Εκλογικός απολογισμός

Και δεν μπορεί κανείς να μην εκφράσει τον θαυμασμό του για τη Ρένα Δούρου, που πάλεψε γενναία μέχρι την τελευταία στιγμή και κέρδισε επάξια στην Αττική, με το σπαθί της. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ απετέλεσε ένα ηχηρό χαστούκι στη μνημονιακή πολιτική. Ήταν σαφής αποδοκιμασία της συγκυβέρνησης, η οποία πανικόβλητη προσπαθεί να γαντζωθεί ακόμα στην εξουσία. Κι όμως, υφίσταται σαφής δυσαρμονία μεταξύ λαϊκής βούλησης και του ξενόδουλου κυβερνητικού σχήματος. Κι ο κ. Παπούλιας, ως «ρυθμιστής του πολιτεύματος», οφείλει να επισημάνει το γεγονός στον πρωθυπουργό και να του συστήσει ότι αποτελεί γι’ αυτόν θέμα τιμής και ευθιξίας να προσφύγει το συντομότερο δυνατόν σε εθνικές εκλογές. Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών απετέλεσαν προσωπική ήττα του κ. Σαμαρά και της πολιτικής του. Μόλις φάνηκε όμως η νίκη του κ. Τσίπρα, οι θλιβεροί μνημονιακοί, που εφαρμόζουν την εθνοκτόνο πολιτική τους «επιβαίνοντες γερμανικού άρματος», άρχισαν τους δικολαβισμούς. Ούτε λίγο ούτε πολύ, με απύθμενο θράσος, οι ηττημένοι εμφανίσθηκαν ως… «νικητές» και θέλησαν με γκεμπελική νοοτροπία να πείσουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ… «απέτυχε». Σαμαράς – Βενιζέλος, ενώ έκαναν την προεκλογική τους εκστρατεία απελπισμένα, φοβούμενοι την καταβαράθρωσή τους, το βράδυ της Κυριακής θυμήθηκαν πως οι ευρωεκλογές είναι… «κάτι άλλο» και περίπου δεν αποτυπώνουν την αποδοκιμασία των ψηφοφόρων! Αντιθέτως, ισχυρίσθηκαν ότι ο λαός τους έδωσε «εντολή» να συνεχίσουν την κατεδάφιση της κοινωνίας! Ο δε θλιβερός κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου θρηνούσε, διότι με αυτό το αποτέλεσμα «δυσκολεύονται οι ευρωπαϊκές διαπραγματεύσεις», δηλαδή, δυσκολεύεται η εφαρμογή της πολιτικής της Μέρκελ και του Φούχτελου, που τον έχουν εγκαταστήσει μονίμως στη Θεσσαλονίκη για να τους επιβλέπει. Ο Δον Κιχώτης του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος (και Σάντσο Πάντσα του Σαμαρά), που οραματιζόταν ρεύμα όμοιο με εκείνο του… 1981, σε μια εκστρατεία ψεύδους και απάτης, παριστάνοντας τον εκφραστή της… «δημοκρατικής παράταξης», φαντασιώνεται ότι το μόρφωμα του ΠΑΣΟΚ με την προβιά της Ελιάς θα είναι ρυθμιστής της καταστάσεως. Θα είναι, στην πραγματικότητα, η βακτηρία της Νέας Δημοκρατίας και η ακροδεξιά της. Διότι το μόνο που κατόρθωσε ο κ. Βενιζέλος ήταν να κάνει το ΠΑΣΟΚ την κυριότερη «συνιστώσα» της Νέας Δημοκρατίας. «Και έσονται οι δύο, εις σάρκαν μίαν». Ίσως όμως η πιο θλιβερή περίπτωση δεν είναι ούτε ο Σαμαράς ούτε ο Βενιζέλος. Αυτοί, τέλος πάντων, αγωνιούν για την πολιτική τους επιβίωση. Η πιο θλιβερή περίπτωση είναι αυτή του ΚΚΕ, που ξαναγύρισε στις πιο αμφιλεγόμενες στιγμές της ιστορίας του. Η πολεμική του ΚΚΕ δεν στράφηκε τόσο κατά της συγκυβέρνησης. Κυρίως έστρεψε την μήνιν του κατά του… ΣΥΡΙΖΑ! Οι δηλώσεις του κ. Κουτσούμπα ήσαν ακριβώς ίδιες με εκείνες του κ. Σαμαρά, «ντυμένες» με «αριστερή» φρασεολογία. «Ο λαός απέρριψε την ανατροπή που προωθούσε ο ΣΥΡΙΖΑ», είπε ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Και ο κ. Κουτσούμπας, ως ηχώ του Σαμαρά, επανέλαβε: «Το συνολικό αποτέλεσμα δεν δείχνει ανατροπή του αντιλαϊκού πολιτικού συσχετισμού»! Δηλαδή, «δεν είναι αποτέλεσμα ανατροπής»! Αντί να πει ότι το σύνολο των ψήφων των αντιμνημονιακών κομμάτων εκφράζουν τη λαϊκή αποδοκιμασία της συγκυβέρνησης, η οποία πρέπει να φύγει, στην ουσία ενίσχυσε τον κ. Σαμαρά στην αγωνιώδη προσπάθειά του να μείνει γαντζωμένος στην εξουσία. Από την εμπάθειά του κατά του κ. Τσίπρα, ο κ. Κουτσούμπας όχι μόνο αμφισβήτησε τη μεγάλη λαϊκή νίκη της Αριστεράς, αλλά εμμέσως -πλην σαφώς- αρνήθηκε ότι το 6,02% του ΚΚΕ προστιθέμενο στο 26,55% του ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει τη συντριπτική πλειοψηφία κι επομένως ο κ. Σαμαράς δεν μπορεί να σφετερίζεται την εξουσία. Το ΚΚΕ, κάτω από τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής, από την Ελιά, ακόμα και από το Ποτάμι, αντί να προβληματιστεί για την κατρακύλα του, αντί να προχωρήσει σε αυτοκριτική για την πολιτική του, που με αυτήν την ηγεσία έφθασε σε τόσο χαμηλά επίπεδα, έστρεψε όλο το μένος του κατά του κ. Τσίπρα, επειδή εκείνος έχει όχι μόνο την αποδοχή των αριστερών, αλλά γενικά των δημοκρατικών ψηφοφόρων. Το ΚΚΕ λειτούργησε όπως και η πλαστή «προσωρινή διοίκηση του ΚΚΕ» που είχε φτιάξει ο Μανιαδάκης το 1940 για να παραπλανήσει τους κομμουνιστές στη γραμμή που εκείνος ήθελε μαζί με τον πλαστό «Ριζοσπάστη». Λες και η καγκελαρία έφτιαξε το ΚΚΕ. Διότι η Μέρκελ αυτό περίμενε να ακούσει από τον Γραμματέα του ΚΚΕ: Ότι το αποτέλεσμα της Κυριακής «δεν είναι αποτέλεσμα ανατροπής»!

Εάν επιμείνουν σ’ αυτόν τον παραλογισμό ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος, δεν γίνονται πιστευτοί. Στο στόμα όμως του Γραμματέα του ΚΚΕ ο ισχυρισμός παίρνει άλλη «βαρύτητα». Κι έτσι η καγκελαρία -με τη βοήθεια του κ. Κουτσούμπα- απέκτησε «επιχείρημα» για να απαγορεύσει στους υποτακτικούς της να πάνε σε εθνικές εκλογές. Προεκλογικά, η «Μέγαιρα του Βερολίνου» μάς κουβάλησε εδώ όλη την «καπιταλιστική κομπανία» για να στηρίξει τον «άνθρωπό» της. Αιφνιδίως, μάς ερωτεύθηκαν ο Γιούνκερ, ο Σουλτς, ο Σόιμπλε, όλοι οι ευρωδήμιοι, και μας διαβεβαίωναν σε όλους τους τόνους ότι ο Τσίπρας… «δεν κάνει για πρωθυπουργός»! Εννοούσαν, βεβαίως, ότι δεν κάνει για… δικός τους πρωθυπουργός! Το ίδιο υπαινίσσεται και ο κ. Κουτσούμπας. Πώς να μην ανατρέξω πάλι στην Ιστορία και να μη θυμηθώ το ατυχέστατο σύνθημα του ΚΚΕ στις εκλογές του 1952: «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος;». Τότε η Ζαχαριαδική ηγεσία εξαπέλυσε την πολεμική της με βιαιότερο τρόπο κατά του ηγέτου της ΕΠΕΚ στρατηγού Πλαστήρα, παρά κατά του Παπάγου. Τώρα ο κ. Κουτσούμπας πολέμησε βιαιότερα τον κ. Τσίπρα, παρά τον Σαμαρά.

Όμως, πρέπει να πούμε και μερικά πράγματα για τον χώρο της Δεξιάς και πώς εψήφισε.

Οι δεξιοί ψηφοφόροι υποφέρουν κι αυτοί -όπως όλοι οι πολίτες- με τα αντιλαϊκά μέτρα και με τα Μνημόνια, τα οποία δεν τελειώνουν. Αδυνατούν όμως -λόγω νοοτροπίας- να αμφισβητήσουν το κόμμα τους, έστω κι αν αυτό τους καταστρέφει. Οι παλαιοί κεντρώοι και αριστεροί δεν το είχαν σε τίποτα να διαφωνήσουν, να τα σπάσουν, να διαφοροποιηθούν και να τραβήξουν ξεχωριστή πορεία. Οι δεξιοί δεν το τολμούν. Ακολουθούν -σε μεγάλο ποσοστό- μοιρολατρικά το «μεγάλο καράβι». Το να μη θέλουν να ψηφίσουν με τίποτε την Αριστερά είναι κατανοητό. Βιώματα, που ξεπερνούν τον μισό αιώνα, τους εμποδίζουν. Όμως, είχαν την ευκαιρία να δώσουν το βάρος τους σε δεξιό συνεπές αντιμνημονιακό κόμμα, τους Ανεξάρτητους Έλληνες, με υγιείς ξεκάθαρες θέσεις. Δεν το έκαναν και θα μετανιώσουν. Χαρακτηριστικό της νοοτροπίας αυτής αποτελεί και το εξής ιστορικό γεγονός: Ο γέρος Παπανδρέου, από το 1956 που εμφανίστηκε η ΕΡΕ, για να κατορθώσει να πάρει σε εκλογές πλειοψηφία, έπρεπε να αποσπάσει ψηφοφόρους από δεξιά και από αριστερά. Χρειάσθηκε να περάσουν 8 χρόνια για να καταφέρει, το 1964, να πάρει και κάποιους ψήφους από τη Δεξιά και να επιτύχει το 53% που του έδωσε τη νίκη. Αλλά, σήμερα, οι δεξιοί ψηφοφόροι δεν συνειδητοποίησαν και κάτι άλλο: Οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν ήσαν ίδιες με άλλες ειρηνικών περιόδων. Τώρα έδιναν καθαρά πολιτικό μήνυμα. Κι όμως πλείστοι ψηφοφόροι αδιαφόρησαν και επέλεξαν την πελατειακή ακόμα και ποδοσφαιρική νοοτροπία. Εψήφισαν συγγενείς, φίλους, γνωστούς, αδιάφορο σε ποιον συνδυασμό βρίσκονταν. Η ελπίδα του προσωπικού συμφέροντος υπερίσχυσε. Έτσι, αυτές οι εκλογές δύσκολα μπορούσαν να αποτυπώσουν το πολιτικό κλίμα. Μόνο διαυγές συμπέρασμα ήταν η ενίσχυση της Χρυσής Αυγής, ως τρόπος για να εκδικηθούν οι βασανισμένοι ψηφοφόροι το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Πάντως, οι εκλογές τελείωσαν, αλλά η μάχη συνεχίζεται. Τώρα πρέπει να ανασυνταχθούν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις προκειμένου να φθάσουμε το γρηγορότερο στις εθνικές εκλογές, να γκρεμίσουμε τους γερμανόδουλους και να βρεθούμε αντιμέτωποι στους ξένους πάτρωνες της Ευρωζώνης. Χρειάζεται να επανασχεδιαστεί η αντιμνημονιακή στρατηγική και να εξετασθεί το ενδεχόμενο συμμαχιών, ίσως ενός αντιμνημονιακού λαϊκού μετώπου. Οι ευρωλάγνοι πρέπει να καταλάβουν ότι η Ευρώπη έπαψε να είναι αυτό που κάποτε πιστεύαμε. Άλλοτε, από εκεί εξεπέμποντο οι ιδέες, ακόμα και ο ίδιος πολιτισμός. Η Ευρώπη, στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, εθεωρείτο η «λύση» μεταξύ Ουάσινγκτον και Μόσχας. Τώρα, μάλλον η Ρωσία θα πρέπει να θεωρείται «ενδιάμεση λύση» μεταξύ Αμερικής και γερμανικής Ευρώπης. Τις ιμπεριαλιστικές κατακτητικές της βλέψεις εγκαινίασε η Γερμανία -κυρίως- με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν ένας πόλεμος πολύ διαφορετικός από τους γερμανικούς πολέμους της εποχής του Μπίσμαρκ, που οδήγησαν στην ενοποίηση της Γερμανίας και την ίδρυση του Ράιχ. Για πρώτη φορά τα μέσα της σύγχρονης τεχνολογίας -φλογοβόλα και δηλητηριώδη αέρια, τορπίλες που εκτοξεύονταν από υποβρύχια, βομβαρδιστικά αεροπλάνα- επιστρατεύθηκαν για να αφανίσουν μαζικά τους ανθρώπους. Ενενήντα έξι χρόνια μετά τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1918, η Γερμανία, για να αφανίσει τους πολίτες των χωρών, δεν χρησιμοποιεί τορπίλες, φλογοβόλα κ.λπ., αλλά το «δηλητηριώδες» ευρώ. Ο αριθμός των θυμάτων δεν διαφέρει.

Ας έλθουμε στο «σήμερα»: Λοιπόν, αναμφισβητήτως, υπάρχει δυσαρμονία λαϊκής βούλησης και συγκυβέρνησης. Το γεγονός πρέπει να λάβει υπ’ όψιν του ο ρυθμιστής του πολιτεύματος, διότι ο λαός μίλησε στις κάλπες και αναμένει. Να μην επαναλάβει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τη λαθεμένη τακτική της εποχής της Μοναρχίας, όταν το Στέμμα δεν συναινούσε να υποδείξει προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, φοβούμενο το ρεύμα υπέρ λαοπρόβλητων ηγετών. Η συγκυβέρνηση της μειοψηφίας, την οποία στηρίζει η μαντάμ Μέρκελ, πρέπει να φύγει. Έχει περιέλθει σε πλήρη ανυπαρξία, και εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα της γερμανικής Ευρωζώνης. Ο λαός περιέβαλε με την ευρεία εμπιστοσύνη του τον κ. Τσίπρα, απομόνωσε τόσο τη Νέα Δημοκρατία όσο και την Ελιά, που υποδύεται τη… «δημοκρατική παράταξη», ενώ εξαφάνισε τη ΔΗΜΑΡ. Πρέπει να προχωρήσουμε σε «ανένδοτο αγώνα» για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και την απαλλαγή από την ξενοκρατία. Η συγκυβέρνηση της ληστοκρατίας δεν είναι πλέον νόμιμη. Αρκετά έβλαψε τον τόπο και κατέστρεψε τους πολίτες. Μόνο της «επίτευγμα» είναι η άνοδος της Χρυσής Αυγής, διότι αυτή είναι που την τροφοδοτεί με την ερήμωση της χώρας και την ανεργία. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να λάβει όλες τις επιβαλλόμενες αποφάσεις για το παρόν και το μέλλον. Ίσως χρειάζεται να μελετήσει και το ενδεχόμενο αποχωρήσεως από τη Βουλή, μέχρις ότου ο λαός κληθεί και πάλι στις κάλπες. Διότι Νέα Δημοκρατία και Ελιά χαρακτηρίζονται από έλλειψη σοβαρότητας και αισθήματος εθνικής ευθύνης. Δεν θα πεθάνει η Ελλάδα, δεν θα μείνει πειραματόζωο, επειδή αυτό θέλει το Βερολίνο. «Η πολιτεία αμπάρωσε τον δρόμο με σκοτάδι», έγραφε ο Μαγιακόφσκι. Η Αριστερά, τώρα, θα διαλύσει τα σκοτάδια της μνημονιοκρατίας και θα οδηγήσει στο φως της ελπίδας…