Ο χώρος του Κέντρου καθορίζει τις εξελίξεις

Επαναλαμβάνεται το γνώριμο πολιτικό σκηνικό, όπου καμία θέση στην ατζέντα δεν έχει το μήνυμα της κοινωνίας.

Μάχη για την εξουσία σε μια εποχή που, αν δεν έχεις πολιτική πρόταση ρεαλιστική και εφαρμόσιμη, η κατάκτησή της μπορεί να είναι και θανατική καταδίκη.

Από την άλλη μεριά, οι πολίτες βλέπουν με απογοήτευση καθημερινά στα παράθυρα των τηλεοράσεων και στις εφημερίδες την ανακύκλωση των στερεοτύπων και καμία χαραμάδα ελπίδας ότι τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν.

Τι ζητάει η χώρα;

Ζητάει πολιτική σταθερότητα.

Τι ζητάει η κοινωνία, που μπορεί να συμβάλει στην πολιτική σταθερότητα;

Πρώτα απ’ όλα, σοβαρότητα και ευθύνη. Ζητάει δουλειές για τους νέους ανθρώπους, ανακούφιση της μεσαίας τάξης και φορολογικές ελαφρύνσεις.

Στο μεγαλύτερο ποσοστό οι πολίτες έχουν αντιληφθεί περί τίνος πρόκειται και πρώτοι αυτοί ζητούν νοικοκύρεμα του κράτους και των οικονομικών του. Ζητούν όρους ασφάλειας και σιγουριάς για τη ζωή τους. Γνωρίζουν επίσης ότι δεν μπορεί να εξασφαλιστεί βιώσιμη οικονομία χωρίς τομές και αλλαγές. Τέλος, γνωρίζουν ότι και τα ελλείμματα και τα χρέη πρέπει να μειωθούν.

Αυτές τις ώρες θα έβλεπαν με καλό μάτι και θα στήριζαν κάθε πολιτική πρωτοβουλία για συγκλίσεις στη βάση ενός κοινού προγράμματος.

Δεν το βλέπουν, όμως. Η παλαιοκομματική νοοτροπία διαπερνά τις ηλικίες, κάτι που περίτρανα φάνηκε στη δημόσια αντιπαράθεση για τις δημοτικές εκλογές. Νέοι άνθρωποι με παλιές ιδέες, σκληρό κομματικό λόγο και εύκολους αφορισμούς. Αλλά και πολλοί από τους παλαιότερους σαν να μην έχουν εξελιχθεί και ωριμάσει στο πέρασμα του χρόνου.

Βλέπουμε επίσης παλιούς να θέλουν να γυρίσουν, λησμονώντας την κατακραυγή και την απόρριψη, αφού δοκιμάσθηκαν και απέτυχαν. Δίπλα τους οι μηχανισμοί ισχυρών συμφερόντων, που θέλουν να γυρίσουν τον χρόνο πίσω, στην ασφάλεια ενός καταδικασμένου παρελθόντος.

Γι’ αυτό σκοτεινιάζει ο ορίζοντας και γι’ αυτό δεν υπάρχει εμπιστοσύνη.

Οι μισοί Έλληνες δεν πήγαν να ψηφίσουν και οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους έμειναν καθηλωμένοι στις ράγες ενός τρένου που δεν κινείται, γιατί δεν πίστεψαν ότι αυτές οι ευρωεκλογές θα άλλαζαν τα πράγματα.

Είναι πλέον βέβαιον ότι οδηγούμεθα σε εθνικές εκλογές. Και γι’ αυτό έχει αρχίσει το μεγάλο παζάρι και οι εσωτερικοί εκβιασμοί στη συγκυβέρνηση αλλά και ανάμεσα στα άλλα κόμματα. Όλοι επιδιώκουν ανασυγκρότηση, είτε της Κεντροαριστεράς είτε της Κεντροδεξιάς.

Αγνοούν, ωστόσο, έναν βασικό παράγοντα: Τον χώρο του πραγματικού Κέντρου που διεκδικούν και που τον αποτελούν σοβαροί και υπεύθυνοι πολίτες, οι οποίοι δεν κοιτούν ούτε δεξιά ούτε αριστερά αλλά μονάχα μπροστά. Μόνο που αυτός ο χώρος, που κάποιοι επιφανειακοί επικοινωνιολόγοι και πολιτικοί τον βάπτισαν «μεσαίο», δεν είναι αφηρημένος. Είναι συγκεκριμένος και σημείο αναφοράς, συνάντησης και σύγκλισης εκείνων που σκέπτονται σοβαρά και υπεύθυνα για την κοινωνία και την πατρίδα.

Μόνο που αυτός ο χώρος, ενώ είναι ισχυρός και καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις δίνοντας κυβερνήσεις, δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει κόμμα. Θα είναι πρόγραμμα μετάβασης σε μια καινούργια πολιτική εποχή.

Δύσκολα, όμως, θα πεισθεί να γείρει προς τη μια ή την άλλη πλευρά. Ο αφοριστικός και στείρος λόγος της Αριστεράς και η κομματική περιχαράκωση της Δεξιάς τον διώχνουν μακριά. Και αυτό εξηγεί τα χαμηλά ποσοστά που κατέγραψαν πρόσφατα και που θα δούμε να επαναλαμβάνονται στις επόμενες εθνικές εκλογές.

Κάπου, όμως, οι εξελίξεις θα ανοίξουν σίγουρα καινούργιο δρόμο. Και σε αυτήν την πορεία θα δώσει το «παρών» ενωμένη η κοινωνία.

Αναμένουμε την ώρα για να δηλώσουμε… παρών, προσβλέποντας στην ώρα που κάποια πρόσωπα θα παίξουν αυτόν τον ρόλο.