Εξάλλου ο ανεξάρτητος χαρακτήρας των Ελλήνων, εύκολα αποδεικνύεται από το γεγονός, ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στη Βαλκανική χερσόνησο όπου μια κυβέρνηση δεν μπορεί να υπολογίσει ότι μπορεί να εξασφαλίσει την απαιτούμενη πλειοψηφία με επιβολή πειθαρχίας σε ψηφοφορίες. Στις πολιτικές διαμάχες, ελάχιστοι είναι οι ενδοιασμοί, αλλά επιθέσεις που αφορούν την ιδιωτική ζωή είναι σπάνιες. Η αγάπη για τον ελεύθερο διάλογο είναι σύμφυτη με το βαθιά ριζωμένο δημοκρατικό ένστικτο των Ελλήνων. Είναι στο φρόνημα ο πιο δημοκρατικός ευρωπαϊκός λαός, ούτε ίχνος λατινικού φεουδαλισμού επιζεί και αριστοκρατικές αξιώσεις γελοιοποιούνται…

Από χαρακτήρα οι Έλληνες έχουν ζωντάνια, είναι εύχαρεις, εύλογοι, προσεκτικοί, συμπαθητικοί, πρόσχαροι με τους ξένους, φιλόξενοι, προσηνείς με τους υπηρέτες ή τους οικείους τους, ιδιαίτερα απλοί και λιτοί στη συμπεριφορά τους, φιλικοί και ενωμένοι στην οικογενειακή τους ζωή…

Γενικώς, οι Ελληνες μπορεί να περιγραφούν ως ένας έξυπνος, φιλόδοξος και ευρηματικός λαός, ικανός για μεγάλες προσπάθειες και θυσίες, αλλά ελλιπείς σε ορισμένα πιο στερεά χαρακτηριστικά που οδηγούν στην εθνική μεγαλοσύνη».