Γάβρος με βλίτα και παλιόφιλοι

Και την Πέμπτη πρέπει να πληρωθεί η ΔΕΗ, ενώ την Παρασκευή ο ιδιοκτήτης θα ζητήσει το ένα από τα τέσσερα ενοίκια που του οφείλονται. Το Σαββατοκύριακο θα βγουν πάλι στη γύρα για κάνα μεροκάματο ή ένα πενηντάρικο δανεικά. Ήδη κάνουν μερικά τηλεφωνήματα πριν τους κόψουν το τηλέφωνο.

Άνθρωποι που αδυνατούν να καταβάλουν τα κοινόχρηστα, πόσω μάλλον τις δόσεις του στεγαστικού τους, είναι πλέον έτοιμοι να συμμαχήσουν με τον διάβολο, αν έτσι πρόκειται να βγάλουν τη θηλιά των χρεών απ’ τον λαιμό τους. Όσα ακούν από τους αλληλοδιακοπτόμενους και αλεκτορίζοντες μυαλοπωλητές της τηλεόρασης, συχνά τους φαίνονται κινέζικα. Βλέπουν τη Δεξιά και την Αριστερά σαν τη δεξιά και την αριστερή τσέπη τους. Αν εξαιρούν κάποιον, αυτός είναι ο Αλέξης Τσίπρας, για τον οποίο κάτι διαισθάνονται. Πολύ συχνά ο λαός διαισθάνεται, δεν αναλύει βάσει ιδεολογίας, δεν καταρτίζει σχέδια σαν τους βαρύτονους κοσμοδιορθωτές. Θέλει να ξεχαστεί, έστω για μια ώρα, και γι’ αυτό προτιμά το τάβλι από τον Καρτέσιο. Αυτός που δυστυχεί σήμερα ξέρει πότε πέρασε κάπως καλά στη ζωή του. Πράγμα που μας φέρνει σ’ έναν πολιτικό χώρο τόσο συγκεκριμένο όσο το «κρέας με μακαρόνια» ή ο «γάβρος με βλίτα». Τα εν λόγω παρασκευάσματα διατηρούν τη νοστιμιά τους, όχι όμως και ο χώρος για τον οποίο έχω να πω δυο λόγια αφελή μα σταράτα…

Για ορισμένους ευέξαπτους εδώ στην Ελλάδα υπάρχει μια Αριστερά που είναι θλιβερά

ανεπαρκής και αφόρητα προσχηματική, αν όχι βέβηλη. Η Αριστερά του Χέλμουτ Σμιτ, του Ούλοφ Πάλμε και του Φρανσουά Μιτεράν. Η σοσιαλδημοκρατία. Βέβηλη ή όχι, αυτοφυής ή μεταφυτευμένη, ήρθε στον ΣΥΡΙΖΑ, αφού κατά εκατοντάδες χιλιάδες ήρθαν σ’ αυτόν οι ψηφοφόροι της. Αν όχι τούτοι οι κεντροαριστεροί, τότε ποιοι τον κατέστησαν πρώτο κόμμα στην Ελλάδα;

Μην κρυβόμαστε: Αυτήν την Αριστερά φοβούνται Σαμαράς και Βενιζέλος, διότι ξέρουν πόση απήχηση έχει στους εκλογείς. Απ’ αυτήν την Αριστερά οι απλοί είδαν κάτι καλό στη ζωή τους. Η άλλη ή οι άλλες ήθελαν, αλλά δεν μπόρεσαν. Μέχρι στιγμής, τουλάχιστον. Σημειώστε ότι σοσιαλδημοκρατικά μέτρα έλαβαν και συντηρητικές κυβερνήσεις. Κάποτε ο Νικηφόρος Βρεττάκος είπε ότι «ο καπιταλισμός επέτυχε, διότι έκανε σοσιαλιστικές παραχωρήσεις». Δεκαετίες μετά, τον ποιητή επαληθεύει ο Μπάρακ Ομπάμα. Ως πρώτη προτεραιότητα της δεύτερης προεδρικής θητείας του έθεσε την καταπολέμηση των ανισοτήτων και της υπερσυγκέντρωσης κεφαλαίου. Του επιτίθενται πολλοί και σφοδρά εκεί. Αλλά το όπλο του είναι γερό, δηλαδή γνήσια σοσιαλδημοκρατικό. (Ευέξαπτέ μου, ξέρεις τι σημαίνει να είσαι άπιστος στη Μέκκα;)

Ορισμένοι θα πουν ότι τώρα βγαίνει ξινό στους απλούς το καλό που είδαν τότε από την αριστερή σοσιαλδημοκρατία. Μα, οι τότε με τους σημερινούς σοσιαλδημοκράτες δεν έχουν καμία σχέση, πλην της σχέσης του κλέφτη με το σπίτι που έκλεψε. Είναι σαν τον σκύλο με τη γάτα. Τέλος πάντων, θέλουμε σήμερα τις παραχωρήσεις που διαπίστωνε ο Βρεττάκος ή προσχωρούμε στη νοοτροπία τού «όλα ή τίποτα»; Καμιά φορά, κυνηγώντας το καλύτερο χάνεις και το καλό. Παράδειγμα: Ας πούμε ότι μία κυβέρνηση επιδοτεί τον οικογενειακό προϋπολογισμό με σκοπό τη διασφάλιση ιδιωτικής φροντιστηριακής εκπαίδευσης στα παιδιά. Θα πούμε «όχι» επειδή -όπως πρώτος απ’ όλους ζήτησε ο

Αριστοτέλης- η εκπαίδευση πρέπει να είναι καθ’ ολοκληρίαν δημόσια; Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη τού να καταστραφεί η ζωή έστω κι ενός νέου που μπορούσε να γίνει γιατρός και κατάντησε άνεργος; Δεν μπορείς να αποφύγεις την ιστορία, η οποία εκδικείται καταλογίζοντας πάντοτε την ευθύνη της απώλειας.

Απορία: Πώς να λησμονήσεις τον Βίλι Μπραντ; Στο πεδίο της εφηρμοσμένης πολιτικής, όχι του δοκησίσοφου διδακτισμού, όχι της πολιτικής «φουσκολογίας» (αντιγράφω Ανδρέα Λασκαράτο), ποιος υπήρξε ριζοσπαστικότερος του δημιουργού της Οστπολιτίκ; Όνομα, παρακαλώ!

Σμιτ, Πάλμε, Μιτεράν. Πόσο ιερόσυλο θα χαρακτήριζαν οι ευέξαπτοι εκείνον που θα έβαζε πλάι τους τον Ανδρέα Παπανδρέου; Μιλώ, φυσικά, για τον Ανδρέα που γνωρίσαμε προτού η λέπρα του πλουτισμού προσβάλει τους «θυρωρούς» του. «Να μην πασοκοποιηθούμε», προτρέπουν πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ορθώς. Εννοούν: Να μη λαμογιοποιηθούμε. Ωστόσο, το ερώτημα ισχύει: Επρόκειτο ή όχι περί αριστερής σοσιαλδημοκρατίας; Η ίδια η ζωή έχει απαντήσει. Δεν ήταν ο Μάρκος Βαφειάδης, ο Αντώνης Μπριλλάκης και ο Μανώλης Γλέζος βουλευτές εκείνου του κινήματος;

Κάποτε ο Μίκης Θεοδωράκης φιλοξενούσε στο Βραχάτι τον Φρανσουά Μιτεράν (το αναφέρει ο αείμνηστος στ’ απομνημονεύματά του). Απλό καλό μάθημα από το παρελθόν. Πρέπει να επικοινωνούμε. Να αναγνωρίζουμε τα καλά του άλλου, χωρίς να παραγνωρίζουμε τα στραβά του…